Een herinnering aan ‘Heaven’ van DJ Sammy, de soundtrack van vergeten vakantieliefdes

Augustus 1991. Palma, Mallorca, twee uur 's nachts. De zomerse hitte beweegt verleidelijk tussen de opgepropte lichamen op de dansvloer van Zorba's tropische discotheek. Gebronsde mannen in witte overhemden zitten comfortabel in hun eigen zweet aan de bar en roken elegante, witte sigaretten terwijl ze naar vrolijk dansende mensen kijken.

Samuel Bouriah, een 22-jarige eilandbewoner, staat lachend in de dj-booth. De club bruist onder zijn vingertoppen. Hij trekt The Boys of Summer van Don Henley uit de kartonnen hoes, en op dat moment kijkt hij recht in de ogen van een jonge vrouw. Het is Marie-José van de Kolk uit IJmuiden. Ze werkt een paar maanden op Mallorca. Ze lachen verlegen naar elkaar.

Vier jaar later zijn Bouriah en Van der Kolk een stel, en ze treden samen op als DJ Sammy en Carisma, het Eurodance-duo dat in elke club te horen is, van Arenal tot Magaluf. Hun namen echoën over het azuurblauwe water van Badia de Palma tot in Italië, Duitsland en Nederland.

DJ Sammy noem je in een adem met zijn versie van Bryan Adams' Heaven uit 2001. De ultieme dancetrack voor alle seizoenen. Je hoort hem in je moeders Ford Ka, op de schooldisco, en tijdens de eerste dans op de bruiloft van je neef.

Voordat die hit uitkwam, maakten Sammy en Carisma Life is Just a Game, de titeltrack van hun album uit 1998, en de blauwdruk van de happy hardcore waar Sammy bekend om zou worden. Of je nou van Eurotrance houdt of niet, je kunt niet ontkennen hoe vrolijk en leuk deze muziek is. De chemie tussen Sammy en Carisma als geliefden en performers is fantastisch. Het album is puur en liefdevol, een verhaal van romantiek op de Balearen met razende harten op 140 beats per minuut. Als je me niet gelooft, kijk dan even naar het artwork.

Het is niet eerlijk om het oeuvre van DJ Sammy weg te zetten als enkel en alleen maar happy hardcore-meuk. Zijn single The Judgement uit 1999, onder zijn eenmalige alias Porno DJ, laat zien dat hij een geniale producer is. De track is helaas nagenoeg verdwenen, maar gelukkig staat er een obscure vinyl-rip op YouTube. Luister zelf maar: deze houseknaller staat vandaag nog steeds als een huis, met samples van gekreun druipend over een voortdenderende kickdrum.

The Judgement werd geadopteerd als officieuze anthem voor de Love Parade in Berlijn van dat jaar, en is een lesje in het oergevoel van stampende, hedonistische house. Sammy stopte daar niet. Voor de eeuwwisseling bracht hij platen uit als Le Petit Sam op Adrenalin, het label dat verantwoordelijk was voor de trance-rework van Chris Rea's On The Beach van York. Het feest ging door met Lovestern Galaktika Project, een bizar danceproject van de Hongaarse pornosterren Joe Balogh en Ricky Feher. Samen met Sammy maakten ze de track Lovestern Galaktika, dat alle losbandigheid van de Love Parade mengde met queer-sci-fi esthetiek. Het moet in die tijd een dure productie zijn geweest: in de video zit Sammy achter de knoppen in een ruimteschip, een groot ding van chroom, op zoek naar genot in een universum vol holografische clubscènes, CGI-ontploffingen en strakke billen.

De mediterrane hitte lokte Sammy terug uit het koude heelal. Hij liet de onzekerheid van de toekomst los en keek terug in de tijd, verder terug dan Chris Rea, naar 1984 en de Canadese gitaargod Bryan Adams. Hij bouwde verder op het elementaire geluid van happy hardcore, en zag potentie in de stroperige ballad van Adams, een plezierige dissonantie tussen zijn kenmerkende euforische trance en Adams' plakkerige liedtekst. Samen met zijn producer Yanou – die later Everytime We Touch van Cascada zou maken – en de Nederlandse zangeres Do, maakte hij Heaven.

Er valt weinig te zeggen over Heaven. Om te begrijpen hoe allesomvattend het lied was – en nog steeds is – hoef je alleen maar even stil te zijn en te luisteren naar je gedachten terwijl je de tekst van het liedje leest. Baby you're all that I want / When you're lying here in my arms… Daar is het. Het zit al sinds 2001 vastgeroest in je hoofd.

Badend in het hemelse gevoel van een hitsingle, bevond Sammy zich wederom op de Balearen, kijkend naar het verleden, toen hij de yacht-rock van Don Henleys The Boys of Summer transformeerde. Het lied zat al vol met zonovergoten babyboomerpoëzie – "A little voice inside my head says, "Don't look back. You can never look back." – en Sammy hoefde niet veel meer te doen dan Van der Kolk terughalen uit de ruimte, en een cabriolet huren voor de videoclip. Alles stond klaar voor wereldwijde dominantie. Althans, dat had het moeten zijn. In realiteit was Boys of Summer het begin van het einde van DJ Sammy's carrière als componist van de soundtrack van vakantieliefdes.

Terugkijkend op Boys of Summer, kun je het niet anders zien dan een verdrietig voorteken. Sammy in zijn Benz, scheurend langs de kust, alleen. Van der Kolk lijkt afstandelijk, in de clip is ze niet te zien als Sammy's liefje, maar enkel in wat aparte shots. Haar stem vliegt weg van Sammy als een albatros. Dan is Sammy op een jacht, met een lege blik turend naar de zonsondergang, zijn staart prachtig gevlochten en gedrapeerd over zijn geschoren hoofd, vastgemaakt met een gouden medaillon. Het was een look die – net als zijn carrière in de mainstream – nooit meer gezien zou worden.

Als je vandaag de dag zoekt naar DJ Sammy, is het net alsof je door een fotoboek bladert met kiekjes van oude vakantieliefdes. Elk plezier dat je daaruit zou kunnen krijgen wordt overschaduwd door de pijn die je voelt door de tijd die is verstreken. Zorba's tropische discotheek is al lang gesloten, de clubs in Magaluf waar Sammy begon met draaien zijn nu het toneel van schuimfeesten, celebrity's, en de blauwe LED-lampen van sponsordeals met Grey Goose. Achtergelaten MySpace-pagina's en onafgemaakte websites met pageviewcounters, bevroren in de tijd.

Sammy en Van der Kolk gingen in 2008 uit elkaar.