Foto door Raymond van Mil
Aziz Yagoub is niet alleen eigenaar van het nieuwe poppodium Annabel en de bijbehorende club Transport, hij zit met zijn evenementbureau Révolt ook achter festivals als Expedition en Transistor. En hij heeft een bar op de Witte de Withstraat, én hij zette in het verleden de clubs Perron en Toffler op. Aziz is een zakenman in hart en nieren, met een grote liefde voor de (nacht)cultuur in zijn stad. Maar de frequente bezoekers van zijn clubs weten ook dat hij nog wel eens achter de draaitafels staat, onder de naam L'Azizzi. Hij is niet het type dj dat de diepte in gaat en eindeloos loopt te bouwen, meer het soort dat met veel bravoure een serie hits op de clubbers afvuurt. Vanavond doet hij dat weer, als hij zijn grote held Mike Dunn vanuit Detroit laat overvliegen.Wij vroegen Aziz hoe zijn eigen uitgaansleven ooit is begonnen.THUMP: Hey Aziz. Herinner je nog de eerste keer dat je in een club belandde?
Aziz: Ja, dat was tijdens mijn eerste horecabaantje. Ik werkte destijds in de spoelkeuken in het café van de Hal in Rotterdam. In de andere zaal van de Hal werd het feest MTC gehouden, van de Rotterdamse partygoeroe Ted Langenbach. Dat MTC-feest was zo druk dat wij, het personeel van het café, op een gegeven moment werden gevraagd of we konden helpen in de grote zaal. Ik moest glazen halen tussen de dansende mensen en je raadt het al, ik heb natuurlijk geen glas opgehaald. Ik stond daar als vijftienjarig jongetje de hele nacht te dansen en te feesten tussen het veel oudere publiek dat daar kwam. MTC was een soort Rotterdamse warehouse-rave en de mensen kwamen daarheen om zich helemaal te laten gaan, en zo kleden ze zich ook.De eerste keer was dus meteen op een van de meest iconische feesten van Rotterdam. Ik kwam uit de wijk Feijenoord, en daar gebeurden dit soort dingen eigenlijk nooit. Ik was jong en had nog nooit echt blote mensen in het openbaar gezien of mensen die zich lieten gaan op drank en drugs en muziek. Ik was heel erg onder de indruk van de muziek, ik kreeg er een soort rush van, ook al had ik niet gedronken of drugs gebruikt. Vanaf dat moment vond ik elektronische muziek – of het nou disco, house of techno was – heel tof om de hele nacht te horen en mezelf helemaal te laten gaan. Het feit dat iedereen aan het genieten was deed me heel veel. Ik vond het een beetje hetzelfde voelen als toen ik voor het eerst een voetbalstadion inliep.Belandde je in die tijd ook wel eens in Amsterdam?
Toen ik zestien was gingen mijn vrienden en ik op boevenpad en zwierven we een beetje door de stad om te kijken of we ergens konden gaan stappen. Op een gegeven moment kwamen we langs de iT (waar tegenwoordig Club AIR zit), een beroemde club waar iedereen het over had. Daar moesten en zouden we binnenkomen, maar het deurbeleid was streng, dus onze kans was snel verkeken. Ik dacht: daar moet en zal ik binnenkomen. Ik trok ergens een plastic zakje vandaan en vulde dit met vuilnis uit de prullenbak op straat. Zonder blikken of blozen liep ik naar de portier en zei tegen hem dat ik eten moest bezorgen voor de dj's binnen. Omdat ik best wel op een bezorger leek geloofden ze me meteen en mocht ik zo doorlopen. Ik kwam daar binnen en de party was zo aan dat ik de hele nacht ben gebleven. Ik had wel ruzie met mijn vrienden daardoor, want die moesten genoegen nemen met Jantjes Verjaardag. In de iT werd toen acid-house gedraaid, ik heb de hele avond gedanst. Achteraf bleek het om een gay-avond te gaan, maar dat maakte me helemaal niks uit, ik had niks door.Vanavond heb je dj-legende Mike Dunn uitgenodigd. Was je in die tijd al met zijn muziek bekend?
Toen ik wat ouder werd ging ik vaak naar de Now&Wow, de beroemde club van Ted Langenbach. Deze club was echt een begrip in Rotterdam en iedereen die je kende ging er heen. En dan niet één keer in de week, nee, elke vrijdag en elke zaterdag, ongeacht wat er was. Van tevoren gingen we altijd naar Bar P op de Witte de With, onze vaste hang-out. Daar hoorde ik voor het eerst Mike Dunn in de set van Pedro, de eigenaar, en ik was meteen verkocht. Annabel en de andere activiteiten lopen nu lekker, dus heb ik de tijd genomen om Mike Dunn te boeken in Transport. Jaren geleden heb ik nog op de muziek van deze oude held van mij gedanst, en nu heb ik hem geboekt op mijn eigen feest en laat ik hem vooraf mijn eigen stad zien. Dat is te gek.
Advertentie
Aziz: Ja, dat was tijdens mijn eerste horecabaantje. Ik werkte destijds in de spoelkeuken in het café van de Hal in Rotterdam. In de andere zaal van de Hal werd het feest MTC gehouden, van de Rotterdamse partygoeroe Ted Langenbach. Dat MTC-feest was zo druk dat wij, het personeel van het café, op een gegeven moment werden gevraagd of we konden helpen in de grote zaal. Ik moest glazen halen tussen de dansende mensen en je raadt het al, ik heb natuurlijk geen glas opgehaald. Ik stond daar als vijftienjarig jongetje de hele nacht te dansen en te feesten tussen het veel oudere publiek dat daar kwam. MTC was een soort Rotterdamse warehouse-rave en de mensen kwamen daarheen om zich helemaal te laten gaan, en zo kleden ze zich ook.De eerste keer was dus meteen op een van de meest iconische feesten van Rotterdam. Ik kwam uit de wijk Feijenoord, en daar gebeurden dit soort dingen eigenlijk nooit. Ik was jong en had nog nooit echt blote mensen in het openbaar gezien of mensen die zich lieten gaan op drank en drugs en muziek. Ik was heel erg onder de indruk van de muziek, ik kreeg er een soort rush van, ook al had ik niet gedronken of drugs gebruikt. Vanaf dat moment vond ik elektronische muziek – of het nou disco, house of techno was – heel tof om de hele nacht te horen en mezelf helemaal te laten gaan. Het feit dat iedereen aan het genieten was deed me heel veel. Ik vond het een beetje hetzelfde voelen als toen ik voor het eerst een voetbalstadion inliep.Belandde je in die tijd ook wel eens in Amsterdam?
Toen ik zestien was gingen mijn vrienden en ik op boevenpad en zwierven we een beetje door de stad om te kijken of we ergens konden gaan stappen. Op een gegeven moment kwamen we langs de iT (waar tegenwoordig Club AIR zit), een beroemde club waar iedereen het over had. Daar moesten en zouden we binnenkomen, maar het deurbeleid was streng, dus onze kans was snel verkeken. Ik dacht: daar moet en zal ik binnenkomen. Ik trok ergens een plastic zakje vandaan en vulde dit met vuilnis uit de prullenbak op straat. Zonder blikken of blozen liep ik naar de portier en zei tegen hem dat ik eten moest bezorgen voor de dj's binnen. Omdat ik best wel op een bezorger leek geloofden ze me meteen en mocht ik zo doorlopen. Ik kwam daar binnen en de party was zo aan dat ik de hele nacht ben gebleven. Ik had wel ruzie met mijn vrienden daardoor, want die moesten genoegen nemen met Jantjes Verjaardag. In de iT werd toen acid-house gedraaid, ik heb de hele avond gedanst. Achteraf bleek het om een gay-avond te gaan, maar dat maakte me helemaal niks uit, ik had niks door.Vanavond heb je dj-legende Mike Dunn uitgenodigd. Was je in die tijd al met zijn muziek bekend?
Toen ik wat ouder werd ging ik vaak naar de Now&Wow, de beroemde club van Ted Langenbach. Deze club was echt een begrip in Rotterdam en iedereen die je kende ging er heen. En dan niet één keer in de week, nee, elke vrijdag en elke zaterdag, ongeacht wat er was. Van tevoren gingen we altijd naar Bar P op de Witte de With, onze vaste hang-out. Daar hoorde ik voor het eerst Mike Dunn in de set van Pedro, de eigenaar, en ik was meteen verkocht. Annabel en de andere activiteiten lopen nu lekker, dus heb ik de tijd genomen om Mike Dunn te boeken in Transport. Jaren geleden heb ik nog op de muziek van deze oude held van mij gedanst, en nu heb ik hem geboekt op mijn eigen feest en laat ik hem vooraf mijn eigen stad zien. Dat is te gek.