De fans van Crazy Frog zijn de griezeligste mensen op het internet

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De fans van Crazy Frog zijn de griezeligste mensen op het internet

Zelfs in 2016 heeft die gluiperige blauwe kikker ontelbare fans die angstaanjagend toegewijd zijn.

Herinner je je de Crazy Frog nog? Wat een domme vraag, natuurlijk herinner je je de Crazy Frog nog, zoals je je ook Room Raiders en de strijd tussen Jim en Jamai in Idols nog kunt herinneren, als relikwie van de vroege jaren 0. Het beeld van Crazy Frog achtervolgt me nog altijd in mijn naarste nachtmerries, met zijn bril en verder in zijn adamskostuum, grijnzend zoals alleen een verontrustend amfibie dat kan. Het is een walgelijk wezen.

Advertentie

Crazy Frog is in 2003 gecreëerd door de Zweedse animator Erik Wernquist, en in 2006 was hij alweer in zijn vieze vijvertje gesmeten om een eenzame, droevige en hopelijk pijnlijke dood te sterven. Hij was een slachtoffer geworden van zijn eigen virale succes, een abjecte abberatie die niets heeft achtergelaten behalve een opgeblazen, met drugs gevuld lijk. Nou ja, dat dacht ik dus.

Crazy Frog, die vliegenetende eikel die duizenden kut-ringtones heeft voortgebracht, leeft voort. Daar in de eeuwige, beangstigende wildernis die de buitenste randen van het internet vormt, is de Crazy Frog nog springlevend. Daar, niet zo ver weg als je zou willen geloven, zijn mensen – échte mensen, die slapen, schijten en badminton spelen, zoals jij en ik – verzot op Crazy Frog. Ja, in 2016.

Je herinnert je vast nog dat Crazy Frog in 2005 vooral wereldberoemd werd dankzij zijn kwakende cover van Axel F, oorspronkelijk van Harold Faltermeyer. De track – een uitstekend voorbeeld van de suikerzoete kindervriendelijke covers zoals die de bovenste regionen hitparade vervuilden – was niet per se weerzinwekkend. Het was een cover zo goed als je maar kunt verwachten van een met de computer geanimeerde kikker. Zelfs nu nog is het een prima uitvoering van het nummer, net zo acceptabel als de versie die Chic-held Nile Rodgers ooit opleverde voor de inmiddels vergeten soundtrack van Beverly Hills III. Als Crazy Frog het hierbij had gelaten, als hij had geaccepteerd dat roem vergankelijk is en bereid was uit te blussen, dan was hij nu een vergeten museumstuk geworden uit een tijdperk dat het niet eens waard is om te herinneren. Maar nee, dat accepteerde hij niet.

Advertentie

Nee, hij bleef maar kwaken: hij kwaakte zich door kerstsingles heen, hij kwaakte een cover van We Are The Champions vol, hij kwaakte wat Daddy DJ ook moet voorstellen, hij kwaakte zich verdomme door zeven albums en tien singles heen. Als er ergens een kickdrum en baslijn over waren, stond hij klaar om eroverheen te kwaken. Dat zal wel de verklaring zijn waarom hij nog altijd een actieve fanbase heeft.

Een fanbase die echt gek is op Crazy Frog, tot het ongezonde aan toe.

Er zijn fans die hem graag tekenen terwijl hij zichzelf pijpt (NSFW, vanzelfsprekend), en er zijn er die om de een of andere reden foto's maken van Crazy Frog terwijl hij op een quad door de modder racet. Ik weet niet waarom, en er is een grote kans dat dit jou al even onzeker achterlaat.

Ik begrijp dat het hele idee van 'fan zijn' betekent dat fantasie en realiteit samenkomen – en het slachtoffer van je affectie een soort kneedbaar eigendom wordt – maar er zijn toch zeker grenzen? Toen we eerder dit jaar keken naar fanfictie, vonden we vooral seksuele fantasieën die het midden hielden tussen natte dromen en beschamende herinneringen. Die waren tenminste nog grappig. Maar Crazy Frog op een quad, die voor een middagritje gaat? Dat gaat te ver.

Weet je wat ook te ver gaat? De volgende vraag.

What colour would you like Crazy Frog's skin to be? Denk er eens over na. Denk er eens écht over na. Waarom, vraag je je dan af, leven we in een wereld waar Crazy Frog – letterlijk een geanimeerde kikker die nog het meest wegheeft van een tiener die zijn best doet zo irritant mogelijk te zijn – überhaupt bestaat? Waarom mocht hij zijn eigen reeks happy hardcore-tunes uitbrengen? Waarom werd hij een ringtone-icoon? En waarom zijn er nu mensen die vandaag de dag bediscussiëren welke huidkleur Crazy Frog zou krijgen als er om de een of andere reden zou worden besloten dat zijn huidkleur veranderd zou worden? Ik kan geen antwoorden vinden op die vragen, buiten misschien: "Mensen zijn eigenlijk veel raarder dan je durft toe te geven. Ja, zelfs mensen die nog altijd rondspoken op de Crazy Frog-fansites zijn raarder dan je durft toe te geven."

Advertentie

Er was een al even curieuze vraag, die door Helen werd gesteld. De vraag van Helen deed me overdenken hoe we het internet gebruiken en wat we eigenlijk doen met al die miljoenen verbindingen die we in een seconde kunnen leggen, en hoe dat het menselijk brein helemaal opnieuw heeft ingericht, en dat het resultaat echt, écht verdomd angstaanjagend is. Dit is de vraag van Helen:

Terwijl ik hier lig te sterven, mijn hele leven gereduceerd tot een piepklein niets, decennia verdampt tot luttele en teleurstellende secondes, probeer ik een accurate transcriptie te maken van de schreeuw van Crazy Frog. Ik doe het met Helen in gedachten, en ergens aan de andere kant van het universum, zal Helen mijn 'neeeeeeee!' en 'aaaaaaah!' zien, en ze zal me laten weten – via telepathie of sms'je – dat het niet uitmaakt hoe je de schreeuw opschrijft: de schreeuw blijft hetzelfde. Die schreeuw is alles dat er over is van zowel de kikker als mij als Helen. Hier in het zwarte gapende gat rekt de schreeuw op tot in de oneindigheid. Toch?

Op dit punt vrees ik voor mijn eigen geestelijke gezondheid, en doe ik het enige wat je dan kunt doen: op Tumblr kijken wat Crazy Frog tegenwoordig nog teweeg brengt. En daar was ik, geconfronteerd met de gruwelijkheden aan Crazy Frog-gerelateerde Tumblr-posts.

Ik zag Aerosmith-albumcovers en seksuele afbeeldingen, ik zag memes over memes en nog meer seksuele afbeeldingen. Ik zag kikkerrijke slaapkamers en wat dit ook is. Voordat ik geschrokken Google Chrome afsloot, zag ik ook nog dit en dit en dit en ook dit.

Advertentie

Dit is een van de beruchte "Crazy Frog bros", twee jongens die zichzelf filmden terwijl ze op "Axel F" dansten. De twee, die eruit zien als Louis Theroux en een leraar Handvaardigheid, zijn ontzettend populair onder de mensen die Tumblr nog altijd gebruiken om het woord van Crazy Frog te verspreiden.

Ik voelde me leeg en ongekend verdrietig. Dit was een fenomeen dat me had verslagen, een cultureel raadsel dat ik zelf niet zou weten op te lossen wanneer ik naar het vijfde of zesde album van Crazy Frog zou luisteren. Ik kroop weg, verslagen en gekastijd.

Maar goed, ik zit nog met een vraag. Kijk eens naar de afbeelding hieronder. Kun je me vertellen: waarom lijkt het alsof Crazy Frog aan zijn stijve lul trekt op de cover van een kerstalbum? Wie deed dit? Wie stond dit toe? Waardoor is hij zo opgewonden? Waarom kijkt de sneeuwpop stilzwijgend toe? Kickt Crazy Frog erop dat hij wordt bespied door sneeuwpoppen? Is dit hoe het leven moest eindigen? Kan het geziene ooit weer ongezien worden? En wanneer verdwijnt die kleine blauwe eikel eindelijk in de eeuwige vergetelheid?