Iemand die in ‘Kids’ speelde is een documentaire over ‘Kids’ aan het maken

Hamilton Harris (rechts) met de inmiddels overleden Harold Hunter (midden) en pro skater Jeff Pang, rond de tijd dat Kids werd opgenomen. Foto's door Gunars Elmuts

Hamilton Harris speelde bijna twintig jaar geleden in Larry Clarks filmdebuut Kids. Hij was de jongen die met één scene alle Amerikaanse jongeren leerde hoe ze een joint moesten rollen. Hij is ook de man achter de documentaire The Kids, waarin het echte verhaal van de mensen in de film verteld wordt. Mocht je Kids nog nooit gezien hebben: het is een fictief verhaal rondom drugs, seks, jongeren en aids in de jaren negentig. Het is geïnspireerd op en wordt vertolkt door een groep echte skaters uit Manhattan die niet heel ver afstonden van de karakters die ze speelden.

Precies dat gegeven inspireerde Hamilton om de documentaire te maken. Hoewel een aantal van de acteurs wel doorbrak, bleven veel van hen achter met een naar gevoel over de manier waarop hun vriendengroep was weergegeven. Ze hadden het idee dat ze weer net zo uitgesloten werden als toen, voordat er drommen toeristen langskwamen met boards waar ze zijn hun handtekening op moesten zetten buiten de net nieuw geopende Supreme-winkel. Ik belde met Hamilton, die nu in Nederland woont, om te praten over de nalatenschap van de film Kids.

Harris (links van het midden, met open shirt) en anderen tijdens de opnames van Kids

VICE: Hallo Hamilton. In het persbericht over je film gaat het over hoe jullie toen jullie opgroeiden een eigen realiteit creëerden. Roger Ebert noemde die realiteit in zijn recensie over Kids een wereld waarin “volwassenen gewoon niet bestaan”. Was dat een juiste aanname?
Hamilton Harris: Nee, ik denk eigenlijk van niet. Misschien is het wel omdat ik net veertig ben geworden, maar ik realiseer me dat er veel overeenkomsten zijn tussen volwassenen en kinderen – sommige kinderen kunnen net zo psychologisch en emotioneel ontwikkeld zijn als volwassenen en vice versa.

Wat was die realiteit dan?
Oh dat was… het was net zo ruw als dat het leek, het was leuk. Maar hoe leuk de ervaring ook was, er was ook sprake van pijn en trauma’s. Als je opgroeit in Amerika ­– en dat geldt natuurlijk voor de hele wereld, maar ik zeg nu Amerika omdat dat de plek was waar ik was in de jaren negentig – dan krijg je te maken met dingen als crack, aids en racisme. Mensen mogen andere mensen niet omdat ze er ‘anders’ uitzien. Dat is toch bespottelijk, maar het is wel waar. We groeiden op met al die dingen om ons heen, maar omdat we een groep waren met allemaal verschillende individuen, allemaal met een andere etniciteit en sociale afkomst – maar allemaal met de zelfde traumatische thuissituatie – gingen onze ervaringen verder dan ras, geloof of achtergrond.

Het lijkt alsof skateboarden hielp met het overstijgen van dingen zoals ras en achtergrond.
Ja zeker. Als je op je board staat, zelfs al ben je met een hele groep vrienden, dan is het nog steeds geen teamding. Je krijgt van niemand steun als je over een vuilnisbak wil springen: het komt allemaal op jou aan. En als je valt, dan is het aan jou om daarmee om te gaan en gewoon op te staan. Het geeft je een gevoel van verantwoordelijkheid – je bent je eigen therapeut, en dat is erg handig als je uit een slecht functionerend gezin komt, snap je? Skateboarden is therapie.

Het is dus best een geïsoleerd iets. Maar het lijkt – in jullie geval op zijn minst – dat het jullie allemaal een gezamenlijke identiteit gaf.
Ja, het is iets heel abstracts maar toch tastbaar. En dat is ook wat Larry in zijn film wist weer te geven. Het verhaal en wat we zeiden was volledig verzonnen – het was Larry’s verhaal en zijn visie, laten we het daarbij houden. Maar hij wist wel de wezenlijke kern van de realiteit die wij leefden vast te leggen – die energie, een in mijn ogen spirituele energie.

Stukje mixtape van Harris en Justin Pierce (1997)

Wie is er, naast jijzelf, nog echt verder gegaan met skaten? Harold Hunter, Justin Pierce en Javier Nunez?
Nou, weet je, iedereen was de hele tijd aan het skateboarden op de set, zowel voor de camera als erachter. Als je denkt aan Kids, dan denk je aan het skaten van Justin, Harold en zelfs aan Leo Fitzpatrick, maar ook aan Rosario [Dawson] and Chloë [Sevigny] natuurlijk. Kids is gebaseerd op de skatecultuur, maar die kant is helemaal niet belicht in de film, omdat niet bij het verhaal hoorde dat verteld werd.

Hoe ging dat verder?
Nadat de film was uitgekomen hadden mensen die niet in de film zaten maar wel bij onze groep hoorden problemen met de manier waarop mensen ons leven binnen drongen en er geld mee verdienden, terwijl wij nog steeds aan het worstelen waren, honger hadden en een manier zochten om te leven, helemaal alleen. Ik wil daar niet mee zeggen dat [de filmmakers] ons onrecht hebben aangedaan, want de mensen die meededen aan de film hebben daar zelf voor gekozen. Maar er ging ook veel verkeerd zowel voor als na het uitkomen van de film – mensen maakten eerst deel uit van een kleine subcultuur en probeerden dagelijks om te gaan met zulke complexe en traumatische situaties, en ineens werden ze in de popcultuur gegooid, daar op de voorgrond gezet, waardoor alle drama en trauma’s alleen maar versterkt werden. Het is een erg gevoelig onderwerp – er is vaak sprake van rancune. Deze documentaire is nogal een verantwoordelijkheid, voor me. Ik moest al aan veel zelfreflectie doen om alleen al aan dit interview mee te kunnen werken, en dat na twintig jaar.

Wat maakte dan dat je besloot om deze documentaire toch te maken, als het zo’n enorme verantwoordelijkheid is?
Het idee ontstond in 2006, een paar maanden nadat Harold was overleden. Rond die tijd maakten heel veel mensen boeken en documentaires over ons leven en hoe wij opgroeiden. Dat was te gek, maar niemand uit de groep heeft het echt zelf kunnen vertellen. We hadden allemaal nog te maken met allemaal onverwerkte shit, en toen overleed Harold ineens. Het hele idee om iets te maken bleef me achtervolgen. Ik ben toen gaan praten met een van de producers, Peter Welch. Dat was ongeveer in 2008, na een paar jaar van twijfelen en bang zijn om te stap te nemen. Pas na dat gesprek ben ik er echt voor gaan zitten en ben ik begonnen.

Harold Hunter

Want er waren nog steeds dingen die je niet onder ogen wilde komen?
Ja – ik ben nu nog steeds voor mezelf op de vlucht. In 2010 hadden we wat materiaal geschoten met Tobin Yelland, een van de beste skatefotografen en filmers die er is – de echte top, een deel van de skategeschiedenis. Daarna ben ik ben ik met Chloë gaan praten: we filmden wat interviews met haar en wat skaters, maar we hadden nog steeds niet echt een verhaal. Tot Peter op een gegeven moment zei: “de enige persoon die dit verhaal kan vertellen ben jij – jij kan het een doel en een echte boodschap gegeven.” Toen wist ik dat ik me nergens meer achter kon verstoppen.

Ik las ooit een artikel over de nalatenschap van Kids. Daarin staat een quote waarin je het hebt over dat Kids skaters een cool en smerig imago gaf, maar dat de omstandigheden die zorgden voor dat smerige imago nooit echt besproken zijn. Is dat iets wat je wil aankaarten in je documentaire?
Ja, we moeten wel, dat is de bron van de energie – die innerlijke strijd. Als we het niet hebben over die worstelingen, dan slaat het hele verhaal nergens meer op. .

Mee eens. Larry Clark is er nu ook bij betrokken, toch?
Ja, ik heb afgelopen april met hem afgesproken in New York, het gesprek dat we hebben gehad maakte de cirkel rond. Ik kon met hem praten over de wrok die ik en anderen in het verleden hebben gevoeld.

De inmiddels overleden Justin Pierce (uiterst links) en anderen op de set van Kids 

Wrok over hoe je vriendengroep werd afgebeeld in Kids?
Over de manier waarop we werden afgebeeld, over het feit dat mensen geld aan ons verdienden, over mensen die… Ik kon alles gewoon openlijk vertellen. En Larry vertelde me dingen waarvan ik dacht dat hij ze mee in het graf zou nemen. Oh en ik moet je dit ook vertellen, omdat het grappig is maar ook veelzeggend. Ik rook dus geen wiet meer. Maar ik had echt verschrikkelijke kiespijn die maar niet over wilde gaan. Toen ik in New York was zei een vriend tegen me dat hij wat wiet voor me zou halen tegen de pijn, en ik had zoiets van: fuck it, ik rook wel wat wiet – liever dat dan pijnstillers.

Juist, gewoon natuurlijke medicijnen.
Ja man. Medicinale marihuana. Toen ik bij Larry thuis was begon mijn kies weer pijn te doen, maar ik had die wiet bij me. Dus ik zat in zijn raam te roken, en we hadden echt een goed gesprek, ik was net op die grens van heel stoned worden en een vergroot zelfbewust zijn hebben.

Ja, dat ken ik.
En het feit dat ik in de 23 jaar dat ik Larry nu ken voor het eerst echt openlijk met hem praatte, dat maakte de cirkel eindelijk rond. Dat was ook het moment waarop ik dacht: ja dit is het juiste moment om de film te maken. Het is tijd om de mensen een inzicht te geven in de subcultuur achter die film. Over hoe wij deel uitmaakten van een stuk geschiedenis dat zoveel invloed heeft gehad.

Cool, ik kijk er naar uit. Bedankt, Hamilton

Volg Jamie op Twitter.