Elias Mazian groeide op met Sky Radio, J. Dilla en Roald Dahl

THUMP: Elias, je eerste release kwam vorige maand uit, hoe voelt dat?
Het is een volgende stap, ook in hoe mensen je benaderen. Ik maakte al heel lang muziek en wilde iets uitbrengen. Ik heb nu een soort rust in mijn hoofd, de druk valt weg. Ik ben zelfs al met een tweede plaat bezig.

Ik merk ook dat ik goed kan omgaan met de reacties. Mensen vinden het tof of niet tof, maar ik vind het in ieder geval anders. Daar is Voyage Direct ook wel het label voor: vooruitstrevende house met een B-boy factor. Het moet wel stoer zijn.

Die hiphop- en soulvibe heb je altijd gehad. Kan je vertellen waar die vandaan komt,?
Ik ging altijd naar De Nootzaak in Amersfoort, waar ik ben opgegroeid. De eerste keer dat ik daar binnen kwam had ik vijftien euro bij me en kwam ik aanzetten met een Donny Hathaway-album. Die gast achter de balie zei: heb je dat zelf uitgezocht? Hij was daar onder de indruk van. Toen ik er vaker kwam mocht ik aan de balie zitten en kreeg ik Funkadelic en Parliament-platen van hem, maar ook Kool & The Gang en Marvin Gaye. Daarnaast had ik een hiphopfase waarin ik alle samples ging uitzoeken. Producers als Prince Paul en Dilla hebben zo'n scala aan muziek gesampled, je komt al snel bij alles van Sun-Ra tot Arthur Russell uit.

Jarenlang heb ik muziek opgeslurpt – ik ging niet uit en dronk niet, en zat alleen maar op mijn kamer Franse woordjes te leren en John Coltrane te luisteren. Tegen het einde van de minimal, begin techhousetijd, ging ik vaak met Loops mee op tour. Als ik dan een keer Nuno dos Santos zag draaien en hij een Kerri Chandler-plaat opzette, dan merkte ik dat mijn energie omhoog ging. Het is de esthetiek van die zwarte sound.

Waar bestaat die esthetiek dan uit?
De groove. Dat vond ik zo tof toen ik funk ontdekte, ik dacht alleen maar: ik wil dit heel lang horen. Dat is ook wat house voor me doet.

Je bent van de internetgeneratie maar hebt ook veel in platenzaken rondgehangen. Hoe belangrijk zijn curatoren?
Heel belangrijk, en motiverend. Ik ben opgegroeid met platenzaken en radioshows: ik luister echt al vijf jaar iedere week naar Benji B op de BBC. Je moet natuurlijk zelf spitten, maar het is wel goed als iemand er vast de troep voor je uit filtert. Dan ben je in ieder geval al een stap verder.

Hoe gaat diggen bij jou in zijn werk?
Ik ben een beetje neurotisch in het zoeken naar muziek. Toen ik A Tribe Called Quest ontdekte wilde ik eerst het eerste, toen het tweede en toen het derde album luisteren. Ik kan er gewoon niet zo goed tegen als ik ergens halverwege instap. Het moet kloppen met mijn tijdslijn. Ik ben heel erg met historisch perspectief bezig. Dan snap je waar de muziek vandaan komt. Het komt ook doordat het in mijn hoofd zo chaotisch is, dit geeft me houvast.

Je bent islamitisch opgevoed, hoe was het bij jou thuis?
Mijn ouders hebben elkaar hier pas ontmoet. Mijn moeder was zeven toen ze hier naartoe kwam, gastarbeiders mochten toen hun familie over laten komen voor gezinshereniging. Mijn vader woonde toen als Marokkaanse hippie in Brussel, hij begaf zich daar in de kunstscene. Hij is tien jaar ouder dan mijn moeder, en toen zij al dertien jaar in Nederland was, kregen ze mij.

Thuis stond altijd Sky Radio aan, waarop alleen maar klassiekers te horen waren – misschien komt mijn interesse voor geschiedenis daar wel vandaan. Het geloof heb ik laten vallen toen ik De wereld van Sophie las. Ik ben wel een tijdje islamitisch geweest en heb veel koranverzen gelezen.

Klopt mijn idee dat het ongebruikelijk is voor kinderen van immigranten om iets met kunst of muziek te doen?
Ja. Drie jaar lang heb ik issues met mijn familie gehad over het draaien. Dan zeiden ze: "Terwijl je alles kunt worden (ik heb gymnasium gedaan) kies je voor het onzekere en ga je draaien." Als ik mijn moeder vertelde dat ik ergens was geboekt, vroeg ze of ik wel betaald kreeg. Ze wilde heel graag dat ik voor mezelf kon zorgen.

Hebben ze zich er inmiddels wel mee verzoend?
Ja, ik liet mijn plaat zien en dat vonden ze tof. Ze zien dat ik blij ben en rustiger, meer gefocust. In het begin was ik echt zoekende. Misschien is het daarom zo snel gegaan: ik was zo ontzettend hongerig, dit moest het worden. Ik wilde het aan de wereld bewijzen.

Bewijzen?
Ik kom uit een vrijzinnige familie – ik was altijd al een buitenbeentje omdat mijn moeder geen hoofddoek droeg. Een paar jaar lang zat ik in een identiteitscrisis, van mijn achttiende… tot vorig jaar eigenlijk. Ik dacht steeds: wie ben ik nou? Ik val niet echt onder de Marokkanen. Ik woon in Bos en Lommer maar voel me daar een outcast. Als ik bij de kapper zat, vroeg ik me wel eens af: denken ze dat ik één van hen ben? Dan begonnen ze Nederlands tegen me te praten en vervolgens Arabisch, terwijl ik Berbers spreek. Je valt een beetje tussen wal en schip.

Tegelijkertijd is het een interessant uitgangspunt: het geeft me veel energie om mijn eigen ding te doen, maar het kan ook eenzaam zijn. Daar had ik vroeger veel last van. Mijn Nederlandse vrienden begrepen niet waar ik doorheen ging en mijn Marokkaanse vrienden vonden me raar. Het dj'en was een soort van fuck you naar iedereen: dit is wat ik doe. Tijdens mijn depressie was dat het enige waar ik voor uit bed kwam. Muziek was mijn houvast.

Wanneer kreeg je een gevoel van aansluiting?
Toen ik naar housefeestjes ging en daar mensen ontmoette. Als ik bijvoorbeeld naar Trouw of Studio 80 ging dacht ik: wow, nobody gives a shit waar ik vandaan kom.

Toch ben je een van de weinige in de scene – samen met Ici Sans Merci – met Marokkaanse ouders. Dus maakt het de mensen echt niks uit denk je, of lijkt dat maar zo?
Het is een overschatting dat iedereen vrij en blij is in onze scene. House is universeel, maar wat voor soort mensen in de scene zitten is ook universeel. Ik ben zoveel verschillende figuren tegengekomen, ook VVD'ers of hele rechtse mensen. Die houden ook van Henrik Schwarz. Daar zitten ook types bij die domme dingen zeggen over Marokkanen of de islam. House is wat dat betreft een afspiegeling van de maatschappij.

Je hebt in het begin veel support van Tom Trago gekregen, en je eerste plaat is ook op zijn label [Voyage Direct] uitgekomen. Hoe kennen jullie elkaar?
Toen ik een jaar of zestien was luisterde ik altijd naar Future Vintage, Toms radioshow op Lijn5. Ze draaiden er veel hiphop, maar ook de eerste LA-beats, van gasten als Flying Lotus. Ik was een trouwe luisteraar en stuurde altijd mailtjes. Ik heb zelfs een paar keer kaarten gewonnen.

Dus jij was eigenlijk voor Tom Trago wat Benny Rodrigues voor Michel de Hey was: de meest diehard luisteraar van zijn show?
Ja. Ik werkte op de kinderafdeling van de bibliotheek en luisterde daar naar de show. Op die verlaten verdieping was ik Roald Dahl-boeken in de kast aan het duwen en tegelijkertijd naar de vetste muziek aan het luisteren. Veel later – op Lowlands 2012 om precies te zijn – draaide Tom echt een sicke set in de X-Ray, waarin hij de ouwe Awakeningsklapper Erotic Discourse draaide van Paul Woolford. Op zondagochtend zaten we in de brandende zon op Camping 4 te afteren, en schoot ik hem aan: "Vet man, Erotic Discourse." We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik die gast was die altijd mailtjes stuurde. We kwamen erachter dat we exact dezelfde muzieksmaak hebben, dat we housemuziek met dezelfde visie benaderen maar wel onze eigen invulling eraan geven. In twee jaar tijd zijn we beste vrienden geworden, ik zie hem echt als een broer.

Hij is voor jou dus ook een curator geweest?
Zeker. Ik heb veel van hem geleerd, superveel in de studio gezeten met hem en veel geluisterd. Ik vind het doorgeven van kennis zo belangrijk. Hij heeft dat gehad van Mr. Wix en die heeft het op zijn beurt weer van KC The Funkaholic. Dat zijn al drie generaties gasten die allemaal muziek hebben doorgeven. Het lijkt mij fantastisch om mijn kennis over tien jaar door te kunnen geven aan een jonge dude. Tom zag het vuur bij mij, maar omgekeerd inspireer ik hem ook. Inmiddels is het een hele crew geworden: William komt uit de techhouse, Legowelt uit de electrohoek en Maxi Mill en ik waren vroeger hiphop-dj. Nu zijn we allemaal samen.

Wat is het dat jullie allemaal bindt?
Wat ons bindt is dat we vooruitstrevende tracks willen maken, maar wel vanuit het houseparadigma. Ik merkte aan Trouw hoe sterk de Amsterdamse scene is. De resident-dj's draaiden vaak de gast-dj's naar huis. Maar Voyage Direct is niet het enige wat er in Amsterdam gebeurt, je hebt ook de wat meer techy-hoek van Ici en natuurlijk een enorme deephousescene.

In De negen levens van Dimitri vertelt hij dat mensen op een gegeven moment alleen maar aan hem trokken en dat hij daar heel moeilijk mee om kon gaan. Hoe is dat voor jou?
Vroeger wist ik iedereens naam, maar ik merk nu dat gezichten op elkaar beginnen te lijken. Ik wil aardig zijn tegen alle mensen, dat verdient iedereen. Mensen die naar je toekomen om te zeggen hoe tof ze je set vonden is ontroerend. Laatst kwam er een meisje naar me toe in Trouw en die zei dat ik haar weekend had gemaakt. Dat iemand naar me toekomt om dat te zeggen getuigt van zoveel liefde.

Wat ik het gekst vind zijn de mensen die doen alsof ze me kennen, omdat ze me een paar keer hebben zien draaien – mensen die bijdehante grapjes met je maken alsof ze heel dicht bij je staan. Zo iemand bedoelt het waarschijnlijk supergoed, maar voor mij is het heel raar want ik ken diegene niet. Je bent opeens een publiek figuur geworden, een soort pop. En mensen zijn ook nog eens naar de klote, er zijn geen regels en het gaat maar door.

Zie je mensen om je heen die dat opbreekt, net als bij Dimitri?
Ja, je ziet veel mensen die een soort supergedrag gaan vertonen, iets anders gaan laten zien dan hoe ze echt zijn. Gelukkig heb ik een vriendin, dat kan ik iedere dj aanraden – iemand die het snapt en die een klankbord is. Dj'en is intens, soms zit je in een egocentrische tornado alleen maar rondjes om jezelf te draaien. Het is dan heel fijn als iemand je daaruit haalt door te zeggen: kom, we gaan naar huis.

Wat doe je als je wilt uitpluggen? Nog meer muziek luisteren zeker?
Ja eigenlijk wel, haha. Maar zondag hoef ik echt geen house meer te horen. Ik ga ook graag een weekendje weg met mijn vriendin. Of met zijn tweeën hangen, veel boeken lezen. Een relatie is een fijne bubbel om in te zitten, even de wereld achter je te laten.

Je werkte dus op de kinderboekenafdeling – wat is je favoriete kinderboek?
Alles van Roald Dahl. Boeken met een grimmig randje: De Heksen, waarin kinderen in fucking muizen veranderen – en ook niet meer terug veranderen, dat is toch sick? Ik spaarde vroeger ook hoorspelen. Ik hou echt van verhalen, van jongs af aan heb ik een soort vluchtgedrag vertoond.

Is dat vluchten misschien de rode draad in je leven?
Ik hou ervan om de tijd stil te zetten, in een soort vacuüm zitten. Misschien omdat ik zo'n warhoofd ben. Ik vind het fijn om te hyperfocussen, dat zei mijn psycholoog altijd. Ik vergelijk het altijd met zo'n sneeuwbol: ik ben eigenlijk de hele tijd geschud, behalve als ik met muziek bezig ben. Dan zakt de sneeuw en wordt alles helder.

Ging je naar die psycholoog voor je identiteitscrisis?
Ja. Inmiddels heb ik geleerd dat ik moet accepteren wie ik ben en dat ik moeite heb met concentratie. Ik accepteer dat studeren gewoon niks wordt en dat ik nu voor de muziek ga. Maar ook dat dj'en een onzeker bestaan is waarbij je soms 's nachts wakker ligt en denkt: wat moet ik met mijn leven als het niet gaat werken? Toch moet je jezelf vragen blijven stellen, ook als je slecht gaat. Blijven relativeren. Vroeger kon ik echt verdrinken in zelfmedelijden. Nu is het vooral baantjes zwemmen.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?
Ik zou graag een album willen maken met muzikanten erbij en op tour gaan over de hele wereld. Verder hoop ik dan een dope studio te hebben, eentje waar je gelijk alles kunt opnemen en waar je muzikanten kan ontvangen. En ik wil een keer op Lowlands gestaan hebben, X-Ray is mijn doel.

Al acht jaar kom ik er – de eerste keer was ik zeventien en zag ik Dave Clarke. Ik wist niet eens hoe ik op zijn muziek moest dansen. Mijn vrienden waren allemaal naar Sonic Youth en ik stond daar in mijn eentje. Ik wist niet wat me overkwam. Ik dacht echt: wat de fuck is die gast aan het doen? Het zou zo vet zijn als ik een keer hetzelfde doe en er staat ook een gast van zeventien in de zaal die denkt: wat de fuck doet hij? Dat zou het allervetst zijn.

Elias Mazian vind je op Facebook // Soundcloud