Het absurde verhaal achter de ongewone sample op de nieuwe plaat van Disclosure

Toen de Detroitse veteraanproducer Julian Shamou gebeld werd door Disclosure's label over licenties voor een van zijn tracks, was hij niet bepaald enthousiast. "Ik wist niet eens wie Disclosure was," zegt hij. "Ik kende Latch niet, maar ik wist wel wie Sam Smith was. Ik vroeg aan een paar vrienden of ze ooit van Disclosure hadden gehoord. "Kunnen jullie wat over ze vertellen?"

Nadat zijn vrienden hem bevestigden dat Disclosure eigenlijk best wel wat bekendheid had verkregen in de afgelopen jaren, accepteerde Shamou de licentie van zijn uit 2002 afkomstige plaat Pass Out voor Disclosure's nieuwe single Bang That. De laatstgenoemde track ging afgelopen week in première via de radioshow van Annie Mac. De bassy track is eigenlijk een langzamere variant van Pass Out, een nummer dat Howard Lawrence van Disclosure drie jaar geleden tegenkwam. "Het was dezelfde dag als toen ik de sample voor When A Fire Starts To Burn vond." Met lyrics over twerken, freaken, shaken en bangen, kondigt Bang That de terugkeer van het Britse duo aan. In 2012 zorgden ze al voor een flinke opleving in de dancewereld met de op Chicagohouse geïnspireerde singles als Latch, White Noise en hun Grammy-genomineerde album Settle uit 2013.

Je kunt het Shamou niet kwalijk nemen dat hij een van de grootste house-acts van de afgelopen drie jaar niet kent. Hij begon al met dj'en als tiener in Detroit in het midden van de jaren negentig en produceerde meer dan honderd tracks onder verschillende aliassen, waaronder DJ Nasty, Digitek, Detroit's Filthiest en 313 Bass Mechanics (waaraan Pass Out is gecrediteerd). Shamou is echter het laatste decennium uit de schijnwerpers gebleven, en zijn lijst van vinyl-only releases is grotendeels over het hoofd gezien buiten de ghettotechscene waar hij bekend in was. Hij is altijd blijven produceren, maar heeft al jaren geen dj-set meer gespeeld – en daar heeft hij zelf voor gekozen.

"Ik kan je niet vertellen wat nu in is," lacht hij. "Ik luister niet eens naar de radio en kijk ook geen televisie. Als je zelf aan muziek probeert te werken, wil je niet naar muziek van anderen luisteren."

Shamou werd geboren in Bagdad en hij en zijn familie vluchtten uit Irak aan het begin van de oorlog, toen Julian nog maar twee jaar oud was. Ze woonden een aantal jaar in Italië, en nadat hun Amerikaanse verblijfsvergunningen waren geregeld (en Shamou's vader een aanzienlijke hoeveelheid Italiaanse 7" vinylplaten had verzameld), verhuisde het gezin naar Detroit. Dit was in de zomer van 1983, net voor het begin van techno. Hoewel Shamou opgroeide in Detroit tijdens de eighties en nineties, zegt hij dat hij nooit gepland had om een carrière in de elektronische muziek te beginnen.

"Alle muziek die ik leuk vond, kon je toen alleen maar krijgen op 12" platen, die maakten ze niet op cd," zegt hij over de begindagen van zijn verzameling. "Ik wilde die muziek gewoon hebben. Na een jaar kocht ik ook een draaitafel voor 99 dollar. Een jaar na de draaitafel kocht ik een drummachine en toen dacht ik: dit is eigenlijk veel leuker, ik wil zelf muziek maken."

Hij was te jong om onderdeel te zijn van de eerste golf van de technoproducers uit Detroit, zoals Kevin Saunderson en Juan Atkins. In plaast daarvan was Shamou onderdeel van de opkomende ghettotechscene aan het einde van de jaren negentig. Hij werkte voornamelijk onder zijn alias DJ Nasty, en hij was een van de producers die in de schaduw stond van de meer bekende artiesten uit de scene, zoals DJ Assault, DJ Godfather en Disco D. Terwijl zijn collega's genoten van het succes buiten de stad, in het bijzonder in het Europese clubcircuit, had Shamou andere verplichtingen.

"Toen ik zestien jaar oud was, zorgde ik voor mijn familie, waaronder voor mijn twee arbeidsongeschikte ouders," legt hij uit. "Al mijn vrienden reisden constant naar andere landen om te draaien, maar ik kon dat niet doen. Ik werkte ontzettend veel om de huur te kunnen betalen, terwijl zij overal rondhingen en mensen ontmoetten. In de jaren negentig kon je misschien honderd dollar verdienen voor een avondje dj'en. Daar kon ik gewoon niet op vertrouwen.

Shamou is enkele keren naar het buitenland geweest, waarbij hij dagen vrij nam van zijn normale baan bij een ziekenhuis (waar hij nog steeds werkt als technicus), zodat hij een gig kon doen in Parijs en Brussel. "Ik herinner me nog dat ik naar Europa ging en dat mensen me daar voor het eerst ontmoetten. "Ze waren zo verrast toen ze me zagen, want ze hadden zich aan de hand van de muziek een heel ander persoon voorgesteld, ze wisten niet dat ik uit het Midden-Oosten kwam."

Door vasthoudendheid en ouderwets netwerken was hij in staat om in contact te komen met de in Londen gevestigde producer en Breakin 'Records honcho Ed Upton, ook wel bekend als DMX Krew of EDMX. "Hij was fan van technomuziek en Detroit en al dat spul," zegt Shamou over Upton. "Ik heb in totaal drie nummers uitgebracht op zijn label, maar sommige tracks pasten niet bij de ghettotechstijl. Upton wilde het niet uitbrengen onder DJ Nasty." Hij zei dat Shamou beter een andere alias kon gebruiken voor zijn non-ghettotechplaten, en zo werd 313 Bass Mechanics geboren.

Een van die nummers was Pass Out, waarvan Shamou zegt dat hij het in '00 of '01 heeft opgenomen. "Ik had wat geschreven voor de vocals, maar de stijl van de muziek was urban en ik wilde niet als een soort chipmunk klinken," grapt hij. "Ik wilde een urban, ghettofeel hebben op de track." Hij nam toen contact op met zijn vriend, rapper en zanger Fletch Flex.

Pass Out werd in 2002 uitgebracht op Breakin' in de UK als onderdeel van een vinyl-only Ghetto Booty EP, maar een kleine vraag naar vinyl house- en technoplaten in het begin van het millennium betekende dat er gemiddeld maar een paar duizend kopieën werden gemaakt. De EP verkocht niet geweldig, deels omdat Shamou niet tourde in de UK. In 2006 bood een van de distributeurs van Breakin' Shamou de overige, niet-verkochte kopieën van Ghetto Booty gratis aan als Shamou de verzendkosten van London naar Detroit zou betalen. "Ik verdiende al helemaal geen geld met dit alles, dus ik dacht: waarom zou ik verzendkosten gaan betalen voor tweehonderd platen?"

De overige kopieën werden vernietigd, waardoor de EP meteen, hoewel per ongeluk, een verzamelaarsitem werd. Er zijn online nog een paar kopieën te koop via verzamelaars, maar Shamou weet nog steeds niet zeker hoe Disclosure het nummer heeft gevonden; zelfs hijzelf heeft alleen nog maar de masters van de EP op tape. "Een paar dagen geleden zocht ik in mijn kelder, maar ik kon geen vinylversie vinden," zegt hij. "Ik weet niet waar hij is als ik eerlijk moet zijn."

In het midden van de zero's had Shamou een paar valse starts met een aantal licentiedeals voor films en als hiphopproducer. De komst van mp3's betekende een tijdelijke pauze van vinyl, en omdat hij nooit met cd's wilde werken, had Shamou weinig interesse om zijn output digitaal uit te brengen. "Ik bleef dingen produceren, maar ik kon niemand vinden die het wilde releasen; in mp3's heb ik nooit interesse gehad," zegt hij.

In 2010 verloor hij zijn goede vriend en collega Aaron-Carl aan kanker. Shamou geeft toe hierna depressief te zijn geweest en niet veel aan muziek te hebben gewerkt, maar de muziek is nooit helemaal uit zijn leven verdwenen.

Toch kwam het telefoontje van Disclosure's team nogal out-of-the-blue, en de daaropvolgende stijging van belangstelling voor zijn werk nog meer. Hoewel al in februari om toestemming werd gevraag voor de licentie van de track, werd de deal pas twee weken terug afgerond, en hij kwam er pas de dag voor de release achter dat de single uitgebracht zou gaan worden. Dat Disclosure van de meer dan honderd nummers die Shamou heeft gemaakt juist dit nummer heeft gevonden en gesampled, vindt hij "verbijsterend" – het nummer is vijftien jaar geleden oud, en dus maar in beperkte oplage op vinyl verschenen.

Sinds de première van Bang That afgelopen vrijdag struinen dj's en househeads van over de hele wereld het internet af om informatie te vinden over wie de raadselachtige 313 Bass Mechanics zou kunnen zijn en waar zijn platen worden verkocht. In een muzikaal klimaat waarin elk geluid makkelijk te verkrijgen is, heeft het vinden van een voorheen nog niet ontdekte track van een tijdperk zonder digitale nummers iets speciaals.

Sommige verzamelaars hebben hun kopieën van Pass Out gedigitaliseerd en op YouTube gezet, maar Shamou zegt dat hij van plan is om een heruitgave te doen van veel van zijn nummers, waaronder van de Ghetto Booty EP en een aantal nieuwe nummers. Dit zal hij doen onder zijn meest recente alias, Detroit's Filthiest. Volgens hem is zijn nieuwe werk iets langzamer dan de ghettotech van 145 bmp of meer die hij normaal gesproken maakt.

Shamou is nu 36, maar nog steeds jong en energiek genoeg om door zijn vrienden 'de hardstwerkende persoon in Detroit' genoemd te worden. Deze titel kreeg hij ergens in zijn twintiger jaren, toen hij een fulltime baan had, de zorg voor zijn familie op zich nam, naar de universiteit ging, een eigen platenlabel had en muziek produceerde.

Hoewel hij enthousiast is over de mogelijkheden die de sample van Disclosure kunnen brengen, zijn zijn prioriteiten niet veranderd. "Het gaat niet om het geld," zegt hij. "Ik doe dit al twintig jaar. Vroeger zouden mensen zeggen dat deze muziek gewoon rommel is. Mensen ontweken elektronische muziek, we kregen er toen geen respect voor. Muziek was een uitlaatklep voor mij. Ik had aan de drugs kunnen gaan, maar de muziek heeft mijn leven gered. Dat is waarom het dichtbij me staat en het me zo dierbaar is. Ik hou ervan."

Nu zijn werk wereldwijd is ontdekt, gaat Shamou na twintig jaar alsnog een hele nieuwe fase in. "Je hebt de makkelijke weg en de lange weg," voegt hij eraan toe, met de wijsheid van een muzikale ontdekkingsreiziger. "Maar je weet nooit wanneer je op je bestemming aankomt."

Julian Shamou oftewel 313 Bass Mechanics oftewel DJ Nasty oftewel Detroit's Filthiest is te vinden op Facebook en Twitter