Ik zag kinderen gek worden bij Martin Garrix

Een jochie springt zo krankzinnig hard op en neer tijdens Animals, dat er een kwijlvlekje op zijn shirt zit. Meisjes met tranen in de ogen kruipen in hun moeders armen tijdens slotnummer In The Name of Love. Ik zie een jongetje zo hard tekeer gaan terwijl hij op zijn vaders schouders zit, dat ik last van mijn rug krijg van het gezicht.

Ik ben bij de All Ages-show van Martin Garrix in de RAI. Het is nogal een bijzonder evenement, want minderjarigen mogen vrijwel nooit naar grote EDM-shows. Nu wordt er speciaal rekening gehouden met de jongste fans: de show begint lekker vroeg, Garrix zelf draait van zeven tot negen en er wordt geen bier geschonken. Overal slingeren flesjes cola over de vloer.

Een paar dagen eerder spreek ik Martijn Garritsen op de zestiende verdieping van de A'DAM Toren over hoe bijzonder deze show voor hem is. Er verschijnt een gigantische glimlach op zijn gezicht als hij zijn eigen eerste EDM-show herinnert. "Ik was naar binnen geglipt bij Swedish House Maffia in Ushuaia, de club op Ibiza. Ik was veertien, en ik weet nog dat ik daar zat en dacht: wat de fuck is deze wereld? Ik vond het zo ziek. Ik weet nog hoe klote ik het vond wanneer er artiesten naar Amsterdam kwamen, en ik er niet heen kon vanwege de dag waarop ik geboren was. Ik vond het zó klote."

THUMP: Weet je nog waar je het meest van onder de indruk was, toen op Ibiza?
Martijn: De show! Je bent gewend aan FRIS-feesten, aan schoolfeestjes met een dj en een paar discolampen. Daar stond bizar veel geld aan productie, lasers en showelementen. Het was een hele nieuwe wereld. Ik ben echt dankbaar dat ik die ervaring nu aan andere kids kan geven.

Hoe hoop je dat die kids je show zaterdag beleven?
Ik hoop dat ze het de rest van hun leven herinneren. Ik kan echt niet wachten. Ik kan je het stagedesign laten zien. We hebben de afgelopen maanden zoveel tijd en energie gestoken in het stagedesign, om te zorgen dat het zo vet gaat zijn als ik het wil. Er komt vijftienduizend man per avond. Het wordt niet normaal.

[Hij pakt zijn telefoon erbij en laat indrukwekkende beelden zien van flitsende panelen en een groots stagedesign.]

Is het een ander soort show dan de 18-plus-show van een dag eerder?
Ik denk dat de All Ages misschien nog wel harder losgaat, omdat ze nog niet zoveel gewend zijn. Misschien kennen ze dit soort shows van YouTube of livestreams, maar dit is een heel andere ervaring. Ik heb een paar keer All Ages-shows gedaan, laatst eentje in Chili. Dat is zo bizar, ze gaan zo los. Het gaat nergens meer over.

Er zijn kids die van begin tot einde staan te gillen.
Ja. Ik heb video's!

[Hij laat nog maar eens een filmpje zien op zijn iPhone, waarop een zee van gillende kids te zien is.]

Justin Bieber zei afgelopen maandag op het podium nog dat het gillen te intens werd tijdens shows. Ben jij daar ook bang voor?
Het is anders, hè? Ik heb een boothmonitor en ben continu muziek aan het draaien. In Justins show zijn er heel veel momenten dat hij stilvalt, dat hij wat moet drinken voor het volgende nummer. Ik kan wel begrijpen dat de interactie met je fans wat minder natuurlijk is. Stel, iemand staat voor je, dan is de normale reactie: 'Hé, alles goed?' Niet: 'AAAAAAAAH!' Dan heb je meteen zoiets van…

Ik zou me doodschrikken.
Ja, ik schrik me soms ook de tyfus! Dan loop ik in Amsterdam, krijg ik een 'AAAAH!'. Wat doe je? Zeg gewoon hoi! Maar dat hoort erbij, je hoort mij echt niet klagen. Als dj heb ik er gelukkig niet zoveel last van. Wel dat ik op een vliegveld aankom, en nou ja, ik heb overal video's van, gewoon omdat het zo bizar is.

[Hij laat een video zien van een heel vliegveld vol gillende mensen.]

Moet de show ook leuk zijn voor ouders?
Ja, natuurlijk. Ik wil een positieve energie laten zien. Ik wil heel graag dat de ouders weggaan met het gevoel: 'Wauw, wat was dat leuk. Over een paar jaar voel ik me chill als mijn kinderen hier in hun eentje naartoe gaan.' De meest zieke lasers, ik wil het je best zeggen: ik heb zelf flink geïnvesteerd in de productie. Ik wil dat het zo fucking vet wordt, een statement: kijk, hier sta ik voor. Het wordt fantastisch.

En inderdaad. Het is een paar dagen later in de RAI behoorlijk fantastisch. Er hangen acht gigantische, lichtgevende kruizen verspreid aan het plafond, die zorgen dat de zaal op gezette tijden in een soort lichttunnel verandert. Er staat een groots kruis achter Garrix dat af en toe oplicht, en om hem heen staan een stel ruitvormige LED-schermen ter grootte van flinke rijtjeshuizen. Er zijn vlammen die zeker vijf meter de lucht in schieten, en meer vuurwerk en confetti dan je je kunt voorstellen.

Het ziet eruit als een combinatie van Daft Punk, Justice en een overweldigende EDM-show. Het is extreem kleurrijk, maar desalniettemin erg smaakvol gedaan. Nergens voelen de visuals kitscherig, nergens voelt de grote hoeveelheid aan pyrotechniek overdadig. En dat is verdomd knap. Het aantal build-ups en grootse poprefreinen is veel groter dan het aantal momenten dat er daadwerkelijk langer dan een minuut kan worden gedanst – daar kan ik niet zo goed tegen – maar hé: het is en blijft een EDM-show.

Ik vind het al overweldigend, en ik stel me voor hoe het moet zijn als dit je eerste echte dance-ervaring is. Dan moet het levensveranderend zijn. Sommige meisjes gillen twee uur lang de longen uit het lijf. Ik zie hoe de mond van een jongetje met lichtgevende zonnebril openvalt als er voor het eerst een bizarre golf lasers door de zaal schiet. Ik zie hoe een paar knaapjes van amper twaalf uitbundiger en schaamtelozer dansen dan de meeste strijders op Thunderdome. Na twee uur is het voorbij, en besluit ik nog wat kids te vragen of ze het echt zo vet vonden.

Angela (13), Lucas (11), moeder Chantal (39) en vader Rudi (43)

Dit was de eerste keer dat Lucas, de grootste fan van de familie, Martin Garrix in het echt zag "en niet op YouTube". Hij heeft thuis ook een dj-kamertje met draaitafels, vertelt zijn moeder, en wil later net zo goed worden als Garrix. "Hij heeft zelfs zwaailampjes op zijn kamer gehad." Lucas: "Ik vergeet dit nooit meer!"

Laura (16), Nienke (16) en Mees (16)

"Normaal is zo'n show natuurlijk 18-plus, vanwege de drank maar ook wel vanwege de drugssmokkel, denk ik", zegt Laura. En ja, vanzelfsprekend vonden ze het vet, vertellen de drie meisjes hyperactief. "Het is geweldig om bij de nummer een-dj ter wereld te zijn. Martin Garrix doet bovendien heel veel voor zijn fans: zeven nummers uitbrengen in een week, een vliegticket kopen voor een fan. Hij zegt tegen iedereen: 'Ik hou van jullie, zonder jullie ben ik niks.' Dat toont hij echt. Het is zo vet dat hij doet wat hij leuk vindt, en daardoor geeft hij mij de droom om hem te zien. Dat is toch bizar?" De drie hadden vandaag juist veel drama gehad: "We hebben door heel Amsterdam gerend om de merchandise-shop van Martin Garrix te zoeken. Uiteindelijk hebben we hem niet gevonden."

Guido (50) en Valesca (15)

Nee, vader Guido is niet bang dat er op een dance-evenement veel drugs wordt gebruikt. "Ik ben zelf ook danceliefhebber! Ik vond het echt helemaal top. Goed geluid ook. Alleen een tikkie warm in de zaal, dat is voor de volgende keer wel een verbeterpuntje." Valesca valt haar vader bij: "Een tikkie warm, maar verder was het geweldig." Guido: "Ook het artistieke element, hè? De overgangen en breaks waren heel goed, en de Mario Kart-achtige poppetjes waren erg goed gevonden."

Olivier (15), Luuk (15), Daan (16) en een 15-jarig meisje wiens naam ik niet kon verstaan

"We komen helemaal uit Limburg, Heerlen de gekste!", zegt Luuk. Hij is met een gigantische vriendengroep uit Heerlen gekomen, zonder ouders. "We moeten zo nog drie uur terug met de trein, maar het was het waard. Het was godverdomme vet, echt het vetste dat ik ooit in m'n leven heb gezien. Zoveel vuurwerk hebben ze in Limburg niet." Zijn vrienden zijn het ermee eens: "Hoe hij opkwam? Dat was helemaal para!" Hun vriendin: "Het is echt zoiets wat je later aan je kinderen vertelt, terwijl je met ze op de bank zit. 'Dat was de muziek uit mijn tijd, ja!'"