Binnenkort komt het debuut van Darling uit op Voyage Direct, het label van Tom Trago. Vandaag mogen we van die EP Jacob's Lead als eerste laten horen. Op de website van Rush Hour wordt geheimzinnig gedaan over de identiteit van deze 'nieuwe mysterieuze Nederlandse producer', die eerder dit jaar al een remix maakte van Awanto3's Star Butchers voor Dekmantel. Wat blijkt: achter dit alias zit niemand minder dan Anton Pieëte. De Amsterdamse producer was een van de grote namen in de gloriedagen van de minimalscene in Amsterdam. Hij hoorde bij een generatie artiesten die ook wel 'de Nieuwe Amsterdamse School' werd genoemd, met artiesten als Lauhaus en Kabale und Liebe. Rond 2007 verschoven ze steeds meer richting tech-house, en scoorden grote hits op labels als 100% Pure.
Een paar weken terug zocht ik Anton op in Canvas, waar hij zijn studio heeft, om over zijn nieuwe project te praten.
THUMP: Hey Anton, wat een verrassing dat jij Darling blijkt te zijn!
Anton:
Gisteren zat ik nog te dubben of ik er wel mee naar buiten wilde treden dat ik Darling ben. Het is lekker om een plaat uit te brengen terwijl niemand weet dat jij erachter zit. Je mailde me gisteren de thema's voor dit interview, toen besefte ik me dat ik een keuze moest maken.
Ja, een interview geven is niet handig als je geheim wilt blijven. Waarom wil je het eigenlijk voor jezelf houden?
Als je wat bekender wordt als artiest, heeft iedereen een mening over je. Mensen zijn snel bevooroordeeld. Als je eenmaal in je hoofd hebt dat iets niet cool is, zal je – zelfs als wel goed is – misschien toch eerder 'mwoh' denken. Dat heb ik zelf ook. Als je van tevoren al negatief bent, is het heel moeilijk om dat gevoel te veranderen.
En dat werkt door tot in de studio?
Als ik onder mijn eigen naam draai of produceer, grijp ik eerder naar bepaalde vastigheden. Een soort veilige keuzes. Het klinkt misschien raar, maar ik kon dat heel moeilijk loslaten. Als ik onder een andere naam werk, voel ik me veel vrijer in de studio. Als je bekender wordt, en veel draait, wil het publiek op een gegeven moment de dingen horen waar ze je van kennen. Ik heb een hele vette muziekverzameling, maar ik voelde dat ik dat niet kon draaien.
Hoe klinkt het geluid van Anton Pieëte dan volgens jou?
Ik wil niet de indruk wekken dat ik mijn oudere producties niet goed vind. Dat is namelijk gewoon niet zo. Neem mijn laatste producties op Rejected, daar ben ik juist heel blij mee. Er zitten dingen bij waar ik me helemaal bij thuis voel. Maar toch, als ik draaide of produceerde, voelde ik me nooit helemaal vrij. Dat is vrij essentieel als je muziek maakt. Zo creëer je je eigen ding. Toch had ik te vaak een bepaald idee in mijn hoofd over wat er van mij verwacht werd.
Je begon ooit met stevige techno. Hoe kwam je bij de sound terecht waar je uiteindelijk bekend om werd?
Ja, mijn eerste platen zijn echt behoorlijk hard. Eind jaren negentig belandde ik in de technoscene. Ik was helemaal weg van artiesten als Surgeon, Cari Lekebusch en Marco Carola. Echt van die knallende looptechno.
Grappig genoeg is die sound nu weer heel populair, terwijl het na 2000 een beetje doodbloedde. Het kwam op feestjes bekend te staan als iets waar alleen mannen op afkwamen.
Het ging eindelijk goed met produceren en platen uitbrengen, en toen ging die scene inderdaad een beetje dood. In die periode raakte produceren iets op de achtergrond, mede doordat ik in een bandje zat dat erg goed ging. Uiteindelijk belandde ik samen met Bart [Skils] in de studio. Hij was natuurlijk een van de vooraanstaande artiesten uit de minimalwereld. Hij duwde mij ook een beetje die richting op. Dat was een toffe en inspirerende tijd. Vervolgens werd ons project, District One, een groot succes. Zelf ben ik met die sound doorgegaan, ik heb een paar platen gemaakt die grote hits werden.
Dus toen werd 'de Anton Pieëte-sound' geboren?
Het gekke is dat al die platen in een periode van twee jaar zijn gemaakt, maar dat ik met die sound vrij lang heb doorgedraaid.
Te lang?
Op een gegeven moment voelde ik het niet echt meer. Ik herinner me dat ik een jaar of vijf geleden tijdens Koninginnedag vijf of zes shows deed, de hele tijd met die sound. Het ging qua gigs heel goed, maar het was niet inspirerend. 's Nachts ging ik naar een optreden van Mathew Jonson. Toen ik daar stond, dacht ik: 'Jezus, wat ben ik aan het doen, er is zoveel meer uit te halen.' Dat was eigenlijk het moment dat ik inzag dat ik een andere kant op moest. Daarna heeft het zich heel langzaam ontwikkeld tot waar ik nu ben. De verandering heeft zich natuurlijk ook al in mijn werk als Anton Pieëte ingezet.
Het lijkt me ook lastig: eerst behoor je tot een soort elite, met Voltt in Paradiso, jarenlang dé clubavond van de frontlinie. Die voortrekkersrol is daarna overgenomen door feesten als Dekmantel en een club als Trouw, die zich er juist tegen hebben afgezet.
Ik bekijk het meer vanuit mezelf. Ik denk dat ik echt een muzikant ben. Vanaf mijn vijftiende maak ik elektronische muziek. Je moet jezelf alleen wel altijd blijven inspireren. Ik had mezelf een beetje in een hoek gedreven, doordat iets onwijs succesvol was geworden. Tegelijkertijd was ik redelijk jong, ik verdiende veel geld, reisde overal naartoe. De wereld ligt dan letterlijk aan je voeten. Maar wel met die bepaalde sound die mensen willen horen.
In het begin was die scene heel cool, maar later kwamen er voor mijn gevoel teveel Jersey Shore-achtige types op af. Daar vind ik je als persoon ook niet echt bij passen.
Dat hele slicke clubding staat best ver van me af. Ik ben vanaf mijn tiende skateboarder, en heb in veel metal- en hardcorebandjes gespeeld. Zo zie ik mezelf ook nog steeds: alternatief.
Je nieuwe release als Darling is verre van slick.
Dat is fijn om te horen. Je hebt nu mijn nieuwe EP gehoord. De volgende release kan zo weer heel anders zijn. Dat is het hele idee. Ik wil gewoon maken wat ik op het moment voel.
Focus je je nu op Darling?
Misschien ligt er nu wel wat meer de nadruk op, maar het is niet zo dat ik stop met Anton Pieëte. Ik ben gewoon onwijs veel muziek aan het maken. Ik ben alleen wel vrij perfectionistisch, dus als het niet helemaal is zoals ik het wil, gooi ik het meteen weg.
Hoe bedoel je?
Als ik zelf naar muziek luister, analyseer ik het vaak. Hoe het gemaakt is bijvoorbeeld, en welke geluiden ik hoor. Het zou mooi zijn als mijn muziek ook dit soort vragen oproept. Ik heb nu soms dat als ik iets na een paar maanden weer terughoor, ik me afvraag hoe ik het heb gedaan. Dat komt omdat ik experimenteer met verschillende opnamemethodes. Achteraf ga ik dan kijken met welke stukken ik een track kan maken. Voorheen had ik een bepaalde methode, en die paste ik altijd toe. Nu doe ik het steeds anders. Soms maak ik een opname op een spoor zodat ik het achteraf nauwelijks kan bewerken, soms gebruik ik een heleboel sporen.
De release komt uit op het label van Tom Trago. Hoe ben je bij hem uitgekomen?
Via Steven [Awanto3], die ik goed ken. Hij had muziek nodig voor een podcast en vroeg of ik wat dingen kon sturen. Steven had wat muziek aan Tom laten horen, die bij me aanklopte en vroeg of ik wat met die tracks ging doen.
Ik zag dat Awanto3 vorig jaar al een remix heeft gemaakt van een track van je laatste album.
Dat was een beetje dezelfde periode. Hij vond die track goed en vertelde me dat hij een idee had voor een edit. Daarna heb ik voor hem een remix gemaakt, die een paar maanden geleden uitkwam op het label van Dekmantel. Dat was het moment dat ik dacht: ik ga fris onder een andere naam werken.
Misschien een beetje ver gezocht, maar ik koppel de naam Darling aan het feit dat je ook vader bent geworden.
Het heeft er misschien wel iets mee te maken. Toen ik hoorde dat ik vader werd, veranderde er wel iets. Als ik muziek maakte, haalde ik altijd inspiratie uit andere dingen, muziek bijvoorbeeld. Dit is echt de eerste keer dat mijn emoties zelf de inspiratie waren.
Het was ook een rare periode. Twee maanden nadat mijn dochter was geboren, kreeg ik te horen dat mijn vader nog maar een paar weken te leven had. De twee heftigste dingen in mijn leven kwamen in een korte periode. Dat heeft grote invloed op me gehad. Ik ben echt gaan nadenken over wat ik nu eigenlijk wil. Ik besef me nu echt dat je maar een keer leeft. Muziek heeft, tot ik een kindje kreeg, altijd op de eerste plaats gestaan. Ik besefte nog meer dat ik gewoon vette muziek wil maken op mijn eigen manier. Dat is ook de beste manier om iets te bereiken. Als je iets voor jezelf doet.
Bedankt voor het interview, Anton!
Volg Darling via SoundCloud / Facebook
Als ik onder mijn eigen naam draai of produceer, grijp ik eerder naar bepaalde vastigheden. Een soort veilige keuzes. Het klinkt misschien raar, maar ik kon dat heel moeilijk loslaten. Als ik onder een andere naam werk, voel ik me veel vrijer in de studio. Als je bekender wordt, en veel draait, wil het publiek op een gegeven moment de dingen horen waar ze je van kennen. Ik heb een hele vette muziekverzameling, maar ik voelde dat ik dat niet kon draaien.
Ik wil niet de indruk wekken dat ik mijn oudere producties niet goed vind. Dat is namelijk gewoon niet zo. Neem mijn laatste producties op Rejected, daar ben ik juist heel blij mee. Er zitten dingen bij waar ik me helemaal bij thuis voel. Maar toch, als ik draaide of produceerde, voelde ik me nooit helemaal vrij. Dat is vrij essentieel als je muziek maakt. Zo creëer je je eigen ding. Toch had ik te vaak een bepaald idee in mijn hoofd over wat er van mij verwacht werd.Je begon ooit met stevige techno. Hoe kwam je bij de sound terecht waar je uiteindelijk bekend om werd?
Ja, mijn eerste platen zijn echt behoorlijk hard. Eind jaren negentig belandde ik in de technoscene. Ik was helemaal weg van artiesten als Surgeon, Cari Lekebusch en Marco Carola. Echt van die knallende looptechno.Grappig genoeg is die sound nu weer heel populair, terwijl het na 2000 een beetje doodbloedde. Het kwam op feestjes bekend te staan als iets waar alleen mannen op afkwamen.
Het ging eindelijk goed met produceren en platen uitbrengen, en toen ging die scene inderdaad een beetje dood. In die periode raakte produceren iets op de achtergrond, mede doordat ik in een bandje zat dat erg goed ging. Uiteindelijk belandde ik samen met Bart [Skils] in de studio. Hij was natuurlijk een van de vooraanstaande artiesten uit de minimalwereld. Hij duwde mij ook een beetje die richting op. Dat was een toffe en inspirerende tijd. Vervolgens werd ons project, District One, een groot succes. Zelf ben ik met die sound doorgegaan, ik heb een paar platen gemaakt die grote hits werden.
Het gekke is dat al die platen in een periode van twee jaar zijn gemaakt, maar dat ik met die sound vrij lang heb doorgedraaid.Te lang?Op een gegeven moment voelde ik het niet echt meer. Ik herinner me dat ik een jaar of vijf geleden tijdens Koninginnedag vijf of zes shows deed, de hele tijd met die sound. Het ging qua gigs heel goed, maar het was niet inspirerend. 's Nachts ging ik naar een optreden van Mathew Jonson. Toen ik daar stond, dacht ik: 'Jezus, wat ben ik aan het doen, er is zoveel meer uit te halen.' Dat was eigenlijk het moment dat ik inzag dat ik een andere kant op moest. Daarna heeft het zich heel langzaam ontwikkeld tot waar ik nu ben. De verandering heeft zich natuurlijk ook al in mijn werk als Anton Pieëte ingezet.Het lijkt me ook lastig: eerst behoor je tot een soort elite, met Voltt in Paradiso, jarenlang dé clubavond van de frontlinie. Die voortrekkersrol is daarna overgenomen door feesten als Dekmantel en een club als Trouw, die zich er juist tegen hebben afgezet.
Ik bekijk het meer vanuit mezelf. Ik denk dat ik echt een muzikant ben. Vanaf mijn vijftiende maak ik elektronische muziek. Je moet jezelf alleen wel altijd blijven inspireren. Ik had mezelf een beetje in een hoek gedreven, doordat iets onwijs succesvol was geworden. Tegelijkertijd was ik redelijk jong, ik verdiende veel geld, reisde overal naartoe. De wereld ligt dan letterlijk aan je voeten. Maar wel met die bepaalde sound die mensen willen horen.
Dat hele slicke clubding staat best ver van me af. Ik ben vanaf mijn tiende skateboarder, en heb in veel metal- en hardcorebandjes gespeeld. Zo zie ik mezelf ook nog steeds: alternatief.Je nieuwe release als Darling is verre van slick.
Dat is fijn om te horen. Je hebt nu mijn nieuwe EP gehoord. De volgende release kan zo weer heel anders zijn. Dat is het hele idee. Ik wil gewoon maken wat ik op het moment voel.Focus je je nu op Darling?
Misschien ligt er nu wel wat meer de nadruk op, maar het is niet zo dat ik stop met Anton Pieëte. Ik ben gewoon onwijs veel muziek aan het maken. Ik ben alleen wel vrij perfectionistisch, dus als het niet helemaal is zoals ik het wil, gooi ik het meteen weg.
Als ik zelf naar muziek luister, analyseer ik het vaak. Hoe het gemaakt is bijvoorbeeld, en welke geluiden ik hoor. Het zou mooi zijn als mijn muziek ook dit soort vragen oproept. Ik heb nu soms dat als ik iets na een paar maanden weer terughoor, ik me afvraag hoe ik het heb gedaan. Dat komt omdat ik experimenteer met verschillende opnamemethodes. Achteraf ga ik dan kijken met welke stukken ik een track kan maken. Voorheen had ik een bepaalde methode, en die paste ik altijd toe. Nu doe ik het steeds anders. Soms maak ik een opname op een spoor zodat ik het achteraf nauwelijks kan bewerken, soms gebruik ik een heleboel sporen.
Via Steven [Awanto3], die ik goed ken. Hij had muziek nodig voor een podcast en vroeg of ik wat dingen kon sturen. Steven had wat muziek aan Tom laten horen, die bij me aanklopte en vroeg of ik wat met die tracks ging doen.Ik zag dat Awanto3 vorig jaar al een remix heeft gemaakt van een track van je laatste album.
Dat was een beetje dezelfde periode. Hij vond die track goed en vertelde me dat hij een idee had voor een edit. Daarna heb ik voor hem een remix gemaakt, die een paar maanden geleden uitkwam op het label van Dekmantel. Dat was het moment dat ik dacht: ik ga fris onder een andere naam werken.Misschien een beetje ver gezocht, maar ik koppel de naam Darling aan het feit dat je ook vader bent geworden.
Het heeft er misschien wel iets mee te maken. Toen ik hoorde dat ik vader werd, veranderde er wel iets. Als ik muziek maakte, haalde ik altijd inspiratie uit andere dingen, muziek bijvoorbeeld. Dit is echt de eerste keer dat mijn emoties zelf de inspiratie waren.Het was ook een rare periode. Twee maanden nadat mijn dochter was geboren, kreeg ik te horen dat mijn vader nog maar een paar weken te leven had. De twee heftigste dingen in mijn leven kwamen in een korte periode. Dat heeft grote invloed op me gehad. Ik ben echt gaan nadenken over wat ik nu eigenlijk wil. Ik besef me nu echt dat je maar een keer leeft. Muziek heeft, tot ik een kindje kreeg, altijd op de eerste plaats gestaan. Ik besefte nog meer dat ik gewoon vette muziek wil maken op mijn eigen manier. Dat is ook de beste manier om iets te bereiken. Als je iets voor jezelf doet.Bedankt voor het interview, Anton!Volg Darling via SoundCloud / Facebook