We vroegen Flying Lotus om zijn eigen platen te rangschikken

Het enige wat nooit verandert in de wereld van Flying Lotus, is dat er constant van alles verandert. Dat is ongeveer wat er gezegd wordt in de spookachtige openingsmonoloog van zijn zesde studio-album Flamagra. “De wereld is veranderd, en jij ook,” fluistert een stem. “Je bent nu anders.” De mysterieuze achtergrondmuziek verandert snel in een soort broeierige funk. Hij staat bekend om dit soort overgangen, waarin hij abrupt stopt en van richting verandert, wat je behoorlijk op het verkeerde been kan zetten.

Dat is hoe FlyLo (of Steven Ellison, zoals hij echt heet) het graag heeft. Hij wil vooral niet in herhaling vallen. “Mijn platen zijn meestal een antwoord op mijn vorige plaat,” zegt hij. “Ik wilde bijvoorbeeld eerst iets chills doen. En toen ik dat had gedaan, was het tijd voor iets wilders.”

Als je zijn vijf albums bekijkt, is daar niks aan gelogen – waar je op zijn vroegere werk stonede, surrealistisch beats hoort, laten zijn recentere tracks zich kenmerken door intense, experimentele overgangen. Geen enkele plaat lijkt op de ander – waardoor het telkens weer de vraag is wat je nou weer gaat krijgen.

Het album lijkt nauwelijks op zijn eerdere werk, al heeft het qua energie en details gelijkenissen met You're Dead! en Cosmogramma, zijn meesterwerk uit 2010. Hij schippert tussen kosmische jazz, uitzinnige funk en verpletterende raptracks. Hij heeft hulp gehad van vrienden uit verschillende muzikale hoeken: van Solange en Toro y Moi tot Tierra Whack en Anderson .Paak.

Vlak voordat Flamagra uitkwam vroegen we Ellison om eens terug te blikken op zijn carrière, en de uiteenlopende albums die hij heeft geproduceerd te rangschikken.

Flying Lotus: Ik vind het niet per se een slechte plaat, maar het had wel beter gekund. Je hoort dat ik nog zoekende was. Daar is verder niks mis mee, hoor. Ik heb geen spijt van iets wat ik heb gemaakt. Ik ben ook kritisch, misschien dat ik daarom niet zoveel heb uitgebracht. 1983 zelf is best prima, het waren andere dingen aan het album waar ik niet zo blij mee was, gedoe met het label.

VICE: Wat dan?
Ik heb er nog steeds niet betaald voor gekregen.

Is dat ook waarom het niet op Spotify staat?
Ik heb het eraf gehaald. Het label, Plug Research, heeft er jaren geld aan verdiend en ik geen rooie cent. Het trieste is dat ze het zich ook niet eens kunnen veroorloven om me terug te betalen.

[Toen we Plug Research vroegen om een reactie, gaf manager Allen Avanessian aan dat Ellison wel royalties heeft gekregen toen het album uitkwam, maar inderdaad “door de jaren heen veel meer geld heeft opgebracht dan ik hem in een keer zou kunnen betalen.” Hij houdt vol dat hij “er alles aan zal doen om hem alles terug te geven, op welke manier dan ook”.]

Had je geen contract dan?
Er was wel een contract, maar het liep allemaal gewoon wat ongelukkig. Ik ben van plan het snel opnieuw uit te geven. Hoe dan ook: wat de muziek op het album betreft, ben ik er oké mee.

Het kwam uit toen de beatscene in LA opkwam. Je bent altijd enthousiast geweest over die periode, omdat je tracks live kon draaien die je diezelfde dag gemaakt had. Mis je de spontaniteit uit die tijd?
Ik heb niet het idee dat het tegenwoordig minder spontaan is. Het ding was toen vooral dat we elkaar eindelijk hadden gevonden. Producers zijn vaak een beetje op zichzelf — muziek maken op een computer is heel fijn voor iemand die graag hele dagen in zijn kamer zit. We herkenden onszelf dus goed in elkaar, en hielden ook van dezelfde muziek.

Toen je deze plaat maakte wist je nog niet dat veel mensen het zouden luisteren. Dat moet vast een stuk vrijer hebben gevoeld.
Ik weet het man, het is fucked up. Als het aankomt op kunst in het algemeen, zijn we tegenwoordig ontzettend bewust van wat we doen. We weten wanneer mensen luisteren en kijken, het is niet gezond. Het is helemaal niet goed om dingen te maken met die gedachte in je achterhoofd zit. Daarom ben ik ook niet zoveel bezig met social media.

Voelden deze vroege platen heel anders?
Ik was toen heel enthousiast over de nieuwe wereld die opeens voor me lag, en werd nieuwsgierig naar andere geluiden. We wisten dat we ergens mee bezig waren waar nog veel in te ontdekken viel. Maar ik moet zeggen dat ik nu een stuk meer inspiratie voel dan ik lang heb gehad, zelfs toen ik net met muziek begon. Het heeft lang geduurd voordat ik dat bereikt heb.

Ik wilde een statement maken. Ik kreeg steeds meer aandacht en tekende bij Warp Records. Met dit album wilde ik het moment grijpen, en de beweging.

Je wilde een statement maken voor de beatscene.
Ik voelde de behoefte om mezelf te bewijzen. Dat kwam ook deels doordat ik bij Warp tekende. Grote producers uit Europa hielden me in de gaten. En toen overleed mijn tante, Alice Coltrane. Dat had veel impact op mij en mijn familie, en zette me aan het denken over wat ik wilde doen met mijn werk. Ik dook ook wat meer in haar muziek, en wilde in staat zijn om ook zoiets te maken. Ik raakte aangetrokken tot dingen die lang standhouden.

Op dat moment ging het heel hard met de artiesten die bij Ed Banger zaten. Ik dacht: ga ik ook dat soort muziek maken, of ga ik iets doen dat me meer moeite kost, maar uiteindelijk wel meer voor me betekent?

Je zegt dat de plaat bedoeld was als statement voor het geluid van LA, uit die tijd. Klinkt de stad tegenwoordig heel anders?
Absoluut. Het is nog wel even troebel, maar over het algemeen meer uptempo. Het is serieuzer, en niet zo lusteloos meer.

Ben jij veranderd, of de stad?
Geen idee. Misschien allebei.

Dit was leuk, want toen raakte ik in de ban van de Rhodes. Met ieder album probeer ik een nieuw instrument of geluid te laten horen, en dit keer was het de Fender Rhodes. Ik heb het altijd al een mooi instrument gevonden, en heb er zelf een van mijn oma gekregen. Het klinkt als dromen en herinneringen. Dat probeerde ik ook op te wekken met Until the Quiet Comes. Het vorige album schuurde wat meer, en ik wilde nu iets maken waar je ook bij in slaap zou kunnen vallen.

Het is een beetje new age. Denk jij daar ook zo over?
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik weet niet zo goed wat new age nog betekent, maar ik luister in elk geval veel ambient. Toen ik aan dit album werkte, was ik echt in die vibe – waardoor ik ook veel meer ruimte nodig had. Ik hield me niet zo bezig met optreden op festivals, en dacht: fuck it, ik vind dit gewoon chill.

Zeker na zoiets als Cosmogramma is dat best bescheiden. Je kunt niet zeggen dat je ermee hebt gepronkt.
You’re Dead! had dat wel weer. Het voelt alsof er een bepaald level van comfort is terwijl ik met een album bezig ben, en ik steeds minder de drang heb om me te bewijzen.

Rond deze tijd zag ik je een keer optreden, en liet je een remix van Hard in Da Paint horen.
Dat maak ik ook weleens ja, maar het komt lang niet altijd op het album. Ik maak house en allerlei andere dingen, die wat meer uptempo zijn.

Dus je hebt nog van alles achter de hand?
En ik treed er ook geregeld mee op. Er is misschien wel een heel album aan muziek die je alleen maar live kunt horen. Ik denk gewoon steeds dat andere mensen dit soort dingen beter kunnen dan ik. Ik hou ervan, maar het is toch heel anders.

Dus dit was bedoeld om mensen te imponeren?
Het was nog een vrij bewuste keuze ook. Thundercat en ik reden naar mijn huis en luisterden Gentle Giant, of iets wat erop leek. Hij keek me aan en zei: “Dit kunnen wij ook best doen, toch?” Wat hij daar vooral mee bedoelde, was dat we iets moesten maken dat iedereen op zou fokken.

Dat brengt een hoop nieuwe mogelijkheden met zich mee.
Het was erg leuk. Ik probeerde mijn grenzen te verleggen: hoe ver kan ik hierin gaan?

De dood komt veelvuldig terug in je platen. Waarom speelt het zo’n grote rol?
Er zijn een hoop mensen die dicht bij me stonden doodgegaan. Mijn moeder rond Los Angeles. En mijn tante, die als een soort tweede moeder voelde. Austin Peralta, met wie ik veel samenwerkte, en nog wat mensen. En laatst Mac Miller. Dat doet wat met je. Het laat me ook beseffen dat ikzelf nog leef, en van alles te zeggen en te doen heb. Het herinnert me eraan dat ik voor mijn vrienden en familie moet zorgen.

Verdriet kan je ook verder brengen, op een bepaalde manier.
Mensen laten zoveel achter. Toen Mac overleed, gaf hij me een nieuwe energie. Het is tragisch, maar ik voelde zijn aanwezigheid toen ik aan mijn nieuwe album bezig was. Als motivator of inspiratiebron, of hoe je het ook wil noemen. En daar ben ik dankbaar voor.

Waar komt het uitroepteken in de albumtitel vandaan? Het is bijna speels.
Het is ook de bedoeling dat het speels is. Ik wilde ook dat de cover dat was, en niet zo morbide zou zijn. Het moest zoiets zijn als: je bent dood, wat nu? En niet: je bent dood, dus het is klaar.

Voor deze plaat heb je met een aantal bekende namen samengewerkt. Wilde je met grote artiesten samenwerken of waren het vooral je vrienden?
Het ging eigenlijk redelijk vanzelf. Het was fantastisch om bijvoorbeeld met Kendrick te werken. Ook wel moeilijk hoor, soms. Ik heb een pittig gesprek gehad over dat nummer, Never Catch Me, omdat hij het ook heel graag voor zijn album wilde. Hoe zeg je nee tegen Kendrick? Hij weet dat hij altijd kan krijgen wat hij wil. “Sorry Kendrick, je mag het niet hebben,” zei ik. “Luister naar mijn album, ik heb het echt nodig.” Ik ben wel blij dat het zo is gegaan. Wat als ik het echt aan hem had gegeven? Kleine kans dat het echt uit was gekomen. Had het op To Pimp a Butterfly gestaan? Daar zou ik niet aan mee hebben gewerkt.

Maar uiteindelijk liep het dus goed af?
Het was eventjes vreemd, maar hij kwam eroverheen. Het is oké. Hij heeft bovendien een Grammy gekregen. Maar voor mij was het een bijzondere periode: Kendrick is een genie. Ik heb met best wat mensen samengewerkt, maar hij springt er echt uit.

Heb je het idee dat jullie op een soortgelijke manier werken?
Kendrick zit in zijn eigen universum. Hij is constant aan het werk, en weet wat hij wil. Mensen vergeten nog weleens dat hij min of meer zijn eigen producer is. Hij weet precies welk geluid hij in zijn nummers wil. Waar elke drop moet komen, alles. Hij is niet iemand die gewoon een beetje rapt en dan weer gaat, maar hij is betrokken bij ieder geluidseffect. Ik zou willen dat meer mensen dat beseffen.

Toen mijn moeder overleed, raakte ik erg in mezelf gekeerd. Ik probeerde te snappen wat de fuck er aan de hand was, en zat behoorlijk aan de psychedelische middelen. Ik probeerde eruit te komen, en in harmonie te raken met mijn ziel. Ineens moest ik voor mijn zus zorgen en erop letten dat alles goed ging met mijn oma. Het zette me aan het nadenken: waarom zijn we hier eigenlijk? Is er een reden? Is dit de hel? Waarom zijn mensen religieus? Wat is dood, en wat is leven?

Hielpen de psychedelica jou daarmee?
Ja, die waren geweldig. Ze helpen je eraan herinneren dat er meer is dan wat je met je blote oog kunt zien. Want er is meer, ook meer dan je hersenen kunnen produceren. Als je DMT doet krijg je geen antwoorden, maar wel een hoop vragen. Ik ben blij dat ik al die dingen heb uitgeprobeerd. Dan weet je ook weer dat je slechts een klein radertje bent in het grote geheel.

Heeft Cosmogramma je in persoonlijk opzicht vooruit geholpen?
Het heeft me eraan herinnerd hoe dankbaar ik ben dat ik me kan uiten door middel van muziek. Ik kan vragen stellen met muziek. Creëren is voor mij mediteren. Het was een manier om met pijn om te gaan, en dat is het nog steeds. Wat had ik anders moeten doen?