We vroegen Lowlands-bezoekers naar de keren dat ze moesten janken op festivals

Op een festival is alles intenser: je lijfgeur, de smerigheid die zich tussen je tenen verzamelt, je katers en vooral je emoties. De hysterische huilbuien die daar mee gepaard gaan kunnen buitenproportioneel zijn. Dit weekend werd ik nog wakker gehuild op Lowlands door een vrouw in de tent naast me, omdat ze die ochtend in haar eentje moest ontbijten. Enkele momenten later schoot ik zelf vol toen ik realiseerde dat het nog uren zou zijn voordat ik een schone onderbroek kon aantrekken. Festivals halen de aansteller in ons naar boven.

Ik ging het terrein van Lowlands af op zoek naar mensen die dit jaar (of op een van de vorige edities) een traantje lieten.

Een paar jaar geleden ging ik met twee beste vriendinnen naar Lowlands. De tweede avond wilde ik lekker feesten, maar mijn vriendinnen waren moe en hadden besloten te gaan slapen. Met alle moed die ik had, ging ik er toch in m’n eentje voor. Onderweg naar het terrein, voelde ik me toch ineens bezwaard. Dus ik loop terug naar de tent en bij aankomst waren m’n vriendinnen weg. Ik belde ze op, maar er werd niet opgenomen. Dus ging ik maar in mijn tent liggen. Om zes uur in de ochtend komen ze helemaal dronken terug terwijl ik heel de nacht wakker lag door de kou. Ze hadden allemaal mensen leren kennen en vertelden allerlei mooie verhalen. Ik kon alleen maar janken.

Ik moest een keer hard janken bij een concert van Radiohead. Ik was achttien en had wat wiet gerookt. De lichtshow was te mooi en toen kwam het nummer Videotape. Ik heb een uur lang gehuild, de tranen stroomden over mijn gezicht. Ik kon de schoonheid van wat er allemaal gebeurde niet bevatten. Het voelde fantastisch omdat ik op dat moment inzag dat muziek dit kon doen met me.

Ik heb twee keer moeten huilen deze Lowlands-editie. De eerste keer moest ik janken van het lachen in mijn tent omdat iemand buiten ‘A!’ riep. Een vriend van mij riep daarna ‘B!’ Toen spoot ik met mijn deobus, wat als ‘C!’ moest klinken. Dat slaat nergens op, maar op dat moment was het blijkbaar heel erg leuk. De tweede keer dat ik moest huilen, was tijdens het concert van Billie Eilish. Ik was flauwgevallen door de warmte en moest onderweg naar de EHBO heel hard janken. Ik wilde namelijk nog helemaal niet weg.

Veel artiesten die op Lowlands spelen dit jaar zijn representatief voor een deel uit mijn leven. Dus ik moest een paar keer huilen bij Jorja Smith, Billie Eilish, Girl in Red en zometeen waarschijnlijk ook bij Tame Impala. Billie Eilish luisterde ik bijvoorbeeld toen ik nog een relatie met mijn vriend had, maar ook toen het uitging. Dus daar moest ik tijdens haar concert aan denken, waardoor ik heel de tijd met waterige oogjes stond. Het was voor mij een mooie afsluiter voor die periode. Nu kan ik weer lekker verder.

Ik moest deze editie van Lowlands nog huilen door een willekeurige gek op de camping. Deze idioot genaamd ‘Mark’ irriteerde mij en m’n vrienden door ongevraagd bij ons te komen zitten en was heel de tijd bezig met een bus deo. Die besloot hij toen in een open wond van mij te spuiten en toen heb ik heel de camping bij elkaar geschreeuwd en gejankt. Het was daarna even helemaal stil op het terrein. Ook heb ik hem nog een paar klappen verkocht.

Twee jaar geleden op Lowlands heb ik heel hard gehuild omdat ik naar huis wilde. Ik had enorm veel last van mijn oren, het was fucking koud en het was mijn eerste jaar hier. De groep waarmee ik was, wilde alles van het nachtprogramma zien, zaten aan de drugs en ik had daar niet zoveel mee toen. Ik heb toen superhard zitten janken, mijn moeder gebeld en toen heeft ze mij opgehaald. Midden in de nacht, vanuit Rotterdam. Daarna heb ik gehuild door dankbaarheid. Ah, ik kan naar huis! Eindelijk!

Vorig jaar was ik op een festival in Amsterdam en het leek een hele mooie zonnige dag te worden. Maar vanaf een uurtje of vijf begon het heel hard te regenen en het bleef maar uit de hemel storten. We waren kleddernat, maar dat maakte niet uit want iedereen bleef vrolijk in de plassen springen. Maar toen het festival afgelopen was en ik doorweekt op de fiets zat, merkte ik pas hoe koud het was. Door die kou moest ik huilen. Zelfs onder de warme douche thuis moest ik nog een beetje janken.

Vorig jaar op Lowlands was ik iedereen kwijt, ik had honger, was dronken en ik moest heel nodig naar de wc. De rij voor het toilet was enorm lang en toen werd het mij te veel: ik moest huilen. Er ging totale wanhoop door mij heen. Het sloeg nergens op, maar ik wist echt even niet meer wat ik moest doen. Ik vond mijzelf de zieligste persoon op aarde. Een volle blaas hebben op een festival is ook gewoon lastig.

Ik moest vorig jaar op Down the Rabbit Hole huilen bij Nick Cave and the Bad Seeds. Eerst bij het nummer Into My Arms, een hele gevoelige pianoballad. Ik stond naast een Vlaamse dame die het ook te zwaar kreeg, en toen heb ik haar maar getroost. De tweede keer was bij het nummer Jubilee Street, mijn favoriete lied. En dat heeft hij denk ik ook echt aan mij opgedragen. Ik stond met een blik vol aanbidding naar hem te kijken en hij keek terug. Ik hoorde het nummer opkomen en hij wachtte met beginnen tot ik naar hem knikte. Toen heeft de Vlaamse dame mij getroost.

Vrijdagavond wilde ik met de taxi terug naar het bungalowpark, dus liep ik van het terrein af. Mijn vrienden gingen niet mee, dus ik ging maar alleen. Op weg naar de taxi’s moet je langs een enge parkeerplaats aan de rand van een bos. Als meisje voel ik me nooit onveilig, maar toen ineens wel. Er stonden wel twintig taxi’s, maar er was niemand met een hesje die het begeleidt daar. Je moet het zelf maar zien. Allemaal chauffeurs begonnen ‘meisje, meisje’ en ‘schatje’ naar me te roepen, en toen wilde ik echt geen taxi meer nemen. Ik heb mijn vrienden huilend gebeld en die zijn toen gelukkig naar mij toen gekomen om met mij mee te gaan. Hopelijk kan Lowlands hier volgend jaar iets aan doen.