De Sluwe Vos werd in de brugklas ontdekt door zijn leraar Nederlands

Met zijn debuutalbum Kontra breekt De Sluwe Vos los van de UK house waarmee hij enkele jaren geleden doorbrak. Op de plaat staan een zestiental bassdriven solo tracks en collabo's, uiteenlopend van zompige hiphop met Sticks tot gierende Chicagohouse met Miss Bunty en zelfs een ambient soundscape. Het is geen makkelijke plaat. Het is een plaat die respect afdwingt.

Veel artiesten zouden in de schoenen van Robert Vosmeijer (zoals hij in het echt heet) voor de veilige weg kiezen. Maar Robert steekt zijn nek uit en dat levert naast een aantal hele dope tracks ook een hoop stress op. "Ik ben echt al twee maanden lang fucking zenuwachtig. Ik hoop dat dit, voor het punt waar ik nu ben in mijn carrière, nog genoeg binnen de lijntjes voor de mensen die me volgen."

Ik sprak Robert in zijn studio in Amsterdam-Oost, over de techno-cd die hij in de brugklas van zijn Nederlands leraar kreeg, de gemoedelijkheid van Deventerse illegalen, het verbreden van je horizon en de voorbereidingen op zijn albumtour, waarvan het eerste optreden op vrijdag 6 maart in de Melkweg plaatsvindt.

THUMP: Wanneer wist je dat je muzikant wilde worden?
Robert: Dat was toen mijn vader een keer een cd had gekregen van zijn werk. Ik vond het interessant: als je iets aanraakt of ergens in blaast, dat er dan geluiden en toonhoogtes uit komen. Toen heeft mijn moeder me op blokfluitles gedaan. Later ben ik bij de plaatselijke muziekvereniging gegaan, maar ik hield helemaal niet van de theorie, daar werd ik helemaal leip van. Het was ook de tijd dat ik The Box, TMF en MTV ging checken. Toen zag ik ook voor het eerst dj's op tv en dacht: hoe doen ze dat?

Was er één plaat in het bijzonder doorslaggevend in die tijd?
Domino van Oxia. Dat was echt het ding voor mij, in de eerste van de middelbare school. Mijn leraar Nederlands had me een cd gegeven waar die track op stond. Ik was met een vriend bezig met een drive-in-show. Ik pikte toen alleen de house in de top-40 op, dat was nog voor de Sneakerz-tijd, nog voor Erick E en dat soort dingen. Toen kwam mijn docent Nederlands, Paul Vos, met die cd aanzetten. Hij had ook altijd de grootste verhalen over feesten in oude loodsen in Zutphen. Vrienden van hem organiseerden die feesten. Toen zei hij: "Als je een demo maakt, geef ik die wel door." Dat bleek later Pathfinder te zijn.

Je komt uit het Gelderse Twello, niet bepaald een elektronische muziekhub. Wanneer voelde je voor het eerst aansluiting?
Ik leerde een jongen kennen, zijn naam is Remy Rameur. Hij ging feesten organiseren in een café in Twello. We dachten: als hier niks gebeurt, moeten we het zelf maar doen. Ik had ook een eigen radioprogramma op Radio Voorst. Op een gegeven moment zei Remy: ik heb een nieuwe jongen leren kennen en die heeft een kelder in Deventer. Hij heeft gevraagd of we daar willen komen draaien. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken. Toen ik daar kwam, zag ik dat het 923 heette. Een legendarische plek. Daar zijn later een hoop illegalen georganiseerd. Ik wist echt niet wat ik meemaakte toen ik daar binnen liep. Het was fucking gruwelijk, een oude wijnkelder en een soort van gangenstelsel onder een huis waar iedereen van 923 ook in woonde. Liep je omhoog, dan was je tussen je maten, en beneden kon je een feest geven waar niemand last van had.

Hoe is het om in zo'n kleine scene op te groeien?
Er is een soort van gemoedelijkheid in het Oosten, die ik op veel plaatsen in Amsterdam mis - een bepaalde vibe die er hangt, ook op de feesten daar. Je wordt minder snel afgerekend. Als ik in Amsterdam een slechte gig heb gedraaid, kan ik daarvan balen. Dan ga ik de volgende dag gelijk naar de studio om mijn platen beter te leren kennen en na te gaan wat er fout ging. Was er een vibe die ik niet voelde? Wat was er aan de hand? Maar misschien is dat ook goed. Mensen betalen wel geld om een toffe avond te hebben. Als jij de reden bent dat een moment niet tof was, vind ik wel dat je daar op afgerekend mag worden.

Gebeurt dat ook wel eens?
Ja, van de zomer stond er een filmpje van Straf_werk online, waarop ik een plaat van Kanye West draai. Toen gingen mensen op basis van dat ene filmpje de hele set afzeiken. "Ik was hier niet bij, maar aan dit ene moment te zien, was het echt een kutset."

Hoe ga je daar mee om, met dat soort kritiek?
Ik neem het heel erg persoonlijk op. Ik zou willen zeggen: ik laat het van me afglijden en ik probeer dat ook wel, maar dat lukt nooit. Kritiek die niet opbouwend is, komt altijd het hardst aan. Vooral als het zo lomp geformuleerd wordt. Dan denk ik echt: wat heb jij hieraan en wat heb ik hieraan? Als je het niet met me eens bent, prima. Maar je hoeft me niet uit te schelden. Ik vind het heel naar. Ik heb Facebook ook van mijn mobiel gepleurd. Ik check het sowieso niet zo heel vaak meer. Ik heb het gevoel dat mensen likes als een soort bevestiging van hun bestaan zien. Net zoals die Tariq bij de NOS, super zielig voor die gozer. Als het anders was afgelopen, was het hele land in rouw geweest. Maar nog geen tien seconden nadat het goed was afgelopen, kwamen sommige lui al met de hardste Photoshops. Gasten, really? Het doet me een beetje pijn, dat het allemaal zo gevoelloos moet.

Even wat anders: je lijkt erg geïnspireerd door Engelse sounds, hoe komt dat?
De dingen die op dit moment uit Engeland komen, zijn heel rauw. Ik hou van het menselijke, het onafgemaakte. Als je ook kijkt wat er buiten de dance gebeurt in Engeland, de singer songwriters bijvoorbeeld. Of op het gebied van elektronica… FKA twigs, die is toch ook Engels?

UK house is momenteel een hype en jij bent daar ook in meegegaan. Maar je album lijkt een breuk met dat verwachtingspatroon.

Zeker. Op het moment dat ik

Two Shadows

en

OG Anthem

maakte, was ik 19. Maar op een gegeven moment werd ik helemaal leip van alleen maar platen maken met één bepaald doel. Zouden mensen dit vet vinden of zou dit gewoon op dat moment werken? Ik merkte dat ik heel doelgericht tracks ging produceren en daarvan werd ik doodongelukkig. Ik hunkerde naar het gevoel om weer écht muziek te maken. En ik denk dat dat nu wel gelukt is.

Dit staat symbool voor het losbreken van die doelgerichtheid?
Ja. Er zijn projecten waar ik nu mee bezig ben, die nog veel verder gaan, maar dat kan ik gewoon nu nog niet uitbrengen. Dat zou een te grote shock zijn.

Wat voor dingen zijn dat?
Ik heb nu een EP met Dusty op Noah's Ark, zit ook in de studio met Barbara Ford voor een track die voortborduurt op Under Your Skin. En ik kom net bij Sticks en Rico vandaan, in een huisje in Duitsland. We zijn daar met nieuwe tracks bezig.

Jullie met z'n drieën?
Ja. Sticks vroeg: hoe zou je het vinden om mee te produceren aan een nieuw album? Ik ben daar gisteren naar toegegaan. Toen ging het zo goed, dat we binnenkort weer gaan zitten.

Wat ik mooi vind aan je album, is dat hiphop en house naar elkaar toe groeien en dat jij precies op dat snijvlak zit. In die track Mercy met Sticks hoor je het letterlijk van hiphop naar house gaan.
Ik wilde met mijn album laten zien: als je genres loslaat, gaat het weer puur om de muziek. Sticks is hiphop, ik ben techno of house of hoe je het maar wilt noemen. Maar als je die twee dingen samenvoegt, denk ik dat er iets heel moois kan ontstaan. Ik heb niet heel erg vaak bij een track gedacht: nu ga ik house maken. Ik ben gewoon met niets begonnen en heb gekeken hoe alles in elkaar viel en daar komt dan een bepaald patroon uit.

Je ziet vaak dat artiesten die breder gaan, moeilijk te plaatsen zijn voor de industrie. Hoe denk je dat mensen dit album gaan vinden?
Ik ben echt al twee maanden lang fucking zenuwachtig. Ik hoop gewoon dat het niet te ver gaat. Ik hoop dat ik het, voor het punt waar ik nu ben in mijn carrière, nog redelijk binnen de lijntjes heb gedaan. Vandaar dat het ook in drie delen komt.

Waar ben je bang voor?
Dat mensen het links laten liggen. Zo van: oh ja, zal wel, hij heeft ook ooit nog eens een album gemaakt. Maar het zou tof zijn als alles juist op zijn plaats valt. Ook die nieuwe show waar we nu ook mee bezig zijn, daar heb ik echt fucking veel zin in. Dat is iets wat ik al heel lang wil doen. Daar komt de hele band bij, alle gastartiesten van het album: Sticks, Willem en iedereen.

Is dat ook de tandem die je nodig hebt, een album én een live-act?
Bij sommige tracks heb ik me daar helemaal op gefocust. Allebei m'n broertjes zitten in de band. Eén van hen speelt een hele grote marimba met vier stokken. Dat doet hij echt fucking snel. Verder gaat Sticks mee touren, Willem gaat mee, mijn vriendin Barbara Ford, Miss Bunty, Roel Gosto, een MC en nog een andere zanger. We doen dit op een aantal grote festivals en daarna komt de poppodiumtour. Het is wel een hele grote klus, want je moet ook al die mensen op één lijn krijgen. En dan is er nog een heel groot team dat alle techniek doet, en de micing enzo. De vossenkop van Studio Wonder gaat volgende week mee naar de releaseshow in de Melkweg en dit keer zitten er lasers in die ogen. Dus middenin die show komen schijnen er laserstralen uit die kop. Dan komt Sticks er doorheen en dan begint hij te rappen.

Whoa, spoiler alert!
Ja, sorry man.

Wat is voor jou de sleutel voor een goede samenwerking?
Dat je op een gegeven moment allebei jankend in de studio zit. Of dat een gozer gewoon XTC aan het poppen is en dat hij zegt: oké, ik wil nu tapen. Dat hij dan gaat zitten en een kwartier gaat lullen voor die mic. Zelf heb je zoiets van, fuck, hier kan ik gewoon letterlijk niks mee, maar laat hem maar lullen. Het is een soort van chemie, bij sommige mensen heb je dat heel erg. Mensen die jou laten begaan en zeggen: laat maar weten wanneer ik moet. En dat je hen ook wederzijds vertrouwt. Dat je weet dat het goed gaat komen in één of twee takes. Dat heb ik met iedereen op het album eigenlijk wel gehad.

Je werkt ook met je vriendin samen. Hoe is dat?
Dat was wel even wennen. We kennen elkaar nu iets meer dan drie jaar, en zijn twee jaar samen. Zij was vooral aan het draaien en ik aan het produceren. Op een gegeven moment vroeg ze, hoe werkt Ableton? Ableton is echt goed voor alles: het is een soort van duct-tape. We zijn er alleen achter gekomen dat we soms op zakelijk gebied van mening verschillen, maar dat is niet erg. Eigenlijk gaat het supergoed, het is echt heel vet dit om samen te doen.

Even een vraag van cosmetische aard: Met je haren en je baard ben je als Samson uit de Bijbel. Ga je ooit je haar afknippen, of ben je bang dat je dan je magische kracht verliest?
Ik word er nu een beetje gek van, dus het gaat er binnenkort af. Het zit altijd in de weg joh, het is ook fout geknipt. Iedereen maakt de vergelijking tussen mij en Hagrid van Harry Potter. Ik ben er niet heel blij mee.

Je hebt nu twee jaar knalhard getourd. Wat heb je er van geleerd? Wat zijn de valkuilen?
De valkuil is als je het for granted gaat nemen, dan word je fucking lui en ga je echt heel slecht spelen: het zal wel, op naar de volgende… En als je voor een zaal van 10.000 man staat, zijn er ook 10.000 meningen. Daar moet ik nog een beetje mee leren dealen.