De favoriete platen uit de individuele platenverzameling van de gebroeders Tenzers

Na het wegvallen van club LVC in Leiden moesten Vincent Tenzer (22) en Siemen Tenzer (20) – die samen als Tenzers een dj-duo vormen – op zoek naar een nieuwe thuisbasis. Dat werd Amsterdam, en daar draaien ze tegenwoordig op veel feesten en zijn ze vaste resident van Buitengewoon, wat door hun oudere broer Rens en goede vriend Dilen wordt georganiseerd. De muziekkeuze van de twee is vrij divers, maar leunt over het algemeen op de elektronische pilaar van Detroit techno. Aankomende vrijdag draaien ze tijdens House Legends & Soundmachine in PiP Den Haag, en zaterdag op Park am See, dat ondanks het gedoe over de locatiegewoon doorgaat.

Als broertjes ben je het ene moment elkaars beste vriend, terwijl je vijf minuten later elkaar de hersens wel kan inslaan. Hoe is dat als je samen achter de decks staat? We vroegen de Tenzers naar hun gedeelde muziekliefde en persoonlijke platenkeuze.

THUMP: Jullie hebben je interesse voor muziek te danken aan de muziekverzameling van jullie vader. Welke plaat doet jullie het meeste aan hem denken?
Siemen: Onze vader heeft veel muziek op vinyl, CD's, bandjes en tape, en houdt zich niet vast aan een bepaalde sound of genre. Het is dus moeilijk om één specifieke plaat te noemen – in ieder genre zou ik wel iets toepasselijks kunnen bedenken.

Vincent: Ik kan me de eerste keer Stephen Stills nog wel goed herinneren. Op de akoestische kant van het album Stephen Stills Live staat het nummer 4+20. Het nummer maakte zo veel indruk op me, dat ik gelijk echt gitaar wilde leren spelen. Een dag later pingelde ik mee met Mr. Stills.

Jullie zijn ooit begonnen in LVC in Leiden. Welke plaat herinnert je aan die tijd?

Vincent:

LVC was voor mij de periode die, achteraf gezien, voornamelijk in het teken heeft gestaan van nieuwe muziek ontdekken. Zo zagen wij samen legendes als Jeff Mills, Robert Hood en Luke Slater voor het eerst in het kleine LVC – dat was pas ontdekken. Een plaat die ik me goed herinner was Drexciya met

Andreaen Sand Dunes.

Ik word elke keer weer melancholisch van deze futuristische melodielijn. Deze klassieker, want dat is het, geeft mij een gevoel waardoor ik me anders ga gedragen. De plaat tilt mij als het ware uit mijn realiteit voor de duur van 6,16 minuten.

Siemen: Door mijn twee oudere broers was ik overal redelijk vroeg bij. Ik oogde net wat ouder dan mijn leeftijdsgenoten, kreeg veel vrijheden van mijn ouders en stond dan ook al op mijn veertiende voor het eerst in LVC. De avond zelf kan ik me niet meer precies herinneren, maar ik weet nog wel dat ik overdonderd werd door de muziek. Het nummer Astronotes komt van het album Secret Life of Machines van Sterac, een alias van Steve Rachmad. Ik was echt geobsedeerd door Steve's muziek, en ben dat eigenlijk nog steeds. Toch wel grappig dat een nummer uit nota bene mijn geboortejaar symbool staat voor een belangrijke periode van mijn leven.

Jullie zijn resident van Buitengewoon – welke plaat herinnert je aan de eerste keer dat je daar achter de decks stond?
Vincent: Zonder enige twijfel.

Siemen: Hier hoef ik minder diep op in te gaan: Buitengewoon, LVC, onze eerste editie, afsluiten, volle tent, laatste plaat – dat vergeet ik nooit meer.

Jullie sound neigt naar Detroit techno maar heeft ook iets weg van disco. Wat is de beste discoplaat?
Vincent: Er is zo ontzettend veel disco gemaakt, dus de ultieme discoplaat is moeilijk te kiezen. Een modern soulfunkklassieker die ik op jonge leeftijd al een keer hoorde, is Azymuth met Jazz Carnival – een plaat uit 1979 van een Braziliaans funktrio. De muzikanten van deze band zijn dan wel op leeftijd, maar treden nog steeds op. Ik vind ze gewoon tof.

Siemen: Voor elk moment is er wel een ultieme plaat en voor elke plaat is er wel een ultiem moment. Door één plaat uit te moeten kiezen, sluit ik heel veel fantastische muziek uit. Maar goed, ik kan wel stellen dat alles wat met Larry Levan te maken heeft altijd on point is. Deze plaat, The Spirit's In It van Patti LaBelle, heeft hij een keer gedraaid. Dat intro alleen al.

Welke track hebben jullie de afgelopen maand helemaal platgedraaid?
Vincent: Via de Japanse dj en producer Takeshi Kouzuki kwam ik afgelopen maand de artiest Jun Fukamachi tegen. Hij is een Japanse jazz-fusiontoetsenist die composities maakte waarin hij veel met synthesizers werkte. Heel fijne en diepgaande muziek, maar toch heel jazzy en modern door het vernieuwende geluid en de aparte voicings die hij gebruikt. Tussen 1971 en 2000 heeft Jun heel veel muziek uitgebracht, maar hij is helaas in 2010 overleden. Dat vind ik echt jammer, omdat ik hem pas net heb ontdekt.

Siemen: Ik heb 'm nog niet in een club weten te draaien, maar deze plaat heb ik de afgelopen tijd echt op repeat staan. Ik vind Hieroglyphic Being sowieso een te gekke artiest. Jammer dat ik zijn show in het Muziekgebouw afgelopen januari heb moeten missen.

Met welke plaat ben je vanochtend opgestaan?
Siemen: Tijdens het ontbijt zette ik het eerste nummer van de dag op. Relatief laat voor mijn doen en ook niet bepaald een ochtendplaat, wel een goed nummer. Het is een toffe samenwerking tussen Moritz von Oswald uit Berlijn en Juan Atkins uit Detroit. Er zijn verschillende mixen van deze track, maar deze versie vind ik echt geweldig. Ik vind hem gewoon goed.

Mocht de zon nog gaan schijnen deze week, welke plaat zet je dan op?
Vincent: Jack Wilkins met Red Clay van het album Windows uit 1973. Dat is te gek.

Siemen: Quincy Jones met Summer In The City. Het nummer zegt het eigenlijk al.

Met welke plaat kunnen jullie elkaar dwarszitten?
Siemen: Ik heb eigenlijk nooit echt een hekel aan Vincents muziek. Over het algemeen vind ik het toffe muziek, maar hij weet het wel vaak op het verkeerde moment en op het verkeerde volume af te spelen. Vorige week zaten we heerlijk in het zonnetje op het terras op de woonboot van onze ouders in Leiden, toen die idioot dit straffe potje jazz opzette.

Vincent: Over het algemeen hebben we wel bewondering voor elkaars selectie. We delen geen muziekbibliotheek, waardoor we elkaar wel blijven verrassen. Af en toe duik ik iets te diep in een bepaald genre, waardoor ik bij best wel ontoegankelijke muziek uitkom. Dit heb ik inderdaad regelmatig met jazz.

Aankomende vrijdag staan jullie bij PiP in Den Haag. Welke tracks kan je niet wachten om te draaien?
Siemen: Jason Mason is zo'n muzikant waarvan ik zo'n beetje alle muziek tof vind. Deze track draai ik wel vaker tijdens een set, op het begin van de avond. Hoogstwaarschijnlijk zal ik 'm vrijdag ook weer draaien.

Vincent: Ik denk dat ik deze ergens tegen het einde van de set ga droppen.

Welke plaat draaien jullie op de brakke dag erna?
Vincent & Siemen: Zaterdag draaien we op het festival Park am See, dus echt tijd om uit te brakken is er niet. We draaien een vroege set, we moeten het publiek een beetje in de mood brengen voor de rest van de dag. Of dit elektronische muziek wordt of juist niet, laat ik nog even open. Na Park Am See gaan we naar Leiden voor SummerJazz Festival. Roy Ayers missen we daar sowieso, maar Nik West en Cory Henry spelen gelukkig later op de dag. Cory Henry is een gave toetsenist uit Amerika. Hij speelde een tijd lang mee met de band Snarky Puppy, maar is nu meer bezig met zijn eigen werk. Hij was laatst te gast bij VPRO's Vrije Geluiden. Als je het nog niet hebt gekeken: een absolute aanrader.

Volg Tenzers via Facebook // SoundCloud