​DJ Pierre over zijn tijd voor het legendarische 'Acid Trax'

Dit weekend treedt een van de meest invloedrijke personen in de geschiedenis van de housemuziek maar liefst drie keer op in Nederland: de Amerikaanse DJ Pierre. Bijna dertig jaar geleden bracht hij met de formatie Phuture de plaat Acid Trax uit, misschien wel de meest legendarische houseproductie ooit gemaakt. Voor die track werd voor de eerste keer effectief gebruik gemaakt van de Roland TB-303. Dit apparaat was oorspronkelijk ontwikkeld om baslijnen mee te programmeren, maar sloeg niet aan bij muzikanten waardoor hij al snel uit productie werd gehaald.

Tegenwoordig zijn ze onbetaalbaar, maar het Phuture-drietal kon midden jaren tachtig een exemplaar aanschaffen voor slechts veertig dollar. In de studio kreeg Nathaniel Pierre Jones al draaiende aan de knoppen, niet wetende hoe hij het apparaat moest programmeren, de kenmerkende acidsound eruit. Dezelfde dag ontstond de revolutionaire track die het acid-housegenre opleverde – het geluid dat niet veel later zorgde voor de doorbraak van house in Europa.

Dit verhaal kent elke houseliefhebber als zijn broekzak, en daarom vroegen we aan DJ Pierre of hij ons kon vertellen hoe zijn artiestencarrière verliep vóór deze definitieve doorbraak; een mooie manier om op te warmen voor Chicago Legends, het feest waarmee hij drie keer Nederland aandoet. Op uitnodiging van Donker Collective staat hij vrijdag 22 januari in PiP in Den Haag, en zaterdag zowel in Canvas in Amsterdam als in de Basis in Utrecht.

DJ Pierre: Om te begrijpen hoe ik dj werd moeten we teruggaan naar mijn jeugd. Ik kom uit een hele muzikale familie. Mijn oom Nat speelde klarinet met de band van jazzlegende Duke Ellington, hij is zelfs te horen op een van Duke's albums. Daarnaast speelde mijn vader ook klarinet en mijn broer en zus allebei trombone; het spelen van een muziekinstrument was voor mij dus net zo gewoon als ademen. Mijn vader wilde dat ik begon met klarinet spelen, en dat deed ik dan ook, tot de klarinet 'kwijtraakte'. Mijn grote liefde was namelijk drummen. Tijdens de middelbare school kwam ik als drummer bij de fanfare, waar ik de leidende tri-tomspeler werd. In een fanfare is dat een belangrijke rol, omdat diegene de maat zet. Het bleek dat ik een goed oor had voor timing en ritme. De eerste keer dat ik naar het buitenland ging, was met de fanfare. We wonnen aardig wat lokale wedstrijden en reisden naar Canada om daar mee te doen aan een wedstrijd, die we ook wonnen. Toen wist ik dat ik iets met muziek wilde doen.

Tijdens de middelbare school luisterde ik veel naar Hot Mix Five op radiostation WBMX. Ik nam de mixen op met een cassetterecorder, waarna ik mijn eigen versies van hun mixen maakte. Dat maakte echt iets los van binnen. Al snel wilde ik het grondiger aanpakken en vroeg ik mijn vader om een paar draaitafels. Ik denk dat hij, met zijn wijsheid, toen al wist dat ik er serieus mee aan de slag wilde. Hij kocht een set draaitafels voor me en ik toverde mijn garage om in een dj-hok. Ik ben nog steeds dankbaar dat mijn ouders mijn passie zagen voor wat ik deed en me de vrijheid gaven om mijn eigen jamsessies daar te houden.

Al redelijk snel ging het rond dat ik talent had. Ik nam deel aan dj-wedstrijden en won ze, op één na, allemaal. Eigenlijk won ik die wedstrijd ook, want de winnaar speelde vals door de hit van het moment, Time To Jack van Chip E – een plaat die ik niet had ­­–, te lenen van een gast die al uit de wedstrijd lag. Ik begon ook steeds vaker boekingen te krijgen op 'schuurfeesten'. Maar vergis je niet, dat waren geen typische schuurfeesten; in de zuidelijke buitenwijken van Chicago wisten ze wel hoe ze een feestje moesten bouwen. Toen ik voor mijn eerste gig van huis wilde vertrekken met mijn platenspelers, zette mijn vader zijn voet voor de deur en zei: "Ik heb die draaitafels voor je gekocht, en je mag er maar één meenemen." Ik probeerde hem duidelijk te maken dat ik er toch echt twee nodig had om te kunnen dj'en, maar hij wilde er niks van weten. Dus ging ik naar mijn eerste gig met slechts één draaitafel. Ik gebruikte mijn creativiteit en sleepte mezelf door dat eerste optreden heen. Hoe meer ik oefende, hoe beter ik werd. Uiteindelijk kreeg ik de naam Scratching Pierre, omdat ik bekend stond om het gebruiken van drie draaitafels en Grand Master Flash nadeed.

Ik ging naar dezelfde middelbare school als Spanky. Hij had het er de hele tijd over dat we een groep moesten vormen om samen tracks te maken. Ik draaide op dat moment veel Italo-disco, hiphop en muziek waarop mensen konden breakdancen. Het was de periode dat housemuziek steeds meer een opzichzelfstaande stroming werd. On and On van Jesse Saunders was de eerste track die officieel uitkwam. Maar de eerder genoemde Time To Jack van Chip E was de eerste track waardoor ik housemuziek wilde gaan maken. Spanky was daar heel serieus mee bezig. Hij vertelde me over een dj die ik absoluut moest zien draaien, dus bezochten we samen de Music Box, de club die vanaf dat moment echt mijn muzikale thuis is geworden. Vanaf die eerste avond dat ik Ron Hardy in actie zag, was (en ben) ik idolaat. Hij is mijn eerste inspiratiebron als dj. Ook is toen de producer in mij geboren, want vanaf dat moment wilde ik muziek maken die mensen zou raken, net als Ron Hardy dat bij mij deed. Spanky en ik werden steeds enthousiaster omdat we een gezamenlijk doel hadden: tracks maken die Ron Hardy zou draaien. We moesten en zouden iets maken dat anders was, maar wat wel funky bleef. En zo is Acid Trax van Phuture ontstaan – de rest is geschiedenis.

Volg DJ Pierre via zijn label Afro Acid, Facebook en SoundCloud