De zus van Omar-S regisseerde een toneelstuk over de verborgen geschiedenis van Detroit-techno

Vorige maand, tijdens het festival Movement in Detroit, drukte een vriend van me een flyer in mijn hand. Hij had 'm gekregen van een vrouw, buiten bij Submerge, de iconische platenzaak die nu dienst doet als het officiële hoofdkwartier van Underground Resistance.

De flyer trok meteen mijn aandacht. Niet omdat-ie er hip uitzag, eerder het tegenovergestelde. Een wazig plaatje van een discodiva naast regenboogkleuren, met een paar regels tekst. Er stond op: The Stage Play – Stories of Detroit Techno. Op de achterkant van de flyer stond een lijst met toneelspelers (geen bekenden) en een adres.

Het werd niet echt duidelijk waar het toneelstuk over ging, of wat je kon verwachten, maar dat maakte niet uit. Iemand organiseerde een toneelstuk over techno, waar Omar-S en zijn label FXHE Records bij betrokken waren, evenals andere grootheden zoals Eddie Fowlkes, Al Ester en Luke Hess. Daar moest ik bij zijn.

Op een zonnige zondag pakte ik en wat vrienden een taxi. Tien minuten later stonden we voor een grijs gebouw. Het zag er verlaten uit, op een paar acteurs na, die verrast naar ons lachten. Een jonge vrouw, die de regisseur bleek te zijn, stond naast een tafel met zakjes chips en snoep.

In het toneelstuk kwam veel muziek voorbij van de producers die op de flyer stonden, maar ook klassiekers als I'm In Love van Evelyn Champagne King en een opzwepend optreden tijdens de pauze van lokale zanger Simon Black. Met aandoenlijk goedkope decors en lokale amateurtoneelspelers, werd een intiem portret geschetst van de begintijd van techno in Detroit. Het was een fascinerend inkijkje in de levens van Eddie Fowlkes, Al Ester, Omar-S en Luke Hess – details die je niet op Wikipedia kunt vinden. Een scene ging bijvoorbeeld over hoe Omar-S in aanraking kwam met elektronische muziek, nadat zijn zus een keyboard voor hem had gekocht.

Toen het doek viel, gaf de regisseur ­– een charismatische vrouw met de naam Robbie Taylor– een speech om iedereen te bedanken die meehielp. Ze vertelde dat zij de zus van Omar-S was, die hem zijn eerste keyboard gaf. Na een daverend applaus verliet de cast het podium. Vlug liep ik naar Robbie Taylor toe. Op een bankje in de hal legde ze me uit hoe het toneelstuk tot stand kwam.

THUMP: Wat is het idee achter dit toneelstuk?
Robbie Taylor: Ik wilde mensen het verhaal achter de technowereld laten zien. Het houdt niet op bij Derrick May of Eddie Fowlkes.

Je gaf je broer, Omar-S, zijn eerste keyboard, vertel eens hoe dat ging?

Ik woonde in New York, en ik ging een middagje winkelen. Toen zag ik dat apparaat, en ik dacht: wow, dat is een cool keyboard! Ik wist dat Omar geïnteresseerd was in muziek, dus ik kocht het en stuurde het naar hem op. Moet je kijken waar hij nu staat, al die jaren later.

Omar is nogal mysterieus. Hij geeft niet veel interviews.
Hij is erg verlegen.

Daarom vond ik het zo cool om de persoonlijke kant van zijn leven te zien. Het toneelstuk gaat ook over spanningen in de familie en de strijd tegen alcohol- en drugsmisbruik. Waarom vond je het belangrijk om die verhalen te vertellen?
Omdat ik er onderdeel van uitmaakte. Techno is nu heel groot, maar waar is het begonnen? Toen ik veertien was, ging ik naar mijn eerste technofeest. We kwamen allemaal samen om die muziek te luisteren. Er werd gedraaid door mensen als Derrick May, Eddie Fowlkes, Al Esters, Juan Atkins en nog veel meer.

Wat is de belangrijkste boodschap die je met je toneelstuk wil overbrengen?
Volharding. Als je gefocust blijft op je doel, je roeping, zal je altijd een weg vinden. Wat voor obstakels je ook tegenkomt. Mijn broertje werkte bij Ford en zorgde voor twee kinderen. Muziek was zijn roeping, dat was het enige wat hij wilde doen. Daarom bleef hij ermee doorgaan. Je doet wat je moet doen, maar je moet wel trouw blijven aan je passie.