Zouden we meer genieten van het nachtleven als we het wat minder serieus namen?

Vraagje: hoe geïnteresseerd ben je in elektronische muziek? Eerlijk zeggen. Hoeveel geef je er oprecht om? Domineert het de tijd dat je wakker bent? Spookt het rond in je hoofd als je niet kunt slapen? Als je wel slaapt, droom je dan over Daphni of Ron Morelli? Breng je je donderdagavonden door bij panels waar mensen uit de industrie praten over hoe dancemuziek de wereldeconomie kan redden, terwijl je zachtjes knikt naar de adviezen van iemand die vijf jaar geleden een think piece over Ron Hardy schreef voor RBMA? Boek je in je vrije tijd een easyJet naar Roemenië om Raresh in zijn natuurlijke leefomgeving te zien, om vervolgens een eindeloze stroom goedkope sigaretten te roken op een after die ongeveer net zo leuk is als een tandartsbezoek? Komt er bloed uit je ogen na alweer een hele dag loeren op Discogs en ResidentAdvisor? Nee? Mooi, gefeliciteerd, je bent relatief normaal. Je gaat waarschijnlijk een of twee keer per maand clubben en misschien pak je in de zomer een paar festivalletjes. Je hebt een paar favoriete dj's, een paar mixjes die je vaak luistert, een youtube-playlist met de naam 'dikke knallers' en nog eentje met de naam 'chill' – waar voornamelijk liedjes van Burial in staan en Time After Time van Cyndi Lauper. Je houdt van housemuziek en clubcultuur, en ja, als je wat meer tijd had zou je best zin hebben om af en toe een longread te lezen op DJBroadcast, maar ja, druk hè? Ben je toch meer zo iemand als de persoon die ik schetste in de eerste alinea, dan heb je vast het grote verhaal van vorige week gevolgd met bovengemiddelde interesse. Armin van Buuren werd door Underground Resistance beschuldigd van plagiaat van zowel hun naam als hun logo. Dit is, blijkbaar, enorm interessant. Wij, de mensen uit de scene, worden geacht een mening te hebben over zaken als deze. We worden geacht om boze tweets de wereld in te slingeren omdat een trance-dj dezelfde letters gebruikt als een paar andere dj's, totaal in shock vanwege de mate van respectloosheid. Maar weet je wat lollig is? Het maakt geen zak uit. Ja, ja, kleine nihilist die je er bent, niks maakt een zak uit, maar echt, nieuws van dit soort is zeer oninteressant. Toch wordt het je vergeven als je denkt van wel. De afgelopen paar jaar is clubcultuur en dancemuziek op de een of andere manier in de nieuwscyclus terechtgekomen. Soms, zoals met het schandaal rond Ten Walls, is de sensatie gerechtvaardigd. Op andere momenten lijkt het een vreemd reflex, een ongemakkelijke poging om triviale zaken belangrijk te laten lijken. Misschien komt het voort uit de angst dat iemand, ergens op een dag de zeepbel laat spatten, een enorme naald steekt in de opgeblazen ballon die clubben heet, en dat we ons moeten beseffen dat het op zich een leuk tijdverdrijf is, maar niet de oplossing voor alle problemen. Deze angst heeft ertoe geleid dat we in een tijd leven waarin tweets van dj's gezien worden als het betere werk van Arnon Grunberg, waar de toevoeging van een oesterbar aan een of ander festival nieuws is, en waar je verwacht dat Humberto Tan het 's avonds in RTL Late Night gaat hebben over de nieuwste track van Toxe. Op de een of andere manier is het onbelangrijke extreem interessant geworden. Dat is best gek, als je erover nadenkt. Dit is een van de vele problemen met clubcultuur in 2017 – we worden door PR-mensen, managers, websites, social media-feeds en die dude buiten de club die tevergeefs een natte peuk probeert aan te steken geacht om overal wat om te geven. Er wordt van ons verwacht dat we door het dolle heen zijn met nieuws dat een of ander festival waar je toch nooit heengaat een vergunning heeft om wat langer door te gaan. Nieuws, nieuws, nieuws, nieuws, allemaal met als doel om je draaierig te krijgen van extreem genot. Maar is dat echt zo? Kan het je werkelijk wat schelen? Of wordt je verteld om er iets om te geven? Krijg je de mythe aangesmeerd dat tickets en platen en drankjes en vluchten en drugs en wegwerpcamera's en taxi's en broodjes hamburger en smoothies kopen betekent dat je bij de club hoort waar alles fantastisch is en uitgaan het belangrijkste ding is dat de mensheid ooit heeft gecreëerd?

Als we eerlijk tegen onszelf zijn, is het dat laatste. Clubben kan mindblowing zijn, levensveranderend of (vul hier je favoriete cliché in). Het kan je dichterbij potentiële vrienden brengen dan wat dan ook, en het kan je kijk op steden en de maatschappij veranderen. Het biedt plezier in alle soorten, en het laat je zien hoe het leven zou zijn als er verder niks te doen was behalve dansen in donkere kamers tot diep in de ochtend. Het probleem is: die dingen zijn er wel. Er is genoeg te doen. Er bestaat een hele wereld buiten nachtclubs. Tot 1975 waren we allemaal hartstikke prima gelukkig zonder clubs, en onze achter-achter-achterkleinkinderen zullen terugkijken op nachtclubs op dezelfde manier als wij naar zeventiende eeuwse koffiehuizen – maffe relikwieën uit een tijdperk dat ze niet begrijpen.

Het probleem ligt niet bij clubs of dj's. Het is het systeem waar ze in werken, de manier waarop culturele identiteit belangrijker is geworden dan ooit tevoren. In een tijdperk van homogeniteit is individualiteit belangrijker dan ooit, en de beste manier om je zelfbeeld op te krikken is door je culturele interesses prioriteit te geven boven alle andere dingen. Je ideeën over moreel objectivisme zijn niet zo belangrijk als de Franse films die je hebt gezien of de Duitse boeken die je hebt gelezen. Ik bedoel, niemand heeft ooit een date gescoord op Tinder na een heftige discussie over Bertrand Russel, of wel?

Die focus op cultuur als beslissende factor voor hoe je jezelf presenteert aan de wereld kan ertoe leiden dat de scene waarin je je bevindt belangrijker wordt dan alle andere dingen. Of je nou geobsedeerd bent door speciaalbier of kruiswoordpuzzels, je kunt ondergedompeld worden in die wereld, je longen gevuld met content en comments. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je hebt meer nodig dan persberichten over nieuwe IPA-biertjes.

Kijk, het zit zo: het zou hartstikke top zijn om elke dag patat te eten, jezelf helemaal vol te vreten met patat, staren naar een groot bord vol heerlijke vette patat bij elke maaltijd, maar dat kan niet, want dan ga je dood. Je hebt een gebalanceerd dieet nodig, toch? Naast patat heb je ook dingen nodig als boerenkool of boontjes. Datzelfde geldt voor culturele interesses. Ga naast clubben eens naar de bios, of naar een museum. Zorg dat je, weet ik veel, op z'n minst vijf dingen leuk vindt.

De dingen waarvan we denken dat ze ons vormen, zijn doordrongen van een belangrijkheid die ze misschien niet hebben, en dit gebeurt voornamelijk omdat een hoop mensen geen werk zouden hebben zonder die wereld van zeer belangwekkende opwindende dingen. Dat is treurig, maar wat nog treuriger is, is toekijken terwijl alles steeds maar belangrijker wordt, commentaar en analyses behoeft. Elke fucking mug in de dancewereld wordt opgeblazen tot een olifant ter grootte van een Boeing 747.

Een mug is geen vliegtuig. Dat is juist zo fijn. Clubben is escapisme. Je hebt het verdiend om even te ontsnappen aan een stel gasten die kibbelen over de wie de eigenaar is van twee letters uit het alfabet.