Chaz Bundick heeft een nieuw speeltje, en kan niet stoppen ermee te spelen. "Ze verkopen het in een winkel verderop, ik geloof dat het de laatste is die ze hadden," vertelt hij enthousiast in een hotelbar in Manhattan terwijl hij zijn elektrische kalimba laat zien. Minutenlang na deze opmerking is hij bezig met het kleine instrument. Hij speelt met verschillende knopjes en zingt zachtjes in de ingebouwde microfoon, wat een hele fijne loop uit de speaker laat komen. Dit alles gaat gepaard met een gelukzalige gezichtsuitdrukking, vergelijkbaar met een baby die voor het eerst het geluid van scheurend papier hoort.
Advertentie
Het lijkt alsof hij lekker gaat, emotioneel gezien – iets wat totaal niet het geval was tijdens het maken van het vijfde Toro Y Moi-album, Boo Boo, dat vorige week uitkwam. De emotionele plaat komt voort uit een nare break-up aan het einde van 2015. "Het is altijd moeilijk als een relatie stukloopt," zegt hij zonder te zuchten. "Het is gek hoe liefde kan werken als een drug, het is soms net een trip." Bundick heeft sinds zijn relatiebreuk meer tijd om te reflecteren, waardoor hij ietwat angstig is geworden door zijn groeiende bekendheid en het effect dat deze faam op zijn persoonlijkheid heeft."Als mijn toenmalige partner en ik uit waren en ik herkend werd, merkte ik dat ze dat lastig vond. Ik had zoiets van: ja, sorry dat we worden lastig gevallen maar ik kan hier ook niks aan doen. Het succes zorgde ervoor dat ik mijn eigen sociale leven niet meer herkende. Ik had niet eens meer zin om uit te gaan. Hierdoor snapte mijn partner mij ook niet meer en het is cruciaal om te kunnen praten met iemand die de druk begrijpt. Ik snap heel goed dat alle acteurs uiteindelijk andere acteurs daten."Daarom duikt Bundick de studio in voor wat therapeutische creativiteit, wat resulteert in zijn meest diverse album tot nu toe. What For, het vorige album van Toro Y Moi, was met zijn caleidoscopische gitaren duidelijk geïnspireerd door de indie rock uit Bundicks jeugd. Op Boo Boo is zo'n overkoepelende inspiratie niet echt te bespeuren, ondanks de hints naar soft rock uit de jaren tachtig, de r&b die door een vocoder is gehaald en de ambient van artiesten als Visible Cloaks en James Ferraro.
Advertentie
"Ik heb waardering voor heel veel verschillende genres, en door het af te wisselen houd ik het ook interessant voor mezelf. Het draagt bij aan de mystiek," vertelt hij. "Ik vind het eigenlijk wel leuk om een enigma te zijn in de muziekwereld. Niemand is één ding, snap je? Je bent niet alleen een hiphop head, of een raver, of een indie dude. Mijn muzikaliteit bestaat uit meer dan dat, en verschillende smaken zullen er altijd zijn.''
Andrew Paynter, courtesy of Toro Y Moi
Het voelt alsof onze generatie muzieksmaak anders benadert dan voorgaande generaties. Alsof we smaak minder laten bepalen wie we zijn.
Sinds de opkomst van Lil B is dat zeker zo. Als ik een iemand moet aanwijzen die ons heeft geleerd om niets te geven om hoe een genre moet klinken is hij het wel. Hij heeft ervoor gezorgd dat hiphop aan zelfreflectie is gaan doen, en dat is een prachtig voorbeeld voor alle genres. Daarnaast bewonder ik zijn positieve houding. Rappers die nu opeens fucken met indie rock is absoluut iets nieuws, en dat is heel cool wat mij betreft.Twee jaar geleden kwam het laatste album van Toro Y Moi uit, maar je hebt nog drie andere projecten uitgebracht in de tussentijd. Is deze hoge productiviteit vermoeiend?
Ik wilde al een tijdje minder touren om meer platen te maken, en dat is wat ik het afgelopen jaar heb gedaan. Ik bewonder The Beatles hierom. Ze stopten met touren om steeds betere albums te maken. Dat voorbeeld probeer ik te volgen.
Sinds de opkomst van Lil B is dat zeker zo. Als ik een iemand moet aanwijzen die ons heeft geleerd om niets te geven om hoe een genre moet klinken is hij het wel. Hij heeft ervoor gezorgd dat hiphop aan zelfreflectie is gaan doen, en dat is een prachtig voorbeeld voor alle genres. Daarnaast bewonder ik zijn positieve houding. Rappers die nu opeens fucken met indie rock is absoluut iets nieuws, en dat is heel cool wat mij betreft.Twee jaar geleden kwam het laatste album van Toro Y Moi uit, maar je hebt nog drie andere projecten uitgebracht in de tussentijd. Is deze hoge productiviteit vermoeiend?
Ik wilde al een tijdje minder touren om meer platen te maken, en dat is wat ik het afgelopen jaar heb gedaan. Ik bewonder The Beatles hierom. Ze stopten met touren om steeds betere albums te maken. Dat voorbeeld probeer ik te volgen.
Advertentie
De laatste keer dat we spraken vertelde je dat je je twijfels had over muziek als een carrièreplan voor de lange termijn, en dat je je meer wilde focussen op design in de toekomst.
Dat voel ik nog steeds. Ik ben niet getrouwd met mijn muziekcarrière, maar ik houd wel van muziek maken. Visuele kunst is nog steeds een passie, dus ik probeer de twee te combineren – de een als hobby, de andere als carrière.Merk je dat je meer werkt als je het emotioneel zwaar hebt?
Op een bepaalde manier wel, ja. Het is absoluut bevrijdend om een stapje terug te doen en dan het creatieve proces opnieuw te starten. Een groot gedeelte van de tijd was ik naar ambient aan het luisteren en aan het nadenken. Wil ik groeien? Wil ik hetzelfde blijven? Wat zijn de volgende stappen nu ik dit puur voor mezelf doe en niet meer voor een ander? Uiteindelijk houd ik van werken, dat is waar ik voor ben gebouwd. We denken te veel, we moeten doen.Hoe ging je om met alleen zijn na je break-up?
Ik ben aan mijn lichaam gaan werken en yoga gaan doen. Als ik eenmaal mijn kopje koffie op heb, ga ik achter mijn computer zitten om mails te versturen en twaalf tot veertien uur achter elkaar muziek te maken. Ik merk dat ik het fijn vind om in m'n eentje uit te gaan, te eten en films te kijken. Ik gun het mezelf om alleen te zijn. Er zijn zoveel mensen om me heen, dus ik werk er hard aan om het alleen zijn te waarderen. Het is echt oké om alleen te zijn. Je hebt een telefoon! Als je je goed wil voelen plaats je gewoon een selfie, en dan zegt iedereen toch wel dat je grappig bent.Toch ben jij niet echt actief op social media, zeker niet vergeleken met andere artiesten.
Ik vind het cool als een publiek figuur toch een beetje mysterieus is. Daarnaast ben ik ook gewoon de hele tijd aan het werk. Zoals ik al zei, ben ik ook veel bezig met het visuele aspect van kunst, daarom ben ik het meeste op Instagram te vinden. Dat is het enige platform waarop ik me comfortabel voel en mezelf kan uiten. Voor de meeste artiesten is het een soort moodboard op je telefoon waar je inspiratie uit kunt halen. Toch grappig dat we onze telefoon het meeste gebruiken om naar plaatjes te kijken.Voel je je niet comfortabel wanneer je je uit met muziek dan?
Het duurde wel even voordat ik mijn gezicht wilde verbinden aan mijn muziek. Als je naar mijn albumcovers kijkt is het alsof er langzaam wordt uitgezoomd. Op Causers of This zie je niets, bij Underneath the Pine is mijn mond zichtbaar. Mijn gezicht is te zien op Anything in Return, bij What For? zie je me zitten. Op dit album zie je me helemaal. Dit merkte ik pas laatst, trouwens. De volgende albumcover wordt gewoon een dick pic.
Dat voel ik nog steeds. Ik ben niet getrouwd met mijn muziekcarrière, maar ik houd wel van muziek maken. Visuele kunst is nog steeds een passie, dus ik probeer de twee te combineren – de een als hobby, de andere als carrière.Merk je dat je meer werkt als je het emotioneel zwaar hebt?
Op een bepaalde manier wel, ja. Het is absoluut bevrijdend om een stapje terug te doen en dan het creatieve proces opnieuw te starten. Een groot gedeelte van de tijd was ik naar ambient aan het luisteren en aan het nadenken. Wil ik groeien? Wil ik hetzelfde blijven? Wat zijn de volgende stappen nu ik dit puur voor mezelf doe en niet meer voor een ander? Uiteindelijk houd ik van werken, dat is waar ik voor ben gebouwd. We denken te veel, we moeten doen.Hoe ging je om met alleen zijn na je break-up?
Ik ben aan mijn lichaam gaan werken en yoga gaan doen. Als ik eenmaal mijn kopje koffie op heb, ga ik achter mijn computer zitten om mails te versturen en twaalf tot veertien uur achter elkaar muziek te maken. Ik merk dat ik het fijn vind om in m'n eentje uit te gaan, te eten en films te kijken. Ik gun het mezelf om alleen te zijn. Er zijn zoveel mensen om me heen, dus ik werk er hard aan om het alleen zijn te waarderen. Het is echt oké om alleen te zijn. Je hebt een telefoon! Als je je goed wil voelen plaats je gewoon een selfie, en dan zegt iedereen toch wel dat je grappig bent.Toch ben jij niet echt actief op social media, zeker niet vergeleken met andere artiesten.
Ik vind het cool als een publiek figuur toch een beetje mysterieus is. Daarnaast ben ik ook gewoon de hele tijd aan het werk. Zoals ik al zei, ben ik ook veel bezig met het visuele aspect van kunst, daarom ben ik het meeste op Instagram te vinden. Dat is het enige platform waarop ik me comfortabel voel en mezelf kan uiten. Voor de meeste artiesten is het een soort moodboard op je telefoon waar je inspiratie uit kunt halen. Toch grappig dat we onze telefoon het meeste gebruiken om naar plaatjes te kijken.Voel je je niet comfortabel wanneer je je uit met muziek dan?
Het duurde wel even voordat ik mijn gezicht wilde verbinden aan mijn muziek. Als je naar mijn albumcovers kijkt is het alsof er langzaam wordt uitgezoomd. Op Causers of This zie je niets, bij Underneath the Pine is mijn mond zichtbaar. Mijn gezicht is te zien op Anything in Return, bij What For? zie je me zitten. Op dit album zie je me helemaal. Dit merkte ik pas laatst, trouwens. De volgende albumcover wordt gewoon een dick pic.