De Nooit Meer Naar Huis-bus vervoert dronken cheerleaders, gillende vrijgezellen en gekke Duindorpers

Een lange industrieweg ergens tussen Zoetermeer en Rotterdam oogt grauw en uitzichtloos afgelopen zaterdag, tot een meterslange partybus oprukt waaruit een dof "ah, ha, ha, ha, staying alive, staying alive" klinkt. Talloze gekleurde discolampen schieten heen en weer in de zwarte bolide met felroze opdruk, die vakkundig wordt ingeparkeerd door chauffeur Henk (55). Zijn collega's Nick (barman, 33), Marsie (dj, 42) en Tim (manusje-van-alles, 17) stappen in om aan hun werkdag te beginnen. In Rotterdam pikken ze een veertigtal dames op dat een vrijgezellenfeest heeft geboekt in de glimmende kroeg op wielen. Tenminste, dat geglim is vooral aan de buitenkant, want binnenin oogt het meubilair alsof het de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Er hangt ook een vreemd luchtje. "Maandag had ik een rit met een Rotterdamse studentenvereniging," vertelt Nick terwijl de bus vanuit het industrieterrein optrekt en richting de stad rijdt. "Na afloop vond ik op zes plekken kots."

"Ouwe mopperkont!", roept Henk achter het stuur. Hij houdt zijn ogen op de weg terwijl hij het discogevaarte de snelweg op rijdt. Hij was dertig jaar lang chauffeur in het openbaar vervoer en had het daarna wel gezien. Rijden in de partybus is altijd een lol, mensen proberen in een zo'n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk drank naar binnen te werken. "Je bent iedere dag onderdeel van het feest, al zou ik liever op de achterbank zitten." Uit de achterkant van de bus klinkt wat gevloek en het valt op dat halverwege Let Me Entertain You de muziek uit is gevallen. "Alweer joh?", roept Nick terwijl hij wat biertjes tapt voor zichzelf en Marsie, die zijn muziek alvast inlaadt op het mengpaneel. "Rustaaahg" reageert Tim, die de bus uitsprint nadat chauffeur Henk hem stilzet ergens aan de kant van de weg. Na een seconde of twintig is de tiener terug en vertelt hij dat hij het aggregaat handmatig heeft aangezet. Die stopt er sinds kort zo nu en dan mee, waardoor naast de muziek ook de lampen in de bus uitvallen. "Erg stressvol," vertelt Nick. "Zie je, het leven van werken in een partybus gaat niet over rozen."

Het viertal vervoert met hun 'Nooit Meer Naar Huis Bus' hoofdzakelijk gasten naar festivals. Vijftig tot honderd mensen worden dan opgepikt in een gehucht als Best en gebracht naar Defqon in Biddinghuizen. Aan het einde van de rit hangen ze als aapjes in de bagagerekken en ligt er altijd wel één in te slapen, vertelt Henk. Soms staan ze stijf van de pillen, soms ruikt hij wiet, maar meestal blijft het bij alcohol. Nick zal nooit vergeten hoe hij een stel Duindorpers naar de ArenA reed voor De Toppers en hij achteraf door andere weggebruikers werd opgebeld. Wat bleek: waren die gasten via het noodluik door het dak geklommen en hadden ze volle blikken bier naar andere auto's gegooid.

Gelukkig komen dit soort situaties niet zo vaak voor. Een van de leukste keren die de crew van de bus zich kan herinneren is het vervoeren van een groep van vijftig keihard zuipende cheerleaders uit Leiden. Ze reden op de snelweg met voor hen een vrachtwagen. Nick pakte de microfoon erbij: "Dames, voor ons rijdt de eenzaamste vrachtwagenchauffeur van Nederland. We gaan hem de avond van zijn leven bezorgen!" De cheerleaders plakten direct tegen de ruiten met hun schaarse outfitjes terwijl de bus de vrachtwagen op volle snelheid inhaalde, tot groot genoegen van die eenzame chauffeur die er toeterend op reageerde.

Vanavond rijdt er ook een groep vrouwen mee, maar die blijken een stuk braver. Een stoet goedverzorgde dertigers en veertigers nadert de bus. Ze ogen als huismoeders die hun vent en kroost thuis achter hebben gelaten en een avondje helemaal los gaan met de meiden. Dat mag ook wel, want dit is het vrijgezellenfeest van de 41-jarige Veronique. "What happens in the partybus, stays in the partybus," zeggen de dames tegen elkaar als ze instappen.

DJ Marsie blaast I Will Survive door de speakers en even later, als elke dame binnen is en een biertje in haar handen heeft, houdt Nick zijn welkomstpraatje. Niemand luistert echt. Er klinkt oorverdovend geklets, selfiesticks vliegen in de rondte en er wordt meegezongen met dubbele tong. Nick geeft het op: "Hebben jullie al een borreltje op dames?" Vervolgens druipt hij af met zijn microfoon. De 37-jarige Sherien, schoonzus van de vrijgezel, vertelt dat de groep al sinds gisteravond in de weer is. Ze vindt de bus heel leuk en onderbreekt haar verhaal om We're going to Ibiza uit volle borst mee te zingen met de rest. Marsie gooit het volume omhoog en Henk begint te rijden, maar wel voorzichtig vanwege het defecte aggregaat.

Wie een blik naar buiten werpt, ziet dat de bus in wandelpas langs het water van Schiemond draaft. De lentezon verfraaid het uitzicht waar de Euromast even verderop in volle glorie schittert, maar niemand kijkt ook maar even weg van alle hysterie die plaatsvindt binnen de bus. Nick trekt met een ondeugend hoofd aan een hendeltje, waarna de ruimte zich ook nog eens vult met rook. Ondertussen is Marsie druk in de weer met zijn draaitafel en klikt hij op het mapje 'Carnaval 2017'. Hij mengt een plaat van 157 bpm met iets van 136 bpm; het klinkt voor geen meter, maar dat maakt niks uit. De tekst 'we zakken naar benee, we zakken naar benee,' stort uit de speakers en de weelderige dames geven onderdanig gehoor. De palen middenin de bus worden inmiddels voor andere handelingen gebruikt dan enkel om aan vast te houden.

Met een blij gezicht loopt een vrouw voorzichtig met een enorme bak Flügels onder haar arm, de flesjes geserveerd in een bedje van ijsklontjes. De muziek valt uit en er wordt als reactie op gejoeld, maar de shotjes trekken snel de aandacht. "Dop op de neus, Els!" wordt geroepen, en de vrouwen drinken het mierzoete roze spul terwijl minstens drie selfiesticks door de lucht zweven. De bus staat stil en ondertussen schiet in mijn ooghoek Tim buiten voorbij. Enkele seconden later springen de discolampen weer aan en klinkt Leef van André Hazes Jr. door de partybus.

Na een uur geven de vrouwen elkaar knuffels en kusjes, er wordt bier overhandigd en ze zingen arm in arm mee met Guus Meeuwis' klassieker Brabant. Henk zet de bus ergens middenin het centrum van Rotterdam tot stilstand, waar de vrouwen één voor één wankelend uitstappen. Sex Met Die Kale galmt door de straat en trekt de aandacht van een voorbijganger die zijn glimlach niet kan onderdrukken. Een meisje van een jaar of acht werpt nieuwsgierig een blik in de bus en wordt snel meegetrokken door haar moeder. Tot groot genoegen van het feestteam is er niet gekotst, en heeft de zure lucht van net zich inmiddels gemengd met de verschillende zoete parfums van de vrouwen. Dat komt goed uit, want na het uitzwaaien van de groep rijdt het viertal snel door naar Utrecht, voor de volgende rondrit.