Ik ging naar Mysteryland om obscure muziek te checken

Daar staat-ie dan: Sadar Bahar, met een brede grijns draait hij de meest smakelijke discoplaten vanuit een piepkleine houten stellage, tussen de slingers. Voor hem danst een meisje in bruidsjurk uitbundig, even verderop een groepje met indianentooien en daarnaast een paar superhippe besnorde gasten. In een houtje-touwtje in elkaar getimmerd huisje naast hem staat een kas met levende sprinkhanen die je gefrituurd kunt bestellen, even verderop een tweetal hot tubs. Bahar gaat van obscure trommelplaten naar soul en opeens draait hij Idris Muhammeds prachtige Could Heaven Ever Be Like This. Ik krijg er een beetje kippenvel van, de armen van de pakweg dertig man met wie ik in het tentje sta te dansen gaan in een collectief euforisch moment in de lucht.

Vanuit mijn ooghoek zie ik ondertussen hoe de vlammentongen van Afrojack de lucht in reiken. Sterker nog: ik kan de warmte ervan voelen, en hoor ver op de achtergrond het gejoel van het publiek bij de mainstage.

Dit is nogal een verwarrende ervaring voor me. Tijd om wat te bekennen: ik was voor afgelopen weekend nog nooit op Mysteryland geweest. Ik associeerde het met CO2-kanonnen, spierbundels ter grootte van mijn hoofd en groteske podia in de vormen van beesten, die van alle kanten stoom en vlammen uitbraken.

Goed, die kant van Mysteryland is er inderdaad. Het hoofdpodium heeft dit jaar de vorm van een gigantische paradijsvogel met gouden accenten, de Q Dance-stage is een nogal boze ram met krullende hoorns. En het publiek is, nou ja, best wel wat je je voorstelt bij zulke muziek. Maar tegelijkertijd is er bizar veel te ontdekken op het immense festivalterrein. Er zijn intieme hoekjes waar je in kunt verdwijnen, en een groot gedeelte van de onderkant van het programma had ook niet misstaan op pak 'm beet Dekmantel.

Ik kwam naar Mysteryland om die andere kant van het festival te ontdekken en mijn voorbarige conclusie is alvast: dat zouden meer mensen mogen doen.

Bij Is Burning bijvoorbeeld, een tent die eruitziet als een technobunker, en die wordt gehost door Carlos Valdes en Sandrien. Daar geeft de dik vijftigjarige zanger/producer Robert Owens al vroeg op de dag een coole set. Hij maakte ooit deel uit van Fingers Inc. en zong menig houseclassic in. "I came here to play a little music for you!" kreunt Owens in kopstem. "Het is een housefeestje tussen jou en mij!" Hij draait net iets te extreme house en acid voor een zondagmiddag, maar het is wel heel tof.

Tekst gaat door onder de foto.

Terug naar Radio Noet-Noet, dat minuscule podiumpje met bubbelbaden en insectensnacks. De Delftse geweldenaar Woody draait er een hele vrije set voor een paar vibende jongens, en blijkt maar weer eens een besmettelijk leuke cratedigger te zijn. Eentje die niet te elitair draait of obscuur-om-het-obscuur-willen-zijn, maar de meest onmogelijke klanken uit alle hoeken van de wereld samenbrengt met een aanstekelijk enthousiasme. Een dude met slaphangende opblaashaai wordt er zo wild van dat-ie m'n gezicht tussen zijn handen vouwt, en me een dikke harige smak op mijn wang geeft. "Leuk hè?" brult-ie in mijn oor. Verder staat er slechts een handjevol mensen. Waarom mist iedereen op het festival deze wonderlijke pracht?

Ik blijf even plakken voor de set van Nozinja, de Zuid-Afrikaanse producer die shangaan electro de wereld in bracht via Warp. Met pluizige verentooi op het hoofd en een prachtig paars gewaad staat hij achter z'n MacBook. Een controller heeft hij niet nodig: met z'n muis sleept hij krankzinnige hyperactieve Afrikaanse houseliedjes in zijn dj-programma. Hij lacht de imposante spleet tussen zijn tanden bloot terwijl hij met diepe stem meezingt. Een jongen probeert erop te dabben, een meisje in zebrapak gaat onderuit op de veel te snelle liedjes en verderop staat zowaar een gast met een microfoontje in de hand een bootleg op te nemen van deze set.

Tekst gaat door onder de foto.

Tegen de avond slenter ik naar het Bollywood-podium, ook zo aandoenlijk klein, waar Afrobot en Baris K vier uur lang de tijd krijgen. Vooral Baris – die de wereld rond reist met edits van Turkse psychedelica, funk en disco – draait een beetje slordig, maar de magie zit 'm in de platen die ze hebben meegenomen. Ze hebben ze maar eens achter zich uitgestald. Een heerlijk gezicht, en wat draaien ze heerlijk: Turkse trommelgrooves met vioolsolo's die klinken als een soort rudimentaire house.

Woody is inmiddels naar ze komen kijken, hij lurkt aan een sigaretje en danst met de armen langs zijn lichaam slingerend. "Het is hier veel te rustig," stemt hij in wanneer ik hem aanspreek. "Heel jammer, maar er is hier gewoon veel te veel te doen."

Maar waar zijn de mensen dan wel? Nou, bij het gigantische hoofdpodium bijvoorbeeld, waar Boys Noize net afsluit met Underworld en Justice. Bij Martin Garrix daarna, die heel veel van zijn eigen producties draait, en zelfs een edit heeft gemaakt van Daft Punk. En bij Diplo, die het hoofdpodium afsluit en misschien wel de spannendste set van het hoofdpodium draait. Hij verschiet net zo snel van kleur als een toverbal, van weirde dubstep naar moombahton, van Mariah Carrey naar gabber en van EDM naar reggae. De meest extreme geluiden uit z'n set – die klinken als hysterische papagaaien – komen allemaal van een Nederlander: Boaz van de Beats, die overigens even verderop staat te draaien. Zo'n circus als met Major Lazer geeft Diplo nu niet weg. Hij heeft geen danseressen, vlaggen of zelfs een mc bij zich, maar heeft dat eigenlijk ook helemaal niet nodig.

Nog heel even besluit ik te gaan kijken bij Radio Noet-Noet, waar Oceanic afsluit. En verdomd: opeens is de vlam in de pan geslagen. "Tie ta tieten!" schreeuwt de mc, terwijl een vrouw topless met haar borsten naar het podium staat te zwaaien, met de tong uit de mond. Oceanic draait ondertussen hysterische acid met sirenes en iets dat klinkt als dancehall. "Doet-ie 'm uit of houdt-ie 'm aan?" blèrt de mc. En ja hoor, ook Oceanic doet zijn shirt uit, waarop het publiek begint te joelen. Zo ontspoort het obscuurste feestje van Mysteryland alsnog.

Maar goed, eigenlijk was het bij de allerleukste dj's op Mysteryland soms gênant rustig, dus ik heb een plan: volgend jaar neem ik tien vrienden mee, dan neem jij ook tien vrienden mee en nemen zij ook wat vrienden mee. Dan gaan we heerlijk viben op de rariteiten op Mysteryland, oké? Oké!

Kijk ook de fotoserie met de meest krankzinnige dingen die ik op Mysteryland zag.