​Fedde Le Grand is de Mickey Mouse van de dance

Als er een nieuwe James Bond in de bioscoop draait, gaan mijn vader en ik daar samen heen. Dat is onze traditie. Ik voel me dan altijd een beetje schuldig tegenover mijn moeder thuis, maar tijdens het kijken naar een oude James Bond-film op RTL 7, kwam er een reclame voorbij voor #WeGoGrand, een avond van Fedde Le Grand waarop elektronische muziek wordt gecombineerd met showelementen van musicals. En laat mijn moeder nou gek zijn op musicals, en ik op elektronische muziek. Na vijf uitverkochte shows in Carré eerder dit jaar, kondigt RTL Entertainment een herkansing aan, volgend jaar op 12 maart in Ziggo Dome.

Om uit te zoeken of dit inderdaad iets is waar ik mijn geld aan zou willen uitgeven (een kaartje kost tussen de 38 en 232 euro) en mijn moeders tijd aan wil verspillen, deed ik eerst wat vooronderzoek. Op de website van de Ziggo Dome zegt Le Grand zelf over de avond: "Ik denk dat veel mensen sceptisch waren over het samenbrengen van dance en theater. Ook ik was er in het begin niet zeker van of het zou lukken. Gedurende de ontwikkeling van het concept viel alles echter op zijn plek en hebben we een juiste balans kunnen vinden."

Balans
Op de site is ook bovenstaand filmpje te zien, en als je de aftermovie van deze avonden bekijkt, zie je dat het concept het dance-equivalent is van de Dinnershow, waarin culinaire hoogstandjes van Herman den Blijker worden gecombineerd met Vegas-achtige showpraktijken. Op GRAND, zoals de avond NATUURLIJK wordt genoemd, smelt EDM samen met RTL-folklore zoals we die kennen van grote studioproducties met Henny Huisman of Rolf Wouters. Waar Sensation wel eens wordt omschreven als de Efteling voor volwassenen, zet Fedde Le Grand nu echt de toon wat betreft de disneyficatie van de dance.

Misschien wel het meest intense moment uit de GRAND-avond: Rembrandts' Nachtwacht – inclusief zanger van Di-Rect – komt tot leven

'Fedde, is dat niet de dj die in 2006 een wereldhit scoorde met Put Your Hands Up For Detroit?', hoor ik je nu denken. En ja, dat is zo. Het liedje evolueerde vanuit de piemeltjeshouse, wat zoals de naam al doet vermoeden muzikaal niet erg verheffend was, en liet hemelsbreed zijn sporen na in de dancescene. Iedereen was even helemaal de weg kwijt. Zelfs Detroit-technopionier Stacey Pullen zette het nummer een keer op in Club 11 tijdens een Planet Delsin-avond, en dat was zeker niet de enige avond waarop ik mijn handen up moest gooien voor Detroit als een Amerikaanse techno-dj in Nederland draaide.

Het zou flauw zijn om Fedde publiekelijk neer te halen voor een platte plaat van negen jaar geleden. Er zijn immers wel meer goede producers die iets afleverden waarvan we een decennium later kunnen zeggen dat dit zeker niet hun beste werk was (denk aan Kölsch die als Rune de saxofoonhousehit Calabria maakte). Maar Fedde plaveide hoogstpersoonlijk de weg voor het monsterlijke EDM-geluid dat nu zo alomtegenwoordig is; in dancebijbel Mary Go Wild schrijft Gert van Veen dat door de Sneakerz-avond van Fedde en Erick E 'de housesound veel verder weg zou groeien van haar roots, om vervolgens te evolueren in nieuwe commerciëlere stijlen als big room en Dirty Dutch.'

Wat Larry Levan, Frankie Knuckles en Kevin Saunderson niet is gelukt, kreeg Fedde wel voor elkaar: hij kreeg de Amerikaanse jeugd aan de dance, na een jarenlange dominantie van rock en hiphop. En dat deed hij niet alleen. Dutch House is een combinatie van de gesimplificeerde, van alle seks onttrokken sound van de Sneakerz-avond, met invloeden uit de eclectische scene. Feesten als Nope Is Dope, met residents Sunnery James en Ryan Marciano, deden de spanningsboog van de bezoekers nog verder krimpen dan een piemel op Antarctica. Stop er nog wat trancegeluiden bij en je hebt de EDM-formule wel te pakken. Een formule die er momenteel voor zorgt dat mijn jeugdheld Henny Huisman door Madame Tussauds is omgesmolten tot de beeltenis van Afrojack.

Feddes supersterrenprofiel is op dit moment misschien nog niet groot genoeg voor een plek in het wassenbeeldenmuseum, maar wie weet verandert dat snel nu hij voor de tweede keer een extra dosering glucose heeft toegevoegd aan het al hoge suikerspingehalte van de dance-industrie. Waren het eerst pillenslikkende jongeren uit de buitenwijken, nu breekt Fedde een lans voor dance-entertainment voor het hele gezin.

Feddefication
Het vercommercialiseren van een van oorsprong alternatieve cultuur, en dat met pretparkachtige hysterie overstelpen, is natuurlijk niet iets wat Fedde zelf heeft bedacht. Toen burgemeester Giuliani in de jaren negentig de straten van zijn stad New York schoonveegde, en The Walt Disney Company half Times Square overnam, kreeg het woord 'disneyficatie' betekenis. Een plek die voorheen gevuld was met pooiers, hoeren, en junks, werd nu een familie-ervaring, rechtstreeks uit de koker van corporate Amerika.

Het zou mij niks verbazen als er straks een bobo van Disney besluit om het in financiële nood verkerende SFX op te kopen, nadat hij van Fedde zelf een VIP-ticket cadeau heeft gekregen om naar dit dancespektakel te kijken. En daarmee zou het cirkeltje echt afgrijselijk rond zijn.

Fedde, ik snap dat je af en toe iets nieuws moet proberen om bij te blijven in de ratrace voor die duurbetaalde boekingen. Ik snap zelfs dat je me een zure gast vindt die op EDM loopt te haten. Dat je zelf waarschijnlijk trots bent omdat EDM-hits wereldwijd de charts bepalen, en jij met je muziek daar een belangrijke bijdrage aan hebt geleverd. Maar kom op, een dancefeest organiseren waarbij je er eerder aan denkt om je moeder mee te vragen dan je vrienden, dat moet toch ook jij niet willen?