Fashion, internetmuziek en een gevaarlijke mistbank op Progress Bar

Een beetje cru om te zeggen, maar het is toch altijd een goed teken: op de deur van de grote zaal in Paradiso hangt een a4'tje met een waarschuwing voor epilepsiepatiënten. Logisch, Evian Christ treedt vanavond op; achter een gigantische mistbank en iets dat je de toorn Gods zou willen noemen, maar feitelijk gewoon een overijverige stroboscoop is. Voordat de Afellay-lookalike het bombardement op Dresden dunnetjes over zal doen, blijft het gelukkig rustig qua epileptische aanvallen. Het kan niet makkelijk zijn om op dezelfde avond op te treden als Evian Christ, om dezelfde reden dat je iemand geen pijn doet met een vliegenmepper als kort daarvoor een stoomwals beide benen heeft verbrijzeld. Je wordt niet meer figuurlijk weggeblazen door een artiest, als je door een andere artiest letterlijk begint te twijfelen aan basale dingen als 'is dat nou het plafond of de vloer?'

Ik ben aanwezig op de vrijdagavond van Sonic Acts, een festival voor vernieuwende zaken in kunst en muziek. Op deze specifieke vrijdagavond wordt het programma ingevuld door Progress Bar, een uitvloeisel van het festival, en de naam waaronder een aantal keer per jaar feestjes en debatten worden georganiseerd. Op Facebook is Progress Bar een 'political party', maar daar is vanavond niet veel van te merken. Prima, het is tenslotte vrijdagavond, niet per se het moment dat je over lastige zaken wil nadenken.

De lineup van vanavond is een droom voor iedereen die diversiteit hoog in het vaandel heeft staan. Je kunt zien dat er zorg aan is besteed: zo'n beetje alle kleuren, geslachten en geaardheden zijn vertegenwoordigd. Dat heeft een positieve invloed op het feest: er is van alles wat, ook onder het publiek. Er zijn mensen die in de hoogtijdagen van trance te bedeesd of ongemakkelijk waren om naar zulke feesten te gaan, maar hier alsnog los kunnen gaan op een rave. Er zijn nerds, buitenbeentjes, de halve Rietveld Academie en een paar verdwaalde toeristen. De gemengde line-up en het diverse publiek zorgen ervoor dat dit een feest is waar mensen zichzelf kunnen zijn. Waar niemand je raar aankijkt als je gek danst of als je haar niet helemaal lekker zit (waar ik in beide gevallen erg blij om ben).

Naast het eerder genoemde hoogtepunt van de avond, Evian Christ, zijn andere artiesten die er bovenuit springen Uli K (een soort rosse juggalo zonder schminck die gevoelige liedjes zingt over trapbeats), DJ Earl (de footwork-dj uit Chicago), Kamixlo en Le1f. Het is bij veel van de dj's (op Christ en Earl na) soms wel lastig om echt een onderscheid op te merken in stijl, maar dat is juist wel toepasselijk – mensen die een mix van trance, dancehall, reggaeton, gabber, trap en Top 40 draaien, laten zich per definitie lastig in een hokje plaatsen. Het heeft er in elk geval voor gezorgd dat ik bij het verlaten van Paradiso omstreeks vijf uur in de ochtend, eigenlijk van gekkigheid niet meer weet wat ik allemaal heb gezien. Wel ben ik doorweekt van het zweet, buiten adem, voldaan en gelukkig.

Hopelijk inspireren Sonic Acts en Progress Bar anderen om ook dit soort feestjes te gaan organiseren, met dezelfde uitgangspunten en dezelfde diversiteit – zowel qua muziek, artiesten en publiek. Is namelijk echt veel leuker dan het zoveelste technofestival vol witte mannelijke dj's.

Bekijk hieronder de fotoserie die Amie Galbraith maakte: