De allereerste keer dat ik voet in een club zette was als glazenhaler in een club in een hotel; ik was veertien en tot dan toe reikte mijn danservaring niet verder dan schoolfeesten en bruiloften. Er was een vierkante dansvloer, zithoeken met grote, stoffen stoelen, en aan iedere kant van de zaal een bar: een vrij standaard nachtclub. Het rook er altijd naar de drank die de week daarvoor had gevloeid, en je schoenen bleven aan de vloer plakken. Maar de sfeer, het geluid en het publiek – ik vond het allemaal even geweldig. Hoewel ik het merendeel van de tijd heb doorgebracht met het opstapelen en wegbrengen van glazen, stond ik vaak naast de dj-booth. Ik werd als een kind zo enthousiast van wat de dj aan het doen was – ik denk dat muziek me daar echt heeft gepakt.
Toen ik in de daaropvolgende jaren meer uitging, ervoer ik het clubleven als bezoeker. De muziek werd in Ierland sterk beïnvloed door de Engelse dancescene – we hoorden tracks als Energy 52 van Café del en kochten deze zodra we het geld bij elkaar hadden geschraapt. Daar begon mijn platenverzameling. Het is echt een trip om die thuis zo nu en dan uit de kast te trekken en op te zetten.
Maar niets van dit alles kon me voorbereiden op de muziek en de clubscene waar ik mee werd geconfronteerd toen ik naar Dublin verhuisde – dat was een compleet andere dementie. De studentenfeesten vonden altijd plaats in het legendarische Redbox, welke was gebouwd rond een verlaten treinstation in hartje Dublin. Ik kan me niet meer voor de geest halen welk geluidssysteem ze toen gebruikten, maar iedereen vond het heel revolutionair. We werden getrakteerd op residents als Al Gibbs, Billy Scurry en Francois, en op zondagen hadden we feestjes in een pikdonkere, lage stenen tunnel die voorheen diende als treinremise. Die ruimte had een ongelooflijke energie, het was een echt een zweethol met een bizarre, energieke mix van studenten en young professionals die stoom af wilden blazen.
We keken altijd enorm uit naar de zaterdagavond. Aan internationale acts was er in de bloeiende scene in Dublin geen gebrek; denk aan namen als Dave Clarke, Jef Mills, Darren Emerson en Richie Hawtin. En ondanks de vroege sluitingstijden – de lichten gingen om half drie alweer aan, bracht je maar drie uurtjes in de club door – ging het onwijs los: iedereen probeerde er het maximale uit te halen. De hoofdzaal was, zoals de naam al doet vermoeden, een box met in de hoek een verhoogde dj-booth die zich als een soort kraaiennest boven de dansvloer bevond. Door de jaren heen heeft het management de indeling aangepast, en uiteindelijk is de booth naar het midden van de zaal verplaatst. Het was altijd erg donker, wat de vibe alleen maar versterkte. Ik draaide af en toe in deze club, en heb hier zelfs opgewarmd voor Richie Hawtin – dit is waar mijn muziekcarrière echt van de grond kwam. Jammer genoeg is de locatie nu gesloten, maar ik loop er iedere dag langs omdat mijn studio daar om de hoek zit.
Het is een tijdje wat minder gegaan met de clubscene in Dublin – de grote clubs gingen dicht en veel evenementen werden overgenomen door promotors met een veel commerciëlere instelling. Warehousefeesten en illegale raves schoten als paddenstoelen uit de grond, maar werden ook continue stilgelegd door de politie – daardoor waren ze zowel spannend als frustrerend tegelijk. Er kwamen ook hele coole, kleine undegroundinitiatieven, en die hebben zich inmiddels ontwikkeld tot nieuwe clubs en concepten als The Opium Rooms en District 8. Een ander positief ding is dat er steeds meer nieuw talent bij komt.
Zolang we onze lokale clubs blijven steunen kan de levendige scene waar we mee zijn opgegroeid worden behouden.