Is er voor Paradigm nog leven na de sluiting van de Helsinkistraat?

Zes jaar lang vertoefden Paul Grimmius (35) en Piter Terpstra (39) in het oude naamloze pand aan de Helsinkistraat in Groningen, waar ze onder meer vijf edities van Paradigm Festival en clubavonden zoals Loodsrave organiseerden. Het noorden des lands werd zo voorzien van feestjes waar ze in Amsterdam u tegen zeggen, met artiesten als DVS1, Bicep en Chris Liebing op de line-up.

Hoewel Grimmius en Terpstra deze nachten als "magisch" beschouwden, liepen de kosten enorm op door de torenhoge huur. Ze wilden bovendien meer artistieke vrijheid en hakten daarom de knoop door om de Helsinkistraat te verlaten en deze zomer naar hun nieuwe locatie te vertrekken: het voormalige Suikerunie Terrein, met daarachter het Zeefgebouw. Vorig jaar in augustus kreeg deze locatie in Groningen de vuurdoop door er de zesde editie van Paradigm Festival te organiseren.

Woensdag 7 juni gaat een vijfdaagse marathon met afscheidsfeesten van start in de Helsinkistraat en daarna maken Grimmius en Terpstra zich – samen met hun community van wel duizend mensen – op voor de verhuizing. We vonden het hoog tijd om bij te kletsen over hun plannen voor het nieuwe terrein, dus kreeg ik daar een rondleiding van het duo.

THUMP: Ha Paul en Piter, zijn jullie al een beetje gewend aan het idee dat jullie de Helsinkistraat gaan verlaten?
Piter Terpstra: Ik ga daar naartoe alsof het mijn tweede huis is. Toevallig trok ik er vandaag een laatje open en bedacht ik me dat dat een van de laatste keren zou zijn na zes jaar. Ik ga de simpele dingen missen hier; dat huiskamergevoel, de gezelligheid, alle mensen met wie we hier samenkomen.
Paul Grimmius: Maar op onze nieuwe locatie gaat dat nu weer ontstaan. Ook al was het hier supervet, Paradigm is niet gebonden aan één locatie, dus we kunnen het op het nieuwe terrein voor ons gevoel overtreffen. Het is heel dubbel: we gaan dit missen, maar we zijn ook blij dat we naar die nieuwe fase toegaan.

Wat is jullie mooiste herinnering aan het oude pand?
Piter: Het eerste feest in 2011 met Kollektiv Turmstrasse. Er was zo'n magische sfeer, iedereen was één. Er werd afgesloten met Something Special van Miguel Campbell, men danste bovenop de bar en dj-booth met ogen dicht en zong luidkeels mee met die plaat.
Paul: Dat eerste feest was echt magisch inderdaad. Iedereen was zo zielsgelukkig. We hebben nog een hele dag geafterd.
Piter: Het is zo'n bijzondere underground plek, Groningen had nooit zoiets gehad.

Het klinkt bijna alsof het zonde is om er te vertrekken. Waarom gaan jullie eigenlijk naar het voormalige Suikerunie Terrein?
Paul: Je zou het niet zeggen, maar de Helsinkistraat is echt een heel duur pand. In 2011 tekenden we het zesjarige huurcontract en dat konden we verlengen, maar de kosten zijn te hoog. We werkten elk keer naar het volgende weekend toe om alle kosten te dragen.
Piter: Daardoor moesten we soms commerciële keuzes maken en dat ging dan, voor ons gevoel, ten koste van de creativiteit. Ook legt het nogal een druk op om elk weekend iets te moeten programmeren. Daarom nemen we een stapje terug: op het nieuwe terrein organiseren we voortaan een tot twee feesten per maand.
Paul: Ook bouwden we in twee weken tijd van alles op voor Paradigm Festival, terwijl de clubavonden ook gewoon doorgingen op dezelfde locatie. We waren dan naderhand zes weken bezig met alles afbreken. We konden de festivaldecoratie nergens bewaren dus moesten we het weggooien. Ons eigen terrein geeft ons zoveel meer vrijheid. Alles wat we daar opbouwen kan blijven staan en worden doorontwikkeld.

Ik zie het! De open, spinachtige Dome-stage heeft inmiddels een dak gekregen.
Paul: Klopt, en op het aankomende Paradigm Festival gaat het Containergebouw voor het eerst open als podium. We hebben het terrein tot 2030 gepacht, dus we blijven het tot die tijd aanvullen.
Piter: Er kwam ook een kunstenaar naar ons toe die vroeg of hij een huisje in het bos mocht bouwen. Nou, doe je ding. Aan het einde van de Bos-stage staat nu dus een huisje, en daar gaan we waarschijnlijk tijdens het festival live radio maken. Dat bos, en de rest van het terrein, moet zich ontwikkelen tot een wirwar van leuke, knusse plekjes.

Hoe is de zesde editie van Paradigm Festival vorig jaar bevallen op het nieuwe terrein?
Paul: We gingen er helemaal voor door er alles open te gooien, maar daardoor voelde het op rustigere momenten wat leeg. We trekken alles daarom nu dichter bij elkaar. Elke stage krijgt een eigen decoratieteam, die hebben we de opdracht meegegeven dat intimiteit heel belangrijk is. Vorig jaar hadden we 72 uur geprogrammeerd, maar was het bijvoorbeeld in de ochtenden tussen negen en twaalf nagenoeg leeg. We programmeren nu met een open eind, dus als er genoeg diehards blijven dansen, gaan we gewoon door. We weten nu hoe we het festival van een zeven naar een negen kunnen tillen. Ja, we zijn perfectionalistisch. Of hoe noem je dat?

Perfectionistisch.
Piter: Ja! We willen het elke keer weer tot het maximale pushen. Dat is op creatief, maar ook op duurzaam niveau. We verbouwen bijvoorbeeld aardappelen, sla, boontjes en kruiden op het terrein en die serveren we op het festival. De drie stages – Romneyloods, Containergebouw en Dome – zijn kleine kunstwerken op zich, gemaakt van gerecycled materiaal. Ook maken we dertig ecotoiletten, die de poep en pies van de bezoekers opvangen. Daarmee kunnen we bijvoorbeeld onze eigen kantoren of een ander gebouw op het terrein verwarmen.

Goor, maar cool. Wat zijn jullie verder allemaal van plan met het Zeefgebouw, dat zich ook op dit terrein bevindt?
Piter: Als je het echte Paradigm-gevoel wil brengen, dan kan dat niet elk weekend. Na het festival gaan we in het Zeefgebouw dus een tot twee keer per maand een clubavond programmeren. Daarvoor kunnen we de drie zalen afzonderlijk, maar ook in combinatie gebruiken.
Paul: We hebben de ruimtes al een keer los van elkaar ingezet, we weten nu hoe ze voelen en hoe de akoestiek het best tot z'n recht komt. Ik vind het Zeefgebouw echt vet, ik zie het als de Berghain van Nederland. Tot oud en nieuw gaan we daar grote en kleine elektronischemuziek-acts neerzetten. We beslissen per editie welke zaal we gaan gebruiken, zo kunnen we intieme feesten blijven organiseren maar ook grote namen naar Groningen halen.

En daarna?
Paul: De buitenstages – Dome, Romneyloods en het Containergebouw – gaan we verder ontwikkelen. Ons plan is om daar ook clubavonden te organiseren.
Piter: Die Romneyloods is bijvoorbeeld een lange hal, ideaal voor raves. Hij moet nog een beetje geluidsdicht worden gemaakt, er komen nooduitgangen en er wordt een bar gebouwd.

Wat gebeurt er met jullie beruchte feest Loodsrave?
Paul: We zitten straks natuurlijk niet meer in een loods, maar we willen wel eenzelfde concept blijven organiseren. We houden ontzettend van Loodsrave.

Paul, ik zie trouwens dat jij een Paradigm-tattoo hebt aan de binnenkant van je pols. Wanneer heb je die laten zetten?
Paul: In het tweede jaar al. Vorig jaar, tijdens ons vijfjarige bestaan, gaven we vrijwilligers de kans ze gratis te laten zetten, waarvan 25 mensen het hebben gedaan. Iemand in zijn nek, een ander op zijn arm.
Piter: En iemand op z'n bil.
Paul: We zijn echt een community geworden. We vinden het mooi om zoveel mensen zo'n plek te kunnen bieden. In het tweede jaar wist ik: dit wordt mijn levenswerk. Sinds het derde jaar kunnen we ervan leven, met een minimumloontje. Onze boekhouders zeggen weleens dat we meer aan onszelf moeten denken, maar we zijn oké. De muziek kan veranderen, je eigen leven kan veranderen – zo heeft Piter net een dochter gekregen en bij mij is er ook een op komst. Maar Paradigm blijft.