De clubs kwamen dit weekend tot leven met een stroomstoot van optimisme

Afgelopen zaterdag begon een nieuw tijdperk. Na een trieste periode waarin een microscopisch klein virus ervoor zorgde dat er amper gefeest kon worden, breekt nu - hopelijk - een decennium van grote, onbezorgde vreugde aan. Dat werd ingeluid met de eerste reguliere clubavond in anderhalf jaar tijd. VICE was er natuurlijk bij, en fotograaf Raymond van Mil maakte memorabele foto’s. 

Ter voorbereiding op de clubavond neem ik vandaag geen genoegen met thuis borrelen: dat heb ik de afgelopen tijd wel genoeg gedaan. Vanmiddag ontving ik (met inmiddels routineuze onbewogenheid) een wattenstaaf in mijn neusholte en een QR-code die me gezond verklaart. Daarmee heb ik niet alleen toegang tot de eerste clubavond in anderhalf jaar, maar ook tot de eerste volle theaterzaal. In de Amsterdamse schouwburg wordt Age of Rage opgevoerd, de veelbesproken, vier uur lange marathonvoorstelling van Ivo van den Hove, gebaseerd op Griekse tragedies. 

Het stuk begint met een scène waarin de Griekse veldheer Agamemnon zijn dochter offert om de goden gunstig te stemmen, zodat de wind zijn oorlogsvloot naar Troje zal laten varen. Hierop volgt een reeks van moorden binnen dezelfde familie. Voortgedreven door woede en wraakgevoelens begaan de personages onder andere vadermoord en moedermoord. Er is een soundtrack van doommetal, de acteurs zijn gehuld in normcore, er zijn stroboscopen, er is modder, er is bloed. Veel bloed. Door het stuk ervaar ik wat de Grieken ‘catharsis’ noemen. Ik ben gezuiverd van mijn opgekropte frustratie na het zien van dit woedende schouwspel, en kan met een opgeruimd humeur de nacht tegemoet treden. 

Bij de erg leuke en ‘open minded’ club NYX (vernoemd naar de Griekse godin van de nacht), worden ook nog wat emoties verwerkt. Tussen het uitgedoste partyvolk dat voor de club staat te roken tref ik programmeur Junior van Keulen. Hij noemt het "onwerkelijk" dat de NYX weer open is. “Ik ben expres nog even niet naar boven gegaan, want dan ga ik denk ik huilen.” zegt hij. “Ik heb trouwens net ook al gehuild.” De naam van de avond is dan ook It’s my party and I cry if I want to. Even verderop staan Loena Maas, Nikki en Eli Verboket die vertellen dat ze als ambassadeurs van de club een paar keer de zaal in zijn geweest om een online performance op te nemen. Het voelde raar om daar in hun eentje op te treden. “Alsof het dood was,” aldus Loena. 

Eenmaal binnen blijkt de NYX inmiddels weer tot leven gekomen. En hoe. Alsof de club is gereanimeerd met gigantische defibrillators. Er hangt een elektrische spanning in de lucht, de outfits zijn blits als een glitterbliksemflits. Er wordt goed gebruik gemaakt van het feit dat iedereen gezond verklaard is: mensen vallen elkaar in de armen in het trapgat, er wordt getongd op de dansvloer, ene Roy drukt zich tegen me aan om te zeggen dat hij me leuk vindt en dronken is. 

Voor mij is het niet de allereerste keer dat ik weer op een legaal en massaal feest ben sinds de clubsluiting begon: ik ging voor VICE naar een aantal Fieldlab-feesten. Toch voelt dit anders. Op de Fieldlabs bestond het publiek uit mensen die snel genoeg hadden gecomputerd om een kaartje te bemachtigen, of een kaartje hadden gekregen van de organisatie. Het waren hartstikke gezellige feesten, maar bij nader inzien ook behoorlijk generiek: de club-variant van een kringverjaardag waar niemand elkaar écht kent. Op deze NYX-avond merk je waarom er meer dan één club per avond geopend moet zijn. De mix van mensen hier is niet willekeurig tot stand gekomen: mensen zijn hier omdat ze hier willen zijn, en nergens anders. Het voelt intiem en vriendschappelijk.   

De dj's kunnen eindelijk de partybangers draaien die het afgelopen jaar werden geproduceerd maar nog niet het podium kregen dat ze verdienen. De Oekraïense inzending voor het Songfestival (techno met fluiten en andere folkloristische invloeden) wordt meerdere keren gedraaid. Een remix van de macarena neemt ons mee terug naar het ongebreidelde optimisme van de jaren negentig. Als er één moment is voor een totale comeback van dat lied, is dit het. 

We zijn behoorlijk wat opgeschoten sinds de oude Grieken: we houden de goden onder controle met QR-codes in plaats van ze gunstig te stemmen met mensenoffers. Afgelopen anderhalf jaar zijn er bij sommigen desondanks wraakgevoelens en woede ontstaan, maar dit weekend begon een nieuw tijdperk dat best wel eens liefdevol zou kunnen zijn. We zijn uiteindelijk een feestelijke soort.