FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De portier van De School vluchtte 5 jaar geleden uit Iran omdat hij daar zou worden gestenigd

“Ze zouden ons stenigen. Ik krabde met mijn nagels tegen de muur in de hoop iets scherps te vinden zodat ik zelfmoord kon plegen.”

Tijdens het eerste weekend van Europride organiseerde De School haar eerste clubnacht voor gays. Mehrshad Tajfar (29) is een van de vaste nachtportiers van de club, en tevens een vriend van me. Hij stond aan de deur tijdens de gayweekender. Ik ken Mehrshad al een tijdje uit het nachtleven. Hij heeft een bijzonder verhaal: hij is vijf jaar geleden van Iran naar Nederland gevlucht omdat hij daar in de gevangenis zat. Hij zou de doodstraf krijgen omdat hij homo is. Nu is hij het gezicht van het eerste homofeest van de toonaangevende club van Nederland. THUMP: Hoe was de gayweekender in De School?
Mehrshad Tajfar: Fantastisch, ik was erg trots en emotioneel. Het was beter dan ik had verwacht. Het hoofddoel was om een nieuw publiek aan te trekken, dat is aardig gelukt! Wat was het verschil met de reguliere clubnachten?
De zaterdag en de zondag waren eigenlijk heel verschillend. Op zaterdag waren er veel homo's uit de bearscene bijvoorbeeld, en op zondag was het een explosie van extravagante mensen. Er waren ook veel mensen die ik nooit eerder had gezien. Dit zorgde voor een vrije sfeer en iedereen ging los. Bovendien, om 08:30 op een maandagmorgen was de club tjokvol, en dat in Amsterdam. Dat zie je niet zo vaak. Er gingen enorm veel mensen op de maandagochtend direct vanuit de club door naar werk, dat zegt wel iets!

Advertentie

De underground house- en technoscene is al vrij queer, maar nog niet zoals in Berlijn, waar de undergroundscene gedomineerd wordt door gays. Denk je dat we die kant opgaan, zoals in de jaren negentig in Amsterdam ook het geval was?
Ja, want er ontbreekt duidelijk iets in Amsterdam op het moment. De Reguliersdwarsstraat is erg commercieel geworden. Je hebt QueerKlub en Is Burning, maar dat zijn feesten die niet elke week plaatsvinden. Een frequent homovriendelijk feest met een kwalitatieve line-up mist in het Amsterdamse nachtleven. Toen ik langs de homocafés in de Reguliersdwarsstaat ging om het feest te promoten, zeiden mensen: "Eindelijk, we zijn zo klaar met de muziek in deze straat!"

Waarom denk je dat het die kant op is gegaan?
Homo's isoleren zichzelf, omdat ze in hun comfortzone willen blijven en constant naar dezelfde gaycafés gaan. Maar je moet jezelf laten zien en ook naar andere clubs gaan waar je ook jezelf kunt zijn. Ik vind het heel mooi om te zien dat heterojongens lekker tussen de homo's staan te dansen en dat de meisjes zich vrij kunnen kleden zonder dat ze daardoor ongewenste aandacht trekken. Als je een groep homo's in een club hebt blijven mensen met een bekrompen geest weg. Dat zorgt voor een vrije sfeer voor iedereen.

Jij weet als geen ander hoe het is om in een geïsoleerd te raken door je homoseksualiteit. Je vluchtte vijf jaar geleden weg uit Iran, en vecht nu op deze manier in principe ook voor homorechten.
Ja. Eigenlijk was ik nooit echt een liefhebber van de gaypride. Ik had niet het idee dat we ergens voor stonden. Je hoort nog steeds dat homo's in elkaar geslagen worden, terwijl ik hierheen kwam om een vrijer leven te leiden. Ik vond het daarom ook gek dat we dan een dag organiseren waarbij we ons aan de wereld laten zien, om vervolgens weer naar onze geïsoleerde plekjes te gaan. Als we geaccepteerd willen worden, moeten we ons juist mengen met iedereen, en dus bijvoorbeeld ook naar de clubs gaan die niet specifiek op homo's zijn gericht. Hoe je het wendt of keert, er speelt voor de Reguliersdwarsstraat ook een financieel aspect waarom ze gericht zijn op homo's. Onze seksuele voorkeur bepaalt in principe niet onze hele identiteit. In de undergroundscene zitten genoeg hetero's met een vrije mentaliteit waar je ook mee om kunt gaan.

Advertentie

Je was in Teheran ook een vrij bekend gezicht in de gayscene, toch?
Ja, ik was daar een beetje een rebel, ik wilde verandering in hoe de samenleving in elkaar zat. Ik was politiek activist en kwam natuurlijk ook op voor homorechten. Ik kleedde me extreem gay, ook al was dat niet per se mijn smaak, puur om te provoceren.

Hoe is de gayscene in Iran?
Het is meer verdeeld in klassen. Rijke homo's gaan alleen maar om met andere rijke homo's. Veel dingen zijn verboden. Alcohol is illegaal, daar moet je een dealer voor bellen. Alles is daarom geheim en underground, omdat je serieus het gevaar loopt om gearresteerd te worden. Ze hebben mij ook een keer gearresteerd toen ik op een feestje was.

Waarom?
Ik was op een homofeest. De overheid was op de hoogte en de politie kwam binnen met een team van de mobiele eenheid. Ze hadden een lijst met namen, voornamelijk van "bekendere" homo's. Als ze in Iran een statement willen maken, pakken ze de bekendere mensen uit een scene op als signaal naar de rest om angst te zaaien. Ik stond ook op die lijst. Ze gebruikten fysiek geweld en vertelden dat iedereen op de grond moest gaan liggen met de ogen dicht, bedekten onze gezichten en deden ons handboeien om. Eenmaal aangekomen op het politiebureau moesten we allemaal in een aparte cel in. Onze families wisten niet waar we waren. Wat was de aanklacht?
Homoseksualiteit. Daar staat de doodstraf op in Iran.

Advertentie

Bizar. Wat gebeurde er nadat je de cel in moest?
Er werd me verteld dat ik geëxecuteerd zou worden. Elk uur ging het licht aan met een signaal dat aangaf dat we moesten opstaan met ons gezicht naar de muur. Vervolgens vertelden ze ons elke keer dat we een uur later geëxecuteerd zouden worden.

Hoe lang ging dat door?
24 uur. Wat dacht je toen?
Ik wilde zelfmoord plegen. Ze zouden ons stenigen, ik dacht dat ik beter op een minder pijnlijke manier kon sterven. Ik krabde met mijn nagels tegen de muur in de hoop iets scherps te vinden zodat ik zelfmoord kon plegen; maar dat werkte natuurlijk niet. In alle ellende en wanhoop vond ik toch een moment waarop ik vond dat ik iets moest verzinnen om te overleven.

Wat kwam er in je op?
Transgender zijn is volgens de Iraanse wet niet strafbaar, dus het moment dat we allemaal bij elkaar werden gevoegd zei ik tegen iedereen dat ze hun homoseksualiteit moesten ontkennen en moesten volhouden dat ze transgender waren. We moesten vervolgens een verklaring ondertekenen. Op dat moment was de gevangenis tjokvol en konden ze ons niet gescheiden houden. Daardoor konden we contact met elkaar zoeken en een plan opstellen. Kort hierna werden we naar een ander detentiecentrum gebracht, werden onze hoofden kaal geschoren en kregen we gevangeniskleding. We werden apart opgevangen omdat we ons leven niet zeker waren bij de andere gedetineerden. Die hadden gehoord over onze aanklacht, ze schreeuwden dat ze ons zouden verkrachten. Dat was emotioneel erg zwaar. Na drie dagen werd ons verteld dat we een rechtszaak zouden krijgen, terwijl we niet eens een advocaat kregen toegewezen. Maar er was een lichtpuntje: een bewaker die ons eten bracht was biseksueel en ik flirtte met hem. Ik beloofde hem dat als ik vrij zou komen ik het goed met hem zou maken, op welke manier dan ook. Ik gaf hem het telefoonnummer van mijn moeder en vroeg hem of hij haar op de hoogte wilde stellen. Dat deed hij, het was een wonder.

En toen?
Mijn moeder en de andere families belden direct naar Amnesty International en regelden een advocaat. Sommige families weigerden te helpen en waren nog geschokt over het feit dat hun kind homo was. Amnesty begon een campagne om de overheid onder druk te zetten en op een gegeven moment kwamen we op borgtocht vrij. Hoe ben je uiteindelijk gevlucht?
Mijn moeder had een vals paspoort geregeld. Ik herinner me dat we een taxi namen naar me oma en vervolgens richting de Turkse grens reden. Toen ben ik door de bergen naar Turkije gelopen en heb ik vanuit Istanboel een vlucht naar Londen genomen met een overstap in Amsterdam. Ik zie er westers uit omdat mijn vader Duits is, dus ik had geluk. Niemand bij de douane vermoedde iets. Wat deed je toen je in Amsterdam arriveerde?
Ik meldde me bij de politie op het vliegveld en vertelde ze huilend wat ik had meegemaakt. Ze waren zo lief en kalmeerde me direct. Ze droegen mijn bagage, brachten me appelsap en koekjes en maakten grapjes over dat er zelfs bij de politie homo's werkten en dat alles goed zou komen. Mijn asielaanvraag startte hierna, Amnesty had alle papieren over mijn zaak gestuurd dus geloofden ze me meteen. Ik kreeg kort daarna een status en ging in Amsterdam wonen.

Hoe ben je uiteindelijk portier geworden bij De School?
Op een moment besloot ik om uit te gaan en het nachtleven in Amsterdam te ontdekken. Ik ging naar een club en leerde een meisje kennen die me meevroeg naar Trouw. Toen ik daar was dacht ik: dit is waar ik hoor! De sluiting van Trouw was een daarom ook een emotioneel moment, omdat het mijn eerste thuis was, hier in Nederland. Ik was daar niet een zielige vluchteling. Mensen keken verder dan dat; het ging veel meer om het om het moment en de energie die mensen elkaar geven op de dansvloer. Gelukkig opende enige tijd later De School, waar ik door een vriendin van me werd voorgedragen als portier, en hier sta ik dan.

Bedankt dat je je verhaal met ons wilde delen.