Hier een lijst met nieuwe bands uit Nederland en België die wij leuk vinden

Hallo! Daar zijn we weer, Koen en Sander. En dan niet die vervelende gasten die op de radio zijn, maar die vervelende gasten die je af en toe bestoken met lijstjes met bands. Ach, met dat bestoken valt het eigenlijk wel mee. Het is namelijk nog niet zo eenvoudig om in het Nederlandse muzieklandschap dingen te ontdekken die leuk zijn én nieuw én waar op Noisey niet al veel te veel aandacht aan wordt besteed. Maar misschien is het wel beter zo. Je zou tenslotte toch ook niet willen dat er iedere week een artikel als dit werd gepubliceerd. Je zou er helemaal krankjorum van worden! Nee, wij weten wel hoe je de boel een beetje doseert. En de tijd is nu rijp, want we zitten op de helft van 2014 en dan mag je tegenwoordig ook met lijstjes komen. Zie ons bundelen die krachten, tot we vol trots presenteren: De Lijst Met Nieuwe* Bandjes Die Wij Leuk* Vinden En Jij Misschien Ook!

*Nieuw is een uitermate rekbaar begrip, dat realiseren wij ons terdege.

*Leuk is in dit opzicht natuurlijk ook een rekbaar begrip, en het woord is inmiddels een soort van verzamelbak geworden van dingen waar je eigenlijk geen mening over hebt en dan dus maar 'gewoon leuk' zijn. Kijk, we weten niet of we deze bandjes in de toekomst nog steeds leuk zullen vinden. Dat kan liggen aan de bandjes of aan ons. Je smaak verandert nou eenmaal! Daar is niets aan te doen. Laten we het erop houden dat dit bandjes zijn waarvan wij dachten dat ze prima zouden staan in een artikel met een opsomming van een aantal bandjes die al dan niet nieuw zijn (zie het uitlegsterretje hierboven).

BEA

Soms verdwijnt er wel eens wat tussen de kieren van onze informatieve website, dus laten we uitgaan van ‘beter laat dan nooit’ in dit geval. De mysterieuze electronica van BEA is namelijk veel te mooi om zomaar te laten liggen. Als je de zwoele liedjes van de in Groot-Brittannië-geboren, in Amsterdam-wonende schone nog niet hebt gehoord, moet je je kapot schamen! Nee, dat is niet waar. Maar haar Soundcloudpagina ontploft op dit moment en BEA’s laatste single

Safe Ground

is een wispelturige mix van melancholische pop en Britse down-tempo uit de 90s. Meer details over dit talent kunnen we alleen maar uit onze duim zuigen, dus stellen we voor dat je op 2 augustus haar live-debuut aanschouwt in De Nieuwe Anita in Amsterdam. (Sander van Dalsum)

DAVID DOUGLAS

Wat doe je als je op je 31e al kaal bent? Nee, dat is gemeen. David Douglas lijkt me namelijk een hartstikke lieve en aardige vent. Te lief om hier grapjes te gaan maken over zijn gebrek aan haar. Wist je trouwens dat kaalheid bij mannen, dat dat vaak komt door teveel testosteron? Kijk, hij is dus wel kaal, maar dat is enkel omdat hij zo mannelijk is. Ik ben zo'n verwijfd tiepje dat waarschijnlijk over tien jaar nog steeds een prachtige volle bos heeft. Dat is dan maar zo. Wat ik weer niet kan, maar David Douglas wel, is fucking epische elektronische muziek maken. Wist je trouwens dat ik contractueel verplicht ben om eens in de 10.000.000 woorden het woord 'episch' te gebruiken? Maar ik mag niet zeggen dat iemand op Moby lijkt. Rare mensen joh, bij dat Noisey. (Koen van Bommel)

SLOBSTER

Als muzikant is er maar één ding belangrijker dan de liedjes zelf en dat is je imago. Lijkt mij een feit. Laat het nou net zo zijn dat het artistieke plaatje van Slobster op alle twee de fronten prima uit de verf komt. De 21-jarige Gentenaar is met zijn

fotogenieke vertoon

ook nog eens in staat de oren te plezieren. Naast de Destiny’s Child en Miley Cyrus remixes bestaat zijn werk vooral uit hallucinerende hiphop en geluiden die wat weg hebben van esoterische psalmen. Zijn #emotionele

Jinchuuriki

EP wordt trouwens

voor niets weggegeven

op het internet, helemaal legaal! Buiten de fashion en tatoeages dus genoeg redenen om deze Belg een luisterbeurt te gunnen. (Sander van Dalsum)

RÄPE BLOSSOMS

Ho, wacht even! Voordat je schrikt van een aanstootgevende naam als RÄPE BLOSSOMS moet je ons eerst even uithoren. Naar het Nederlands vertaald, spreken we namelijk over raapzaad. Juist, dat mooie gele plantje. En hoewel dat eigenlijk best hard en metal-achtig klinkt, is het marketingtechnisch misschien beter dat de Belgische band voor de Engelse benaming is gegaan. De jongemannen uit Gent maken een bloeddoorlopen variant van post-punk die niet geschikt bevonden is voor de tere zieltjes onder ons. Ik zou hier nu een verkrachtingsgrapje kunnen maken om de agressiviteit van de muziek te benadrukken, maar zo smakeloos ben ik niet. (Sander van Dalsum)

MOUNTAIN STATES

Mountain States zijn vier gasten uit Nijmegen, waarvan ik er eentje toevallig ken omdat ‘ie tegelijk met mij een minor volgde, een x aantal jaar geleden. Ik geloof dat hij gitaar speelt, maar ik kan me vergissen. Je moet dit overigens niet zien als een soort van verkapte vriendendienst van mij naar hem toe, want zo vreselijk aardig vind ik hem niet. Hij mag allang blij zijn met deze vermelding! En oké, ik geef het toe, toen ik een paar maanden geleden voor het eerst een liedje van Mountain States hoorde, keek ik zo :-| omdat Real Estate al bestaat en dit leek op een iets te schaamteloze kopie. Aan de andere kant, Bach begon ook met shit die verdacht veel leek op Pachelbel en met hem kwam het ook nog goed. In tegenstelling tot Bach heeft Mountain States net een nieuwe videoclip uit. (Koen van Bommel)

KAVAL

Ik kan zo drie dingen opnoemen die ik vond toen ik het woord 'kaval' intikte in Google, maar geen van allen zijn echt grappig genoeg om hier een vermelding te rechtvaardigen, dus whatev, Kaval blijft hier voor het gemak een bandje (of een muziekgroep, of hoe je het wil noemen), en geen Oosterse fluit of één of andere WWE gast. Kaval bestaat uit Ian Martin en Roberto Auser, die je misschien wel kent, als je je uitvoerig verdiept in het reilen en zeilen van de Nederlandse muziekscene. Er komt binnenkort een album (hun tweede alweer) uit op Vrystaete, een sublabel van Enfant Terrible. Om de een of andere reden wordt in alle pr-stukjes die over Kaval geschreven zijn vermeld dat ze een 'shoegaze feeling' hebben. Bij deze. (Koen van Bommel)

EERIE WANDA

Iedereen lijkt het maar met elkaar te doen, ook in muziekland. En gelukkig gebeurt dat zonder voorbehoedsmiddelen. Het Amsterdamse Eerie Wanda bestaat uit leden van Jacco Gardner, Earth Mk. II en Lola Kite, die op hun beurt ook weer in elkaars bands spelen. Erg ingewikkeld allemaal, maar dat geldt gelukkig niet voor de muziek die het bonte gezelschap voortbrengt. ‘Lekker niets doen’ en een handjevol andere clichés zijn de formules bij het luisteren van deze lo-fi popliedjes. Mag het woord ‘nostalgie’ nog gebruikt worden in hedendaagse muziekjournalistiek? Misschien is het beter dat je

I Am Over Here

zelf eventjes aanzet, want zulke lieftallige muziek kan je enkel met de meest sentimentele muhhhh beschrijven. (Sander van Dalsum)

MANNIE HARING / ZACHTE MAN / WERKVERKEER

Inb4 je als een gek naar beneden scrollt om in de comments mij en de rest van het internet erop te wijzen dat dit drie mensen zijn en toch zéker geen bands en dat ik het woord 'scrollt' verkeerd heb geschreven (namelijk met één l): ik weet het. Wat je hier ziet is namelijk een klein beetje nepotisme, in die zin dat het mensen zijn die ik (een beetje) ken en, bovenal, waardeer. Noem me bevooroordeeld, maar welk gezond persoon is daar nu niet vatbaar voor, zo nu en dan? En dan valt het nog wel mee ook, hoor. Ik krijg er namelijk helemaal niets voor terug. Ik doe het voor jou. O ja, de volgende drie dingen komen allemaal uit de stad en/of provincie Groningen. (Koen van Bommel)

Mannie Haring

bestaat uit Manon Maring (die ik overigens niet ken, maar misschien wel wil leren kennen, als ik zo eens naar haar profielfoto kijk *zwijmel*) en Rik (van Vakantie) die (in de woorden van Rik zelf) af en toe wat jams opnemen en die op Soundcloud zetten, en dan per ongeluk geboekt worden voor festivals. Oh en ze hebben

een Facebookpagina

met plaatjes waar ik om moest lachen, misschien kun je daar wat mee.

Zachte Man

heeft vooral gewoon één liedje (eigenlijk twee, red.) waar ik echt ontzettend happy van word, ook al geloof ik nog steeds niet dat hij het echt zelf heeft gemaakt, omdat het gewoon klinkt als iets uit de jaren '80 en als hij het wel echt heeft gemaakt, dan maak ik bij deze een diepe buiging en spijt het me dat ik net heb gezegd dat ik niet geloofde dat hij het zelf had gemaakt. Of niet trouwens. Het spijt me niet echt! Ik ben niet bang voor iemand die Zachte Man heet. Maar uit respect zeg ik toch sorry.

Werkverkeer

is Marcel Imthorn, die ook de gitaar voor zijn rekening neemt in het lulzy punkduo Earth Control. Met dit soloproject valt er echter weinig te genieten voor gitaarliefhebbers, want Werkverkeer klinkt nog het meest als Kraftwerk meets Drexciya. Dat klinkt vrij Duits, als een soort marsmuziek voor VAIO-laptops. Op een goede manier. Ik vroeg Marcel nog of het de bedoeling was dat je op de muziek ging dansen, en hij zei dat het volgens hem wel kon.

Tot over een half jaar! Groetjes Koen & Sander.