Electro Swing is het slechtste muziekgenre ter wereld aller tijden

2010 was een jaar van verandering en herindeling. De oude wereld viel uit elkaar en veranderde in een nieuwe. De Arabische Lente, Wikileaks, niemand volgde meer blindelings het leven zoals het was. 2010 was ook het jaar dat Time Out een nieuw, populair geluid als volgt omschreef: 'Ja, dit is echt een nieuw genre, en ook een interessant genre voor een keer!' Leuk voor je, Time Out – tot dusver 2010, het jaar van innovatie, afwijzing en creatie. En je had wel gelijk, behalve dat het genre in dit geval electro swing was, ook wel bekend als het slechtste muziekgenre ooit.

2010 was niet het jaar waarin electro swing begon. Al meer dan tien jaar zijn glimmende schoenen en een baardachtige vibe in clubs te vinden, maar we gebruiken 2010 nu even als beginpunt. Het komt erop neer dat 2010 het jaar was dat mensen van over de hele wereld 'Ja ik wil naar een electro-swingavond' zeiden. Allemaal maken we fouten, allemaal doen we dingen waar we spijt van hebben. Maar normaal gesproken worden we na een tijdje wakker met een kleine kater, stoffen we onszelf af en doen we alsof dit nooit is gebeurd. Dit is niet gebeurd met electro swing. Op de een of andere manier heeft het, net als kakkerlakken of atoombommen, overleefd. Tegen alle verwachtingen in. Het is 2015, en electro swing is nog steeds een ding.

Om electro swing even kort en bondig te ontleden: het is een muziekgenre dat probeert de geluiden uit het verleden te combineren met moderne beats. Iets dat op electro-swingavonden graag wordt vermeld, ondanks dat het eigenlijk een beschrijving is van bijna alle elektronische muziek die op dit moment bestaat. Specifieker: electro swing gebruikt bigband swingmuziek van de jaren dertig en veertig, en zet daar een beat onder. Nog specifieker gezegd: het klinkt afgrijselijk.

Electro swing is het verleden dat het heden ontmoet op de slechtst mogelijke manier. Mannen met een krulsnor en een taillebroek die twisten en tatoeages hebben. Het klinkt als die koelkastmagneten met plaatjes van huisvrouwen en quotes als 'Ik kook altijd met wijn, soms gooi ik het zelfs bij mijn eten'. Het zijn loafers met kwastjes. Cocktails die vijftien euro kosten en gemaakt worden door een gast met perfect ronde brillenglazen. Hoe de fuck komt het hier nog steeds mee weg?

Ik ging naar de universiteit van Manchester, wat een geweldige stad is om uit te gaan. Daar ontmoette ik veel normale mensen met een normale smaak. Toch, op de een of andere manier, vond niemand het raar om naar een electro-swingavond te gaan. En het werd nog erger, mensen wilden naar electro-swingavonden gaan. Ik ben een keer besmet met het virus maar heb mijn lesje geleerd. Tijdens mijn studie heb ik een paar duistere momenten gekend, maar dit overtrof echt alles.

2010 is al een paar jaar geleden, maar cultureel gezien is er weinig veranderd. Electro swing bestaat nog steeds en teistert het nachtleven. Het roept de vraag op: waarom worden in 2015 deze bands en dj's nog steeds geboekt? Hoe kan het dat dit allerslechtste muziekgenre op aarde ooit – en dat is het, dit is een opiniestuk toch? – zo'n achterban houdt?

Een mogelijke reden waarom mensen van electro swing houden is omdat ze erg van vintage dingen houden! Schattige vintagemarkten en vintagespiegels en vintageparelkettingen en vintagefietsbellen en vintagejurken en vintage-emoties en vintagedeodorant en meer en meer vintage, totdat je vintagehuid van je vintagebotten afvalt. Dat zou een reden kunnen zijn.

Behalve vintage als identiteit, is er ook de overtuiging dat electro swing 'leuk' is. Leuk is een gevaarlijk woord. Ik hou van dingen die leuk zijn. Ik hou ervan om op een skateboard te staan en mezelf van een heuvel af te rollen, ik hou van lasergamen, ik hou van koken met mensen die ik leuk vind terwijl ik naar muziek luister, ik ben leuk! Maar helaas bedoelen mensen met 'leuk' meestal dat er geen reden is om daadwerkelijk enthousiast over iets te worden. Leuk is een bijwoord voor de dommen en de zwakken. Als electro swing leuk is, is het kijken naar screensavers dat ook.

Dit idee van leuk suggereert ook dat electro swing op de een of andere manier een tegengif tegen 'saaie' en 'pretentieuze' clubmuziek is. Het genre druipt van de zelfgeilende 'het is veel leuker dan naar saaie housemuziek luisteren'-gedachte. Je kan de promotors bijna horen, toch? Deze verdediging gaat samen met de aanname dat als dingen een trend zijn, de mensen die de trend leuk vinden eigenlijk liegen en alleen maar doen alsof ze iets leuk vinden, om te laten zien hoe cool ze zijn. Dit is niet waar. De waarheid is dat de meeste dingen hip worden omdat ze goed zijn, wat betekent dat mensen het écht leuk vinden, en het leuk vinden om erover te schrijven en het leuk vinden om ernaar te luisteren. En wat is er eigenlijk mis mee om cool te willen zijn? Als je van electro swing houdt betekent het gewoon dat je electro swing leuk vindt – het slechtste muziekgenre ooit gemaakt.

Ook muziekfestivals als Glastonbury moedigen deze post-Mr Scruff-onzin allemaal aan. Blijf rond middernacht hangen op het festivalterrein en aanschouw hoe ze allemaal uit hun holen kruipen, trombones in de ene hand, een stapel platen in de andere, de lippen rood gekleurd, hoge hoeden die scheef staan. Als je om je heen kijkt zie je je vrienden meedansen. "Waarom?" schreeuw je met betraande ogen. "Waarom doen jullie dit? Jullie dragen geen brogue-schoenen! Jullie houden geen theefeestjes met Alice in Wonderland-thema! Jullie hebben geen kanten handschoenen! Jullie zijn die mensen niet!" Je vriend kijkt je aan en zegt: "Stop met saai doen. Dit is leuk!"

Misschien maak ik me te veel zorgen. Misschien is dit gewoon wat er gebeurt als de jongens en meisjes die in het jazzbandje op de middelbare school zaten, zich realiseren dat ze ook uit kunnen gaan en dronken kunnen worden. Waarschijnlijk moet ik ze gewoon lekker laten gaan en ze hun honky tonks in vrede laten remixen, maar dat kan ik niet, omdat electro swing het slechtste muziekgenre ter wereld is, aller tijden.