In My First Club gaan we terug naar het begin. We transporteren dj's en producers terug naar de groeven van hun geheugen, en vragen ze om ons mee te nemen naar hun eerste avondje clubben. In dit deel de enige echte David Morales.
De eerste club waar ik ooit heenging was de Starship Discovery op Times Square in New York. Ik was vijftien, veel te jong om überhaupt een club binnen te komen. Met een paar vrienden besloten we om uit te gaan. We waren broekies, van het soort dat je als club helemaal niet binnen wil hebben. In die periode stond Starship op zijn laatste poten, zodat ze iedereen naar binnen lieten. Zelfs ons.
Advertentie
We kwamen binnen via een zijdeur, door een beveiliger om te kopen – het kostte twintig dollar per persoon. Toen we eenmaal binnen waren, was ik totaal verbijsterd door al het licht en geluid. Starship had een geweldig geluidssysteem, dat was geïnstalleerd door Alex Rosner (tevens geluidsman van the Loft), waar ik een aantal jaar later pas achter kwam. De dj-booth was in een plastic bubbel en de dj die avond was een gast die Ernie Dunda heette. Mijn aandacht was volledig gevestigd op de dj-booth: mijn neus ongeveer tegen het plastic gedrukt. De booth was een dichte ruimte met drie Technics SL 1200's en een Bozak-mixer. De dj deed toen nog zijn eigen licht. Wat eigenlijk logisch is, wie anders kent de muziek beter dan de dj?Ik heb mijn vrienden de hele nacht alleen gelaten, zo gehypnotiseerd was ik door de dj. Zelf was ik een slaapkamer-dj, en ik beschikte niet over professionele dj-apparatuur. Daar zag ik voor de eerste keer een echte booth. We verlieten de club om zeven uur 's ochtends, namen de trein naar huis, en ik mijmerde over wat ik zojuist had gezien.
Mijn belangrijkste clubervaring was in the Loft. Ik was toen een commerciële dj – ik kocht de muziek die ik hoorde op de radio. Ik werd gevraagd om op een huisfeestje van een vriend van een vriend te draaien die naar the Loft ging. The Loft was een club met een streng deurbeleid waar alleen leden naar binnen mochten. Ik kon dus alleen naar binnen samen met een lid. Je moet het eigenlijk niet zien als een club, maar als een feestje bij iemand thuis. Diegene was David Mancuso. Ik ervoer iets heel unieks in the Loft. Het was een paradijs voor mensen die van dansen en muziek hielden. Er waren douches, eten en drinken – allemaal gratis. Er waren geen stomme, irritante beveiligers om de sfeer te verpesten. Er was weinig verlichting en het plafond hing vol met gekleurde ballonnen. Het geluidssysteem was van uitzonderlijk goede kwaliteit. De draaitafels waren uitgerust met handgemaakte elementen. Er was geen mixer en geen koptelefoon en elke draaitafel had een voorversterker. Van David Mancuso leerde ik dat het gaat om de selectie van platen en niet om het mixen ervan.
Elke plaat werd van begin tot eind gespeeld. De plaat eindigde en mensen klapten uit waardering. Dj's als Larry Levan en François Kevorkian waren er en soms draaiden ze zelf. Ik had de eer om David Mancuso te ontmoeten en hij praatte met me over geluid. Hij zat veel dieper in de techniek dan ik, dus ik begreep er weinig van. Aan het einde gaf hij me een paar boeken over geluid en high fidelity die ik nog steeds heb. Toen ik mijn eigen feestjes ging geven was the Loft mijn grootste inspiratie.Volg David Morales via Facebook // SoundCloud // Twitter
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
Mijn belangrijkste clubervaring was in the Loft. Ik was toen een commerciële dj – ik kocht de muziek die ik hoorde op de radio. Ik werd gevraagd om op een huisfeestje van een vriend van een vriend te draaien die naar the Loft ging. The Loft was een club met een streng deurbeleid waar alleen leden naar binnen mochten. Ik kon dus alleen naar binnen samen met een lid. Je moet het eigenlijk niet zien als een club, maar als een feestje bij iemand thuis. Diegene was David Mancuso. Ik ervoer iets heel unieks in the Loft. Het was een paradijs voor mensen die van dansen en muziek hielden. Er waren douches, eten en drinken – allemaal gratis. Er waren geen stomme, irritante beveiligers om de sfeer te verpesten. Er was weinig verlichting en het plafond hing vol met gekleurde ballonnen. Het geluidssysteem was van uitzonderlijk goede kwaliteit. De draaitafels waren uitgerust met handgemaakte elementen. Er was geen mixer en geen koptelefoon en elke draaitafel had een voorversterker. Van David Mancuso leerde ik dat het gaat om de selectie van platen en niet om het mixen ervan.
