Zijn duurdere platen eigenlijk altijd beter?

Het was me het jaartje wel wat betreft dure muziekaankopen. We hadden de Caustic Window Kickstarter-intrige, waarbij uiteindelijk een nog nooit gehoorde plaat van Aphex Twin werd verkocht aan de maker van Minecraft, Markus "Notch" Persson, voor meer dan veertigduizend dollar. Dit was slechts een paar maanden voordat een andere onbekende Aphex-track, Syro, voor een tientje te koop was bij platenzaken.

De geruchten die deze week de ronde gingen bleken helaas niet waar: Skrillex had niet echt vijf miljoen dollar betaald voor het unieke exemplaar van Wu Tang Clans Once Upon a Time in Shaolin. RZA had de plaat aan hem geleend voor een video. Leuke vent.

Dit moesten wel uitzonderingen zijn, dacht ik bij mezelf. In de echte wereld spendeert niemand meer dan een tientje aan een cd en hooguit vijftien ballen aan een nieuwe EP – of wel? Ik nam de proef op de som door op de site Discogs te onderzoeken hoeveel mensen bereid zijn neer te leggen voor een fysiek exemplaar van een bekraste, zwarte plakkaat wax of een uitgesmeerde moes van metaal, volgestopt met eentjes en nullen.

Ik dook met mijn kop in de virtuele koopjeshoek vol disco, house, techno en drum'n'bass. Aangezien de meeste van ons niet een paar duizend euro onder hun matras hebben liggen, besloot ik de duurste plaat uit een genre te vergelijken met de goedkoopste, om te zien of er een groot kwaliteitsverschil tussen zit.

DISCO
Er zijn duizenden onbeminde, kromgetrokken, bekraste, door water beschadigde, onspeelbare 12"s die de virtuele gangpaden van Discogs bezaaien. Deze verstoppen de zaken net als een langharige huisgenoot die een half uur lang onder de douche staat.

GOEDKOOPSTE PLAAT: Change – Searching (£0.01)

Dit is zeker geen slechte plaat. Het is geen

Love Has Come Around

of

Kiss Me Again,

maar het heeft een mooie baslijn en een innemende, passionele vocal. Voor één penny krijg je hier een hoop moois.

DUURSTE: James Jukes – Hold On (£149.90)

Gek genoeg staat op dit moment Lindstroms

Quiet Place to Live

12" als de duurste discoplaat op Discogs. Dit is nogal opvallend aangezien het niet om een gouwe ouwe gaat en omdat de A-kant een slechte kopie is van gehavende, kosmische disco. En de achterkant is een weinig interessante remix van Todd Rundgren. Dus ik scrolde verder door het enorme aanbod van deze plaat en vond de zilveren editie van de op Salsoul-geïnspireerde uitgave.

OORDEEL: Stop je PayPal-portemonnee weg en spendeer je kleingeld wijs.

HOUSE
Zelfs de meest vrome aanbidder die ieder weekend aan het 4/4 Chicago-altaar knielt, moet toegeven dat zeker 97% van de platen die uitgebracht worden als 'housemuziek' ondoorgrondelijke gruwelijkheden zijn die je doen bidden voor een vroeg begin van doofheid. De ramsj van Discogs is een horrorshow van smakeloze handtas-neppers die eruitzien alsof ze in vijf minuten in elkaar geflanst zijn.

GOEDKOOPSTE PLAAT: East Side Beat – Ride Like The Wind (£0.01)

Dit koopje doet niets om die mythe uit te bannen. Het klinkt als iets dat Lukas Moodysson zou gebruiken als soundtrack voor een bijzonder gewelddadige en grimmige kidnapscene in een van zijn gewelddadige en grimmige verkenningen van de menselijke psyche, tegen de achtergrond van de gewelddadige en grimmige landschappen van Litouwen.

DUURSTE PLAAT: Levon Vincent – Stereo Systems EP  (£743.00)

Bespaar jezelf de uitgave van een maand huur in een huis met vier slaapkamers in Manchester door het nummer hieronder te checken:

OORDEEL: De plaat van Levon Vincent is behoorlijk saai maar het is in ieder geval geen

Ride Like The Wind

, dus ik denk dat ik een paar weken lang op droog brood ga leven.

TECHNO
Goedkope, slechte techno vertoont veel overeenkomsten met goedkope, slechte cider: het is een soort van gif, smerig, en je krijgt het niet makkelijk weg. Discogs staat tjokvol met royaltyvrije shit die je in een clubscene van een slechte soft-erotische film zou kunnen tegenkomen.

GOEDKOOPSTE PLAAT: Digital Orgasm – Startouchers (£0.01)

Luister hier maar eens naar. Het gebeurt zelden dat je ooit echt in verlegenheid gebracht wordt door een track, maar dit doet het 'm wel voor mij. Ik voel me oprecht verdrietig dat er iemand is die dit gemaakt heeft, die hier trots op is, die dacht dat het een goed idee was om dit te publiceren. Überhaupt dat de naam

Startouchers

bedacht is, en wel door iets of iemand die zichzelf 'Digital Orgasm' noemt.

DUURSTE PLAAT: Clarence G – Hyperspace Sound Lab EP (£750.00)

En nu van het belachelijke naar het sublieme, met dank aan een hilarisch dure plaat van Clarence G.

Hyperspace Sound Lab

is te koop voor 750 dollar, wat redelijk lijkt gezien het ongeveer 75.000 keer beter is dan de Digital Orgasm-ellende.

OORDEEL: Ik zit voor de rest van mijn leven in de schulden maar ik kan mijn hoofd boven water houden in de wetenschap dat ik eigenaar ben van een kopie van Hyperspace Sound Lab.

DRUM'N'BASS
Zo nu en dan lezen andere mensen dan mijn moeder en vriendin de dingen die ik op deze website schrijf. Soms lezen ze zelfs het hele stuk en laten ze een reactie achter. Andere mensen die iets achterlaten, lijken jongens te zijn die erg van drum'n'bass houden en die het jammer vinden dat ik niet genoeg over hun geliefde genre schrijf. Om ze te sussen heb ik besloten om twee hele drum'n'bass-platen uit te zitten zonder uit het dichtstbijzijnde raam te springen en aan de stank van witte dreads en ongewassen yogabroeken te denken.

GOEDKOOPSTE PLAAT: Banacezsch – Zlin & Black (£0.01)

Deze plaat zou niet misstaan in een PS2-snowboardspel. Het klinkt een beetje als een overblijfsel van de lege verveling tussen adolescentie en vroege volwassenheid.

DUURSTE PLAAT: DJ Defcon – Dub Play Junglist (£2675.75)

Deze MOET wel fantastisch zijn, toch? Nee. Het klinkt als een drum'n'bass-plaat.

OORDEEL: Ik kijk nog meer uit naar water en droog brood dan  naar de plaat van Banacezch.

Wat ik hiervan geleerd heb is duidelijk. De prijs van de meeste dingen – en er zijn hier natuurlijk uitzonderingen op – is niet indicatief voor de kwaliteit. Een dure plaat is niet beter omdat hij duur is, en een goedkope plaat klinkt niet per se goedkoop. We zijn allemaal bewoners van een wereld waarin de mores van het kapitalisme heersen, en waarin iedereen naar dure objecten verlangt. Kapitalisme betekent ook dat deze dingen voor de meeste mensen onbereikbaar zijn. Wees blij met de platen die maar een paar cent kosten, goedkope biertjes en het wisselgeld dat je terugkrijgt van een tientje bij een normale lunchtent. In plaats van een dubbele latte macchiato-soyamelk-african-weetikwatvoor-boon kun je net zo goed filterkoffie drinken.