FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Giegling maakt van Draaimolen Festival een spannend en experimenteel feest

Tussen al het gebeuk in werd je rustig een half uurtje op knallende TL-buizen getrakteerd.
Timo Pisart

"Wow, dat lijkt me echt een kutfestival," zei een vriend vooraf over Draaimolen in Tilburg. Een ander: "Waarom moet je daar nou naartoe?" "Gast, je bent doorgeslagen, zo'n studentikoos gebeuren kun je toch wel overslaan?" Nee, de naam Draaimolen is niet zo gelukkig gekozen. Het klinkt als 'n kleurrijk feestje waar Ryan Marciano en Sunnery James het hoofdpodium afsluiten en de confettikanonnen geen moment rust hebben.

Advertentie

Maar niets van dat alles, mijn vrienden. Draaimolen is een organisatie die al jaren de spannendere techno- en housenamen naar Brabant trekt. Ze zetten Mathew Jonson en Barnt gerust neer op de Tilburgse kermis, en boeken DJ Tennis met kerst voor een all nighter. Ze worden steeds ambitieuzer, bovendien. Vorig jaar vond het Draaimolen Festival voor het eerst plaats in het bos bij Charlotte Oord, met onder andere Maceo Plex, Tale of Us, David August en KiNK op het affiche. Eigenlijk boeken ze geen enkele naam die de plank misslaat, en dat is voor een onafhankelijk festival buiten de randstad dat buiten de gevestigde partijen opereert behoorlijk uitzonderlijk, sympathiek en cool. Afgelopen zaterdag was de derde editie, en ik ging eens kijken.

(Alle foto's door Timo Pisart)

Lekker, het ruikt hier naar dennennaalden, naar nat hout en naar het begin van de herfst. Dat is mijn eerste gedachte terwijl ik rondloop op Draaimolen. Het is een flink bos met een paar open vlaktes waar podia zijn opgebouwd. Ze hebben een uitstekende mainstage met DJ Koze, John Talabot, Âme en Mano Le Tough, acts die stuk voor stuk niet hadden misstaan op het hoofdpodium van Dekmantel. Daarnaast een ram-podium van Electric Deluxe met Speedy J, maar ook technogigant Marcel Dettmann en Steffi. Daartussen zit een simpele chillruimte met zitzakken, hangmatten en net-iets-te-gemakkelijke disco.

Het coolste en meest onderscheidende is echter het Giegling-podium, letterlijk tussen de bomen verstopt. Veel meer dan een partytent is het niet, en de aankleding is minimalistisch te noemen, maar in zo'n lekker bos is dat niet erg. Het schijnt dat het label al een week in Tilburg rondloopt om op te bouwen, lampjes in de takken te hangen en het geluid te testen. Een timetable van het podium is er niet, je moet je maar gewoon laten verrassen en hopen iets tofs te ontdekken.

Advertentie

Grote kans dat je nog nooit van Giegling hebt gehoord, maar het schijnt nogal een big deal te zijn dat ze hier staan: het label uit Weimar is erg kieskeurig, en borrelt de laatste tijd steeds lawaaieriger in de underground. In het afgelopen half jaar stonden er al vijf avonden Giegling-artiesten in De School, en vooral dj Konstantin belooft uit te groeien tot een van de smaakmakers van de belangrijkste club van Nederland. En terecht: het hoekje van Giegling is by far de leukste plek van Draaimolen. Er heerst een ongedwongen sfeer van gasten die zich willen laten verrassen.

Ook op de rest van het festival is er zat te beleven, hoor. "Waar is de romantiek?" vraagt een aangeschoten gast aan een vriend. Hij kijkt waarschijnlijk niet goed genoeg. Tegenover het hoofdpodium staat op een heuveltje in grote letters getimmerd LOVE. In de bosjes bij Electric liggen twee vriendinnen elkaar te knuffelen en kietelen, met de benen zo'n beetje in elkaar vervlochten. En direct na de lekkere mellow set van John Talabot loopt een jongen met rode wangen de stage op. Hij vraagt of "een momentje" hebben. Nou vooruit. Zijn vriendin staat naast hem. En jawel hoor, opeens pakt hij een ring tevoorschijn. "Ja, natuurlijk wil ik!" kirt ze. Even voor mij staat een oude vrouw – ze moet wel de oma van een van hen zijn? – te applaudisseren.

Daarna voelen de sets van Âme en Mano Le Tough wel wat routinematig. Veel grootse en meeslepende melodieën die een hoofdpodium waardig zijn en de armen de lucht in dwingen, maar tegelijkertijd hoor ik bijzonder weinig verrassende platen of wendingen. Marcel Dettmann draait even verderop als altijd uitstekend, totdat hij er een gedateerde electrorammer van Vitalic in gooit.

Advertentie

DJ Koze stelt ook wat teleur. De Duitse dj maakte juist zulke eigenzinnige platen op zijn label Pampa, met verknipte kinderstemmetjes en maffe lichtvoetige techno die klinkt als je meest hallucinerende dromen, waar Koze op een eenhoorn door een roze landschap paradeert. Ook op zijn onlangs verschenen DJ Kicks neemt hij telkens weer een verrassende wending, om vanuit een vederlichte four-to-the-floor opeens in een kitscherige loveboat-jazz-track te belanden waar William Shatner (ja echt!) in spoken word overheen ratelt. Niets van dat alles op het hoofdpodium: een vrij risicoloze set, alsof hij niet meer durft om The Velvet Underground te draaien uit angst daarmee mensen weg te jagen. Gelukkig is er meer vermaak: een meisje begint na het bijpoederen van haar neus spontaan haar levensverhaal aan me te vertellen: moeilijke ouders, zes jaar lang een vervelende relatie gehad, maar oh my god, ze gaat in oktober voor het eerst in haar leven op vakantie.

Oké. Ik ga nog even terug naar het Giegling-podium. Tussen de stemmige, introverte techno door klinkt gerust The Wilhelm Scream van James Blake door het bos, als slot van een aardedonkere set wordt een ballad van The Streets gedraaid, en Konstantin draait tussendoor een melancholische flard klassieke muziek. Het raarste is een live-set van een klein half uur lang ruis. Er zijn ritmisch flikkerende TL-buizen te zien, en zo klinkt het ook. Bzzzz, bzz bzzzzzz bzzz. Het is moeilijk te zeggen of het licht het geluid volgt, of dat we daadwerkelijk luisteren naar het versterkte geluid van knipperende TL-buizen. Eerst klinkt het cool, na een tijdje krijg ik er ook wel hoofdpijn van. Het lijkt zelfs wel alsof Giegling probeert om mensen weg te jagen, zodat alleen de echte fans overblijven. Een meisje met Brabantse tongval stelt voor een sitdown te doen, iemand verderop smijt een biertje naar voren.

Advertentie

Ik vind het heerlijk, en precies wat Draaimolen bijzonder maakt. De bovenkant van het affiche is kwalitatief hoogstaand (maar niet enorm onderscheidend), maar de liefde zit vooral in het experiment dat ze langzaam maar zeker durven op te zoeken. Als ze dat nog meer gaan doen, wordt dit nog eens mijn vaste afsluiter van het festivalseizoen.