Hoe ik het niet droog hield bij een 20 minuten durend cinematografisch meesterwerk over een housefeest

Het was ergens in 2003. Ik was net twintig en zat als afgevaardigde van een evenementenbureau aan tafel bij de oprichtingsvergadering van wijlen de Belangenvereniging Dance (BVD). Het was een ongemakkelijke vergadering, al lag dat waarschijnlijk vooral aan het feit dat ik doodsangsten uitstond toen de voorstelronde bezig was en het moment dat ik aan de beurt ging komen angstig dichtbij kwam. Ik was een nobody en mocht me voorstellen direct na Duncan Stutterheim, oprichter en eindbaas van ID&T. Hij en ik hadden niets gemeen, behalve dat hij uit Landsmeer komt en ik daar vlakbij had gewoond. Verder was hij de platte Harry en ik de purist. Hij was van Thunderdome & Mysteryland, ik was van feesten met credible DJ’s die vinyl altijd trouw zouden blijven. Hij praatte over omzet, ik praatte over hoe Detroit als technobakermat niet genoeg gerespecteerd werd.

Niet lang nadat ik mezelf als een stuntelende kleuter had voorgesteld, ontstond er een discussie tussen Duncan Stutterheim en een van de oprichters van Extrema. Hij betichtte Duncan ervan dat hij de ‘love, peace and happiness’-gedachte van de house verachtte. En toen gebeurde het. Stutterheim slachtte z’n gesprekspartner op zo’n genadeloze en onnavolgbare wijze in plat Amsterdams af, dat ik ‘m voorgoed in m’n hart sloot.

Mijn waardering voor Duncan werd met de jaren steeds intenser en kwam tot een hoogtepunt toen ik twee weken geleden stuitte op de after-event film van Tomorrowland (de Belgische versie van Mysteryland, maar dan drie dagen lang en een miljard keer zo episch), één van zijn grotere festivals. For Christ’s sake, stop met alles waar je op dit moment mee bezig bent, en verblijf de komende twintig minuten in een staat van totale verwondering. Net als de bijna dertien miljoen mensen die je zijn voorgegaan.

Alles aan deze film klopt. We beginnen met de welbekende ID&T-stem, die op bescheiden wijze de bezoeker bedankt (“You are, by far, the best crowd in the universe.”). We zien lieve flareshots van de zon en kleine bijtjes. Chartervliegtuigen vol glowstickravers, wegvliegende vlinders, zoenende stelletjes, tientallen confettikanonmomentjes en een oneindige hoeveelheid mensen die extreem blij zijn, maar ab-so-luut niet aan de pillen.

Wel extreem blij, maar niet aan de pillen.

We zien speciaal voor het luchtshot aangelegde graancirkels, belachelijk epische timelapse craneshots, Steve Aoki die 395 keer een fles champagne openknalt en uiteraard sitdowns waar de gemiddelde flashmobdeelnemer een orgasme van krijgt.

Intens gelukkig, maar niet aan de pillen.

In staat van sociale extase, maar niet aan de pillen.

Ik kan hier nog uren over doorgaan, maar nogmaals: kijk deze film en laat je tot tranen roeren. Beter dan dit kun je een plat feest niet weergeven. De montage, het sound design; deze video is een utopie. En het werkt ook nog eens. Ik MOET hier volgend jaar naartoe. Samen met de oprichter van Extrema.