“Vierentwintig uur per dag clubben is niet per se een positieve zaak”

THUMP: De titel van je album is Power of Anonymity. Heeft anonimiteit voor jou een bepaalde kracht? Doel je op het idee dat de aandacht tijdens het draaien niet om de dj maar om de muziek zou moeten gaan?
Steffi: Jij bent de eerste die dit zo zegt. De power of anonymity is voor mij dat je iets maakt en je niet bezighoudt met wat mensen van je vinden. Als je dingen als Twitter en Facebook zou afsluiten, heb je absoluut niemand die zijn of haar blik op jou gevestigd heeft. Met dat gevoel wilde ik heel graag een album produceren. Dat is voor mij de ene positieve kant van power of anonymity, maar er zit ook veel in van wat jij net zegt over hoe ik de relatie met de dansvloer zie. Je hebt inderdaad een hoop mensen die teveel met de dj en te weinig met de muziek bezig zijn.

Wat vind je van de ontwikkeling van de Nederlandse scene?
Het is een beetje een golfbeweging. Ik denk dat de Nederlandse scene nu sterker is dan voorheen. Er is natuurlijk veel veranderd door de moderne technologie, en de feesten zijn anders. Maar ik vind wel dat er nu veel meer gebeurt dan bijvoorbeeld acht jaar geleden, met veel jonge producers, veel muziek die gereleased wordt en veel goede platenlabels. Het is een heel ander gevoel dan toen ik zelf voor de eerste keer uitging. Het is appels met peren vergelijken want er was toen veel meer underground, met veel feestjes op kleine, rare locaties.

Is je eigen stijl in de loop der tijd constant gebleven?
Ik heb nooit één genre platen gekocht. Ik zie wel dat ik door fases ga, waarbij het ene genre sterker vertegenwoordigd is dan het andere, maar op een gegeven moment grijp ik weer terug naar dingen die een tijdje in de kast hebben gestaan. Ik ben wat dat betreft net het weer in Nederland.

Kun je in Berlijn beter je draai vinden?
In 2005 heb ik voor het eerst in Berlijn gedraaid en in 2007 ben ik verhuisd, echt met het doel om voor de club te werken. Ik had de mogelijkheid om met Berghain te werken en die heb ik gepakt. Ik had veel affiniteit met de policy van de club – je kan daar heel breed draaien en ik kon daar goed m'n ei kwijt. Het herinnerde mij aan begin jaren negentig en ik had daar op dat moment veel behoefte aan. Ik was gewoon heel erg klaar in Amsterdam.

Toen ik voor het eerst in Berlijn ging draaien vond ik het onbekende heel erg spannend. Het is ineens vierentwintig uur en zeven dagen per week nightlife, en het was allemaal veel meer lowbudget. Er heerste een ongedwongen sfeer. Dat geeft een hele hoop rust. Je bent daar ineens nieuw en niemand wil iets van je.

Foto door: Lisa Swarna Khanna

Maar nu het nieuwe eraf is, is het nog steeds echt je plek. Wil je er blijven?
Ik ben niet afhankelijk van Berlijn maar Berghain is wel echt mijn ding, en Ostgut ook. Dat was ook de reden voor mijn emigratie. Maar na tien jaar veranderen dingen, ook je prioriteiten. Ik ben nu veel met produceren bezig. Daarvoor heb ik mijn studio nodig en die staat in Berlijn, maar ik kan me voorstellen dat er plekken zijn waar ik hetzelfde werk zou kunnen doen. Dan zie ik mezelf best nog wel eens heel ergens anders naartoe verhuizen, dat is zeker niet out of the question.

Wat vind je van uitgaan zonder sluitingstijden?
In Berlijn bestaat die cultuur natuurlijk al heel lang, dus daar zijn ze eraan gewend. Er is al een soort van subcultuur gecreëerd van mensen die weten van wanneer tot wanneer ze gaan. Ik kan me voorstellen dat je dat in Amsterdam niet zo hebt, want het is normaal dat mensen om zes uur gewoon klaar zijn en daar heb ik eigenlijk geen moeite mee. Je weet precies wanneer je naar huis gaat en je hebt je zes of je acht uur clubplezier, en daarin verdeel jij je energie en je enthousiasme. Ik vind niet per definitie dat vierentwintig uur clubben een hele positieve zaak is; je mist daardoor een spanningsboog. Als dj moet je je er heel erg op instellen dat je of net op een punt zit dat mensen naar huis gaan, of dat er nieuwe mensen gaan komen. Dat is niet altijd een luxe. Je mist een begin en een einde, je mist een bepaalde saamhorigheid.

Je bent al heel lang actief als dj, maar toch is dit pas je tweede album. Waarom ben je niet eerder begonnen met het uitbrengen van je eigen producties?
Ik vond het niet goed genoeg, ik ben heel kritisch in wat ik uitbreng. Ik ben hier in 2002 begonnen met muziek maken en ik heb tot 2008 gewacht met iets releasen. Ik heb die zes jaar echt nodig gehad om voor mezelf een level op te bouwen waarmee ik tevreden was.

Mijn labels heb ik al heel lang: Klakson al bijna vijftien en Dolly bijna vijf jaar. Ik kreeg de vraag vanuit Ostgut om iets te maken voor een mix-cd, en die kans heb ik gegrepen; als je door een groot label wordt gesteund is de output natuurlijk veel groter dan wanneer ik het op m'n eigen label zou moeten releasen.

Er is in tien jaar heel veel vertrouwen tussen Ostgut en mij opgebouwd en daarom had ik niet de behoefte om het tweede album op mijn eigen label uit te geven. Ik heb mijn label destijds opgericht om de muziek van andere mensen uit te brengen, maar dat wil niet zeggen dat ik in de toekomst nooit iets op mijn eigen label zal uitbrengen.

Sluit dit tweede album op het eerste aan?
Het sluit erop aan omdat het mijn handschrift is, en toch is het een heel ander album. Qua diversiteit heeft het wel parallellen, maar het is een heel anders geproduceerde plaat waarbij ik zeker een andere insteek had. Het eerste album was alle muziek die ik gemaakt had tot 2010, dit is alleen maar van het afgelopen halfjaar.

Bij mijn eerste plaat wilde ik heel bewust een album maken dat je graag thuis opzet, waarbij je niet per se in een bepaalde sfeer moet zijn. Je moest het overal kunnen draaien. Het tweede album ging meer om het produceren van mijn visie op de dansvloer. Toch denk ik dat je ook dit album thuis kan luisteren omdat ik veel met melodie en strings werk – het was alleen niet mijn intentie om het daarvoor te maken.

---
Connect met Steffi op Facebook

Pre-order Power of Anonymity:
via Ostgut Ton
via iTunes