Ik draaide een set van tien uur en leerde wat het betekent om dj te zijn

Patrick Russell is de nieuwste resident-dj van The Bunker. Dat is niet zomaar iets, gezien de reputatie van het technofeest – dat al dertien jaar bestaat – als een van de hoekstenen van de elektronische muziekscene in New York. Russell hoort bij het collectief en label Interdimensional Transmissions uit Detroit, en draaide voor het eerst met de mensen van Bunker in 2009, tijdens een van de beruchte No Way Back-feesten in de stad. Om zijn komst naar New York te vieren (hij komt oorspronkelijk uit Detroit), heeft hij een bijzondere prestatie verricht: een set draaien van tien uur.

De marathonperformance was de afsluiting van een 36 uur durend feest dat vorig weekend plaatsvond in het Market Hotel in New York, en werd georganiseerd door The Bunker en Unter. Het feest vond vlak na Russells nieuwste EP-release plaats, waar drie remixes van tracks uit The Bunker-catalogus op staan. "Ik vind het leuk om te remixen, omdat ik het tof vind om binnen bestaande grenzen te werken," vertelt Russell aan THUMP. "Als je in je eentje muziek maakt, dan komt het vanuit het hart en dat is geweldig, maar het is ook totaal grenzeloos. Met deze tracks zag ik mogelijkheden om ze in verschillende richtingen te leiden en niet per se richting four-to-the-floor. Ik voel dat daar veel meer vrijheid is." Beluister de EP hieronder en lees verder voor Russells kijk op hoe je een hele lange set neer moet zetten in stijl.

Patrick Russell: Het is cliché om te zeggen dat een dj-set mensen mee moet nemen op een reis. Het wordt vaak gezegd, maar ik denk dat er dj's zijn die gewoon plaat na plaat draaien. Het betekent niet dat wanneer je house en techno draait, je gelijk de dansvloer meeneemt op wereldreis. Ik vind het leuk om een verhaal te vertellen en van het ene punt naar het andere te gaan. Ik wil interessante platen draaien die misschien lastig zijn om te mixen, maar wel een dialoog weten te creëren met het publiek. Ik daag mezelf uit. Dat maakt het stressvol, maar ik haal er op die manier veel voldoening uit. Je kan natuurlijk gewoon alles uit de Beatport top-10 draaien, maar ik vind het leuker om oudere platen te draaien, uit verschillende genres. Soms gaat dat goed, soms gaat het helemaal mis.

Ik plan mijn sets nooit van te voren. Ik draai door te luisteren en draai bijna altijd volledig op de vibe van het publiek. Sommige dj's denken er teveel bij na, zonder zich dat te realiseren. Zelfs in het begin van mijn carrière, in 1993 – toen ik op feestjes alleen maar cheesy liedjes draaide, omdat ik net was begonnen – was ik goed in het manipuleren van de energie van het publiek. Ik heb uren gedraaid op draaitafels die niet eens een pitch control hadden. Door jezelf te dwingen om te oefenen, zelfs als je niet het beste materiaal hebt, word je alleen maar beter.

Tegenwoordig hoef ik niet meer zoveel thuis te oefenen. Ik ben op een punt beland waar alles vanzelf gaat. Het wordt instinctief. Nu kan ik gewoon komen opdagen met een paar liedjes. Timing geeft de meeste stress – je draait tracks die vier minuten duren en je bent een minuut of twee bezig om ze goed te mixen. Dat betekent dat je ongeveer een minuut hebt om het volgende liedje op een USB-stick met zevenhonderd tracks uit te kiezen, op het juiste te tempo brengen, in de afspeellijst te plaatsen en af te spelen.

Ik zou nooit een set van tien uur hebben gedraaid vóór het Bunker x Unter-feest. Het langste dat ik ooit heb opgetreden is acht uur achter elkaar. Sets van tien uur vereisen veel meer voorbereiding.

De eerste dj die ik een set van acht uur zag draaien was Donato Dozzy. Zijn set liet me zien dat er een manier is om terughoudend te draaien. Hij wist de mensen in hypnose te brengen zonder uitbundige energie, trucjes of afgezaagde tracks. Dat vergt vaardigheid. Een aantal maanden geleden zag ik Theo Parrish negen uur lang draaien in een warehouse in Brooklyn. Hij is bijna het tegenovergestelde van Dozzy. Je weet gewoon niet welke plaat er gaat komen. Hij gaat van Chicago house naar jazz, en slaagt erin om deze stijlen samen te voegen. Het is fenomenaal. Donato Dozzy en Theo Parrish zijn zulke tegenpolen, maar ze draaien allebei ongelofelijk goed.

Bij het Bunker x Unter-feest wist ik met welke track ik ging beginnen, en daarna heb ik alles gedraaid op gevoel. Van de zevenhonderd tracks die ik had meegenomen, heb ik er denk ik tweehonderd gedraaid. Het was ook de eerste keer dat ik volledig met CDJ's draaide. Ik had alles goed georganiseerd en alles in verschillende mapjes gezet. Als ik naar muziek luister, vertelt het nummer me op welke plek het in de set moet. De weken voorafgaand aan het feest, spendeerde ik elke dag bijna twee uur aan muziek. De laatste twee dagen heb ik tracks uitgezocht. Ik zou me mentaal kunnen voorbereiden, maar als ik van te voren teveel plan, verander ik het uiteindelijk toch. Ik vind het fijner om te kijken hoe ik me voel die dag.

De eerste track die ik draaide was

Riots in Brixton

van Todd Terry. Mike Servito draaide voor mij, en ik weet dat hij veel upbeat jacking house draait. Ik wist dat deze track een perfecte start was.

Ik draaide minstens zes uur dat soort intens pompende tracks. Daarna draaide ik oudere tracks met veel bliepjes, en uiteindelijk dingen van Warp uit de begintijd.

Anderhalf uur lang draaide ik oude Chicagoplaten en percussieve jams. Daarna bereidde ik mensen voor om richting harde acid te gaan.

Tijdens het zwaarste gedeelte van de nacht draaide ik veel Duitse acid uit de jaren negentig. Ik draaide een half dozijn tracks van Wolfgang Voigt, die wel onder dertig verschillende aliassen muziek heeft uitgebracht. Waaronder deze oude plaat van Love Inc.

Vanuit daar probeerde ik wat abstracte en vreemde muziek te draaien. Dat leidde me naar een punt waarop ik acid en electro tegelijk draaide. Tegen een uur of zes versnelde ik naar snellere electro en ik draaide uiteindelijk de track Scale van Like-A-Tim van het label Djax-Up-Beats. Deze upbeat plaat zorgde voor een verandering in het tempo. Omdat ik toch al 136 bpm draaide, vond ik het leuk om een beetje te fucken met het ritmegevoel van het publiek. De manier waarop de track eindigt leek me een goede gelegenheid om iedereen even uit te laten rusten na een energieke set van zeven uur. Ik bracht het tempo terug naar 120 bpm. Als ik langzamer draai, klinkt deze plaat altijd onheilspellend:

Rond negen uur 's ochtends vond ik dat het feest wel weer wat energie nodig had, dus besloot ik wat Italo te draaien en wat Aphex Twin. De positieve, luchtige muziek tegen het einde aan leek echt te werken. Terwijl ik het tempo naar beneden bracht, deed ik iets grappigs. Ik nam een oude sample waarop gezegd wordt: "dit is een bonustrack", en die speelde ik af voordat ik Cosmic Dancer van T-Rex opzette.

Op het moment zelf dacht ik er niet aan, maar in de lyrics van Cosmic Dancer wordt heel veel gesproken over dansen. Mensen stonden meer dan twintig uur te dansen en voelden echt een verbintenis met de tekst. Het maakte niet uit wat, wie of hoe oud ze waren. Ik denk dat wanneer je de tijd neemt om mensen tot rust te laten komen met iets geweldigs of ontroerends, dat het voor een betere indruk zorgt als ze vertrekken.

Een set van tien uur is behoorlijk zwaar – het is moeilijk om op een en dezelfde plek te blijven staan. Je voelt je erna echt stijf. Ik stond voortdurend te rekken en te strekken, vooral tegen het einde aan. Maar eigenlijk is het allemaal mentaal – het behouden van concentratie en focus en het met zoveel dingen tegelijk bezig zijn, terwijl je moet vertrouwen op je instinct en er niet teveel over na moet denken. Om er iets speciaals van te maken, moet je iets vanbinnen hebben. Je moet weten wat het publiek wil, voordat ze dat zelf weten.