Into The Woods was een caleidoscopische kermis vol overprikkeling

God, wat voelt dit lekker. Ik lig opgevouwen in een massagestoel terwijl een professionele masseuse zich over mijn tintelende lichaam ontfermt. Af en toe trekt en hannest ze aan mijn slappe armen, en weet ik niet zo goed wat ze wil. Dan blijkt ze me in een andere positie te plaatsen, om mijn week geworden vlees nog verder tot ontspanning te kneden. Als ze met haar ranke vingers door mijn haar begint te strelen en vervolgens over mijn schouders en rug aait, verlaat ik bijna mijn lichaam.

Aanvankelijk is het wat ongemakkelijk, een massage krijgen op het Amersfoortse festival Into The Woods, terwijl de eerste pil net keihard inslaat. Ik had er niet eens zin in, maar mijn vriendin dwong me met de woorden "je hebt het verdiend." Nou, oké, ik neem met enige gêne plaats in die maffe stoel midden op het festivalterrein, zonder enige omheining en niet beschermd tegen de blikken van andere bezoekers. Naast de massagehoek staat een reggae/dub-soundsystem keihard Bob Marley in mijn oor te blazen. Met mijn verfomfaaide gezicht in de beugel kan ik nog zien hoe flanerende festivalgangers grijnzend naar me kijken. Mijn kauwgumpje kan eigenlijk nergens naartoe, want mijn kaak zit vastgeklemd. Niet zo echt ontspannen, want mijn handen zijn klam en mijn hart gaat tekeer.

Maar als ik na vijf minuten mijn ogen sluit, word ik chiller dan ik ooit op een festival ben geweest. In een stroperig traag ritme gaat ze mijn lichaam af, rolt teder de knopen uit mijn rugwervels weg en kietelt mijn schedel. Het wordt nergens seksueel – dan had mijn vriendin haar al lang van me af gesleurd – maar het is toch wel heel intiem.

Oké, ik ben klaar voor Into The Woods. Ik schreef vorige week al hoe bizar veel liefde de organisatie in het terrein steekt, en als bezoeker is meteen duidelijk hoeveel ze hebben geïnvesteerd om een chille sfeer in het bos te creëren. Een andere vriendin deed even eerder al een nogal zieke yoga-oefening met een hippiemeisje. De yogi drukt met kracht op de borst, tilt haar lichaam op en vouwt zich in allerlei figuren. Ze zijn een stuk leniger dan ik en het ziet er verdomd sensueel uit. In hetzelfde hoekje kun je een klankschaal-ritueel ondergaan met etherische olie, naar de sauna en een zwembadje in. Al die randactiviteiten hadden kunnen doorslaan naar zweverig of spiritueel, maar eigenlijk is het allemaal heel erg ontspannen. Of je nou aan de drugs zit of niet.

Dat gezegd hebbende: Into The Woods is nogal een gekkenhuis. Een soort strakker georganiseerde versie van Fusion. Er zijn zoveel mensen die 'geinige' stokken in elkaar knutselen en daarmee over het terrein paraderen, zoals je ook op het Duitse festival ziet. Zoveel hoekjes waar je kunt verdwalen. Ja, je kan het ook een credible versie van Mysteryland noemen met een doorgeslagen kabouterthema en veel ruimte voor kunstenaars, maar dan zonder Martin Garrix en Hardwell. Twee dagen achter elkaar verwelkomt Into The Woods tienduizend man in het bos, en hoewel de podia kleinschalig voelen, heb ik af en toe ook het gevoel dat ik over een kermis loop. Eentje met absurd veel prikkels. Ik zie hier een gigantische flipperkast waar je je hoofd in kunt steken, daar een stel vuurspuwers, en verderop een gast in Gandalf-pak die met iedereen op de foto gaat. De hele tijd struikel ik over minuscule kabouterbeeldjes. En in elke spleet van het bos flikkert er wel een neonlamp of laserstraal. Crazy.

En dan de podia: Steffi en Prosumer staan de hele vrijdagavond back to back op het Into the Groove-podium, een houten hutje dat midden in een klimbos staat. Er klauteren zowaar wat klimmers over de mensenmassa. In de zes uur die de Panorama Bar-residenten krijgen, gaan ze van soepele house en techno met zwierende bassen door naar funk. Hoewel ze soms flink gas geven, weten ze het tegelijkertijd lichtvoetig te houden met kolderieke pianolijntjes, malle synthtracks en af en toe een vleugje disco. Vooral hij draait superswingend, zij pakt het iets dromeriger aan. En Jennifer Cardini, die even eerder moest draaien, kijkt met een glimlach toe.

Even verderop sluit Mano Le Tough de "takkenstage" op vrijdagavond af. De Ierse dj verkeert al jaren in de hoogste regionen van de Resident Advisor Top 100, dankzij toegankelijke techno met bijna romantische melodieën. Hij begint zijn set met een groots, bijna post-rockachtig intro en bouwt delicaat op, om zich richting zwaardere acid te begeven. De lichtgevende bollen in het bos branden fel op, de stroboscoop vlamt en een jongen met zo'n regenboogkinderpetje en propeller erbovenop gooit zijn armen euforisch in de lucht. Leuk voor hem, maar ik vind het eerlijk gezegd een beetje dweperig, die net iets te goedkoop de traanklieren probeert te masseren. Ik kijk liever naar het bosje direct naast het podium, waar een gast in kleermakerszit op het zand zit, terwijl een meisje hem opgewonden berijdt. Twee meter verder- en hogerop staat een jongen te pissen. Mooi beeld.

Hoe Into The Woods zich overigens ook probeert te onderscheiden: door liveacts te programmeren. Vrijdagavond blaast afrobeatsensatie Jungle by Night het amfitheater omver, een dag later verrast vooral Vaudou Game me. Dat is een zanger uit Togo die trage woestijnblues combineert met de funk van James Brown, en dat is verrassend goed. Met bezwerende ritmes en maffe kreten voelt zijn band helemaal niet als vreemde eend in de bijt tussen alle dj's, maar juist als een heerlijke aanvulling om in het zonnetje met de sterren in de ogen heen en weer te zwieren.

De beste zaken doet The Black Madonna uit Chicago, die tegenwoordig bijna wekelijks de sterren van de hemel draait op een Nederlands festival. Vergeleken met haar sets op Dekmantel en Lowlands draait ze vandaag verrassend lichtvoetig, maar het is nog altijd razend knap hoe gemakkelijk ze in twee platen van funk naar beuktechno kan omschakelen, en gerust vijf minuten later even soepel overgaat op lome afrobeat.

Daarna is de set van afsluiter Max Cooper net iets te ongezellig. De Brit draait van Aphex Twin naar experimentele breakbeats en gooit er nogal radicale stukjes noise tussendoor. Op papier klinkt dat best vet en intens, maar het komt vanavond een beetje op me over als moeilijkdoenerij. Tijd om nog één rondje over het terrein te lopen, en nog een keer die krankzinnige kermis in me op te nemen. Bij de Rotterdamse ramsynthpop/rap van De Likt gaat iemand crowdsurfend liggend op een bank het publiek over. Couchsurfen voor gevorderden? En vervolgens kom ik erachter een hele hoek van het festival nog niet te hebben gezien. Opeens lig ik op een ranzig matras in een wigwam, terwijl een dichterlijke stem iets voordraagt over een ooievaar. Daarnaast staat een stel hometrainers in het bos, even verderop een tweetal Dixies waar je kunt biechten en in een hoekje een speciaalbierbar. Het is krankzinnig hoeveel er te ontdekken is op Into The Woods. Ik was echt extreem overprikkeld geraakt als ik niet zo'n heerlijke massage had gehad.