Deze Twentse boys verdienen goud geld door trapliedjes op YouTube te zetten

Mensen hebben geen flauw idee, maar een van de grootste YouTube-kanalen van Nederland komt uit Oldenzaal, een klein stadje in Twente. Sinds 2012 plaatsen Idmon Yildiz (24) en Gabriel Isik (22) de hardste trapbeats op Trap City. Daarmee zijn ze heel snel heel groot geworden: gisteren kreeg het kanaal zijn zesmiljoenste volger, ze hikken tegen de 1,4 miljard views aan. En het gaat alleen maar steeds sneller: een half jaar geleden hadden ze net vijf miljoen subscribers en nog geen miljard views.

Mocht je onder een steen hebben geleefd: YouTube-kanalen zoals Trap City, Trap Nation en Majestic plaatsen tracks van producers op hun kanaal en zijn sinds een paar jaar nog invloedrijker dan krant, radio, tv, blogs en labels bij elkaar: een liedje op Trap City scoort al snel honderdduizend views, en daar is goud geld aan te verdienen. Om de magische grens van zes miljoen te vieren, chatte ik een uurtje met Idmon en Gabriël.

Gefeliciteerd jongens! Snappen jullie ouders een beetje wat jullie doen?
Idmon: Haha, je krijgt altijd van die dorpse antwoorden als je dat vraagt. "Mijn zoon werkt op het internet."
Gabriël: Mijn moeder snapt alles, maar ik denk dat mijn opa en oma er niks van begrijpen. Die denken volgens mij dat ik met niks bezig ben.

Want wat doen jullie eigenlijk de hele dag?
Gabriël: Ik word laat in de middag wakker, dan ga ik rustig douchen, ontbijten, e-mails checken en de hele dag werken. Ik zie het eigenlijk niet als werk, want ik vind het leuk. Ik chill met vrienden en werk tegelijkertijd. Naast Trap City manage ik ook artiesten als T-Mass en Autolaser, heb ik een label genaamd brednbutter samen met Far East Movement en sinds kort ben ik ook een groep met Onderkoffer & Arman Cekin genaamd No Riddim.
Idmon: Ik ben nu bezig met afstuderen, dus daar ben ik druk mee. Zodra ik thuiskom is het koptelefoon op, tracks zoeken, mails beantwoorden, met Gabriel tracks uitwisselen, tracks klaarzetten, visuals renderen en een beetje praten met producers en feedback geven op hun demo's.

Hoe is Trap City ooit begonnen?
Idmon: Ik luisterde rond 2012 veel dubstep, en daarvoor veel hiphop. Trap kwam op en was eigenlijk een combinatie van die twee genres: het ritme van mainstream hiphop maar met meer elektronische opbouw, drops en breakdowns. Ik vond het gelijk hard. Er was nog geen platform dat exact de stijl had zoals wij voor ogen hadden. Wij wilden die liedjes delen, en dan meteen next level met een strakke branding en mooie visuals.

Hoe kwam je aan die liedjes?
Gabriël: Gewoon van Soundcloud. We deden maar wat in het begin, we vroegen ook niet om toestemming, maar we ripten liedjes en plaatsten ze op YouTube. Daardoor kregen we best wat strikes en werden labels boos op ons.
Idmon: We hadden geen flauw idee, ook geen kennis van copyright. Dat hebben we langzamerhand opgepikt, nu hebben we toestemming voor alle tracks die we plaatsen.
Gabriël: Inderdaad, nu werken we juist met diezelfde labels samen en sturen ze ons liedjes toe.

Wanneer werd het serieus?
Idmon: Toen we begonnen, wisten we eerlijk gezegd niet eens dat je geld kon verdienen met YouTube. Het eerste halfjaar verdienden we niet echt iets, maar daarna ging het snel.
Gabriël: Een jaar na het starten was ik al gestopt met school en ging ik me focussen op de muziekindustrie. Mijn moeder vond het maar niks in het begin, maar toen ik meer ging verdienen, ging ik grapjes maken: "Je hebt gelijk, beter begin ik weer aan school." Nu gaat het heel goed: er zijn grote bedrijven geïnteresseerd om samen te werken.

Hoe zijn jullie zo succesvol geworden? Is dit de manier waarop jongeren tegenwoordig nieuwe muziek ontdekken?
Idmon: Zeker! Ik denk dat YouTube je heel dicht bij de luisteraar brengt. Wij staan in direct contact met onze fanbase, en praten via social media en in de comments heel informeel met ze, alsof we appen met onze vrienden. Het ontdekken van muziek is dan gewoon leuker dan via radio of televisie. Ik wilde dat we ons strak naar buiten zouden uitstralen, alles tiptop, geen spelfouten, perfect Engels taalgebruik. Gabriël was iets informeler in zijn reacties, en we zagen dat die veel beter aansloegen. Je bereikt jongeren beter als je normaal overkomt. Kijk maar: onze voornaamste doelgroep is tussen de 18 en 24 jaar.

Een beetje een domme vraag, maar hoe verdien je hier eigenlijk mee? Advertenties?
Idmon: Ja, puur advertenties. We zijn aangesloten bij een groot netwerk dat kijkt naar de demografie van ons kanaal. Zij maken deals met adverteerders en kijken waar een bepaalde advertentie goed zou aanslaan. Zo van: "Deze Adidas-commercial is voor alle mannelijke kijkers boven de zestien jaar in dit gedeelte van Californië."

Ik hoorde ooit de vuistregel: je kunt een euro verdienen aan duizend à vijfduizend views. Klopt dat?
Idmon: Dat is niet zo eenvoudig te zeggen. Het ligt aan de advertentie, hoeveel er is betaald voor de campagne en hoe hoog de klik-kosten zijn als iemand daadwerkelijk klikt. Ook belangrijk: hoe lang iemand naar een advertentie kijkt voordat-ie hem wegklikt.
Gabriël: Kijkers uit Amerika en Engeland zijn meer geld waard dan een kijker uit Nederland.
Idmon: Maar het is wel een goede schatting, een euro op duizend views. Het kan ook veel minder zijn, of iets meer.

Wat voor afspraken maak je daar met artiesten over?
Gabriël: Ons doel is om honderd procent te monetizen. De artiest krijgt een groot bereik en nieuwe luisteraars.

Het is voor hen dus promotie, en jullie verdienen eraan?
Idmon: Precies. Daarmee kan de artiest veel boekingen krijgen voor shows en festivals.

Als grote labels als OWSLA, Universal, Sony of Warner een track aanbieden, willen ze vast een percentage.
Gabriël: Dat klopt, meestal zeggen we nee en uploaden we het niet, tenzij het een hele goede track is. Heel soms maken we een uitzondering.