In het Indische Kasjmir droomt de jeugd niet langer van een betere toekomst

“Er valt hier niets te doen, dus chillen we met de maten en roken we wat sigaretten. Ja, het is onze zuurstof,” vertelt de 21-jarige Sohail*. Elke dag na de lunch gaat hij samen met zijn vrienden naar een stuk woestenij in Srinagar, de grootste stad van Jammu en Kasjmir, in het noorden van India. Ze lachen, praten over sport en roken veel. Maar een zorg overheerst de sfeer van dit zorgeloze moment. “Het is momenteel een echte hel, geen enkel jong persoon hier heeft een job,” zegt hij. “Iemand met een doctoraat eindigt op de markt waar die groenten verkoopt. We hangen allemaal af van onze families terwijl we eigenlijk gewoon zelf geld willen verdienen.” Een van zijn maten voegt daaraan toe: “Geen job, geen liefde, geen leven.” 

Het is bijna anderhalf jaar geleden sinds Sohail voor een tweede keer studeerde voor een test om een politie inspecteur te worden. Vanaf 2019 heeft de regio een stijgende toename in het aantal corrupte wervingscampagnes voor overheidsposities gezien. Testen werden uitgesteld en afgelast nadat de vragenlijsten gelekt waren, ook degene die Sohail van plan was te nemen. “Je studeert dan een jaar, of langer, en dan stelt de overheid de test uit,” vertelt hij met een zucht. “Dat doet echt pijn want het is een heel jaar verloren.” 

Met de afschaffing in 2019 van de speciale status van Jammu en Kasjmir - als autonome staat, het werd daarna gedegradeerd tot een eenvoudig Indisch grondgebied, onder direct federaal bestuur - zei de president Narendra Modi dat hij de lege overheidsposities in de regio wilde opvullen.

“Voor we terugkeerden naar school,” vertelt Sohail, “wilden we dat de overheid echte vacatures creëerde, niet gewoon advertenties. We wilden gewoon dat we het leven kunnen betalen en ervan genieten.” Zijn vrienden staan hem bij: “We hebben een maat, hij is 30 en niet getrouwd. Zijn familie zegt dat hij iets moet doen met zijn leven en trouwen. Maar, hoe kan hij trouwen als hij niet eens een job heeft?” 

Voor de 23-jarige Saima* is trouwen het laatste waar ze aan wil denken. Haar gsm licht op van de vele notificaties, ze kijkt amper weg van het scherm. Terwijl ze snaps verstuurt, vertelt ze: “Ik probeer alle negativiteit te vermijden. De situatie kan op elk moment veranderen, we moeten kunnen omgaan met de ups en downs.” Als oudste van vijf kinderen, verliet ze haar dorp om rechten te studeren in Srinagar. “Ik ben de oudste en ik vecht om een toekomst voor mijn familie te verzekeren. Dat is het enige doel dat ik heb in mijn leven.” Ze is zeker geen uitzondering, en dus kon Saima helemaal geen job vinden in haar werkveld na haar studies. Sindsdien is ze overgestapt naar een manueel beroep. 

Door de meer conservatieve samenleving heeft Saima het moeilijk om een plekje te vinden voor zichzelf. “Ik ben een onafhankelijke meid en ik probeer de dingen op mijn eigen manier te doen. Mijn vader steunt me in mijn keuzes en gelooft in me.” Hoewel ze zich bewust is van de huidige situatie in de regio, wil ze niet fatalistisch zijn. “We hebben een cultuur van jonge mensen die niet echt gehoord worden. Maar ik probeer mijn dromen te volgen,” zegt ze. “De maatschappij zal me alleen aanvaarden als ik slaag.” 

Ondanks het optimisme dat sommigen verspreiden, brengen de werkloosheidscijfers hen steeds terug naar de werkelijkheid. Onder jonge afgestudeerden bedraagt die bijna 50%. Saif*, 23 jaar, wil me graag de universiteit van Srinagar - waar hij alumnus is -  laten zien. Onderweg maken checkpoints, zwaarbewapende soldaten en pantservoertuigen deel uit van het landschap. Als we de campus binnenrijden, houdt een politieagent ons tegen: "Wie is hij? Wat doet hij hier?” Saif antwoordt: “Hij is gewoon een toerist die de faciliteiten wil zien.” Na een discussie met zijn collega's zegt de politieman: “U mag niet naar binnen, buitenlanders mogen hier niet komen.” Als we omkeren, fluistert Saif me toe: “Zie je wel, het is altijd zo. Waarom staan er soldaten voor de campus? Als je ze zou vragen wat ze daar doen, ben ik er zeker van dat ze het zelf niet eens weten.”

Met meer dan 700.000 troepen in de regio wordt Kasjmir beschouwd als het meest gemilitariseerde bewoonde gebied ter wereld. Sinds de splitsing van het Brits Indische Rijk is de regio het toneel geweest van drie oorlogen tussen India en Pakistan. In het Indische deel wordt het leger ingezet om de Pakistaanse grens te beveiligen en separatistische groeperingen in de vallei te bestrijden. Als ik de jongeren die ik ken vraag wat ze van deze militaire verrassing vinden, zijn de antwoorden nogal vaag. “We voelen ons echt veilig,” vertelt een van hen me ironisch. Een ander antwoordt: “We willen niet over politieke kwesties praten. In Kasjmir moet je je heel klein maken als je in vrede wilt leven.”

Net zoals hen, hebben alle jongeren in Kasjmir niets anders gekend dan de Armed Forces Special Powers Act. Dit regime, dat werd geïntroduceerd in 1990, leent speciale invloed en immuniteit aan het Indische leger. De fundamentele rechten van de burgers worden opgeheven terwijl de vrijheid van mening, beweging en demonstratie wordt ingeperkt. Niet moeilijk dat de jeugd paranoïde is telkens er politieke kwesties besproken worden. 

In een bar, aan de stadsrand van Srinagar, ver weg van nieuwsgierige luisteraars, praten Saif en Khalid* - een 29-jarige werkloze - meer vrijuit. “We leven onder de krijgswet en het leger doet wat ze maar willen,” vertelt Khalid. “Ze mogen je schieten, simpelweg omdat ze je verdacht vinden.” Saif voegt daaraan toe dat “in de avond, na 8 uur, gaan we niet te vaak naar buiten omdat dat kan gezien worden als een bedreiging. De soldaten kunnen ons tegenhouden en ons ondervragen. Dus ja, … we kennen niet veel van het nachtleven.” 

Volgens de vereniging voor Familieleden van Verdwenen Personen in Jammu en Kasjmir (APDP) zijn meer dan 10.000 mensen vermist sinds 1989. Naast de blunders van het leger, lijdt de bevolking ook nog eens onder de misdaden van de militaire groepen die vechten voor de onafhankelijkheid van Kasjmir of voorstanders van de annexatie tot Pakistan. “In de laatste drie jaar zijn heel wat ongelukken gebeurd en mensen neergeschoten,” vertelt Saif, duidelijk geïrriteerd. Khalid vertelt, rustiger, dat hij veel vrienden heeft in het Indische leger. Ik ben vriendelijk tegen hen en zij ook tegen mij. Maar dat is niet zo voor iedereen. Er zijn fouten gemaakt aan beide kanten, we zijn beiden verantwoordelijk. Kasjmir is een complex probleem dat vele aspecten heeft.” 

Na het opheffen van de autonomie van Jammu en Kasjmir in 2019 volgden protesten en clashes met het leger. Sindsdien komen lockdowns, avondklokken en communicatieblackouts redelijk vaak voor in de regio. “Stel je voor dat je vastzit thuis en niet eens kunt praten met je vrienden,” zegt Saif. “Dat zorgt voor veel frustraties. Ik vind dat degenen die zich bewapenen fout zitten. Maar helaas weten we niet meer wat goed of slecht is.” Terwijl hij traagjes zijn sigaret inhaleert, geeft Khalid toe: "Als je de jeugd kan bezighouden, dan gaan ze ook geen kwaad uitsteken." Saif gaat akkoord, “India’s negatieve beeld van Kasjmir helpt onze situatie ook niet vooruit. Ze kunnen ons neerzetten als terroristen (vechtend voor hun vrijheid) terwijl we eigenlijk studenten zijn. Als je naar Delhi gaat schrik je mensen af als je zegt van waar je komt.” 

Hoewel de omarming van de Pakistaanse invloed door de oudere generatie de spanningen met de Indiase bevolking in het verleden wellicht heeft verergerd, is hun houding nu veranderd: “Een paar jaar geleden had ik de indruk dat de jeugd ook voorstander was van Pakistan, maar dat verandert nu wel, we willen dat niet meer,” legt Khalid uit. “We willen gewoon in vrede kunnen leven en economisch groeien.” Saif is meer genuanceerd: “Ik ben Indisch, ik heb Indisch geld en daar heb ik geen probleem mee. Maar ik kan het niet aanvaarden dat mijn basisrechten worden afgenomen.” 

Ze zitten vast in een echte machtsstrijd. De jeugd probeert desondanks dit alles toch zo normaal mogelijk te leven. Maar onzekerheid teistert hun leven en de harde realiteit lijkt ze telkens opnieuw te vinden. Said concludeert: “Vroeger heette men Kasjmir de poort naar paradijs. Nu heet het de poort naar de hel.” 

*Aliassen met als doel de personen in kwestie te beschermen. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.