Wat we leerden van de Grammy’s

We vertellen je zo over het controversiële deel en wat er kut was aan de Grammy’s, maar fuck zeg, wat weet deze awardshow goed hoe het wel moet. Voor iemand die is opgegroeid met de TMF Awards voelen de Grammy’s alsof je vanuit Oost-Berlijn de muur overspringt en straight in Disneyland terecht komt. Ze hadden het debuutoptreden van Daft Punk samen met Pharrell, Nile Rodgers en Steve Wonder die een medley speelden van Get Lucky, Harder Better Faster Stronger, Around the World, Le Freak en Another Star. En ze hadden het debuutoptreden van Drunk in Love van Beyonce samen met haar man Jay Z. En het werd nog beter, want ze wisten zelfs het aanzicht van Dave Grohl op het podium dragelijk te maken door hem samen met Trent Reznor, Josh Homme en Lindsey Buckingham op te laten treden. Wat een avond.

Van de vier rapcategorieën namen Macklemore en Ryan Lewis er drie mee naar huis. De vierde ging naar Holy Grail, wat toch vooral een Justin Timberlake nummer is waar Jay Z een klein moppie op mee rapt. Kendrick, Drake, A$AP en Kanye wonnen geen van allen een award. Daarnaast versloeg Macklemore Kendrick in de prestigieuze categorie ‘beste nieuwe artiest’.

Het zou pas echt schokkend zijn geweest als Macklemore in geen van de categorieën een prijs had gewonnen, maar wat het zo deprimerend maakt, is dat hij onvermijdelijk die van beste rapalbum mee naar huis zou nemen. Al weken van te voren riepen mensen dat het een uitgemaakte zaak was. Zelfs Macklemore zelf vindt niet dat hij de terechte winnaar is. Na de show zette hij een screenshot op internet van een sms die hij naar Kendrick had gestuurd.

Het is sympathiek van Macklemore om hem die sms te sturen. Het is vervelend dat hij op het podium versteende en niet meer wist wat te zeggen. Niets aan te doen. Hetzelfde gebeurde hem waarschijnlijk op de American Music Awards, toen hij vergat om Mary Lambert het podium op te laten komen toen zij een award wonnen voor Same Love. Ik denk dat die gast zichzelf gewoon vergeet, zodra er een camera op hem wordt gericht. (Trouwens, heeft hij echt 1133 ongeopende sms’jes? Hij had nooit een groepsgesprek moeten beginnen met Juicy J en Carrie Underwood.)

In de aanloop naar de awards probeerde het rapcomité ervoor te zorgen dat Macklemore niet de award voor beste album zou winnen, door zijn album The Heist te diskwalificeren. Maar daar moesten ze op terugkomen toen een groot deel van het voltallige comité ermee instemde om de nominatielijsten opnieuw op te stellen.

Dus als de rapexperts van de jury en de artiest die de award won allebei vinden dat de Grammy’s het met deze prijs niet bij het rechte eind had, wat moet er dan gebeuren om ze wel hun gelijk te laten krijgen? Ik denk niet dat het met racisme heeft te maken, maar dat mensen gewoon niet weten waar ze op stemmen, waardoor het kan gebeuren dat er wordt gestemd op een album in de categorie hiphop dat niets met hiphop heeft te maken. Bij de Oscars proberen stemmers zover mogelijk weg te blijven van categorieën waar ze geen bal van snappen – zoals sound editing – en laten dat aan de specialisten over. Misschien is het wel tijd dat het comité ‘countrymuziek’ zijn mond houdt wanneer de rapalbums worden besproken.

Ik kan hier nog wel even over doorgaan, maar de grote boy Quint neemt het vanaf hier van me over:

Red klinkt namelijk hetzelfde als het begin van Random Acces Memories. Je ziet aan Taylors blik dat ze heel even denkt dat ze gewonnen heeft voordat ze door heeft dat dit niet het geval is, en begint dan te klappen als een eerlijke verliezer.

Imagine Dragons is niet meer dan een shitty new rave band, wat wordt bewezen door songtitels als Radioactive, en gelukkig kozen ze ervoor om zo min mogelijk zelf te zingen. Dat zorgde er voor dat Kendrick lekker erop kon los freestylen. Het ging er niet zo hard aan toe als zijn verse op Control, maar blijkbaar is hij nog niet klaar met het knock-out slaan van andere rappers, getuige deze zin: "tater tots on my shotgun, now I gotta pop one at the stars, sky's the limit, I gotta finish as the first rapper on Mars."

Er is al genoeg geschreven over het ongenoegen van de LGBT gemeenschap over de heterojongen die besloot de anthem te schrijven voor struggelende homo’s, terwijl hij in datzelfde nummer een heel couplet wijdt aan hoe hetero hij zelf wel niet is. De lompheid van zijn politieke boodschap werd gisteren nog eens onderstreept toen Queen Latifah midden in het optreden naar voren kwam en een hoopje homokoppels in het publiek in het echt verbond. Daar werd ongeveer 0.9 seconde voor uitgetrokken, omdat toen opeens Madonna het podium op kwam. WANT ALLE HOMO’S ZIJN GEK OP MADONNA, TOCH HOMO’S?

Natuurlijk hebben veel leden van de LGBT gemeenschap het moeilijk, maar om tijdens je Grammy-optreden punten te willen scoren door heel erg politiek correct te gaan doen, zelfs nadat de publieke opinie zich al duidelijk had uitgesproken voor het homohuwelijk te zijn, helpt ze geen steek vooruit. Als dit optreden had plaatsgevonden op de Grammys in 1986 zou het nog wel tof zijn geweest, maar Macklemore moet er ondertussen maar eens mee stoppen.

Daft Punk trad voor het eerst in een miljoen jaar op, en hadden dus wat te bewijzen. Ze hadden zelfs Stevie Wonder op het podium die in het intro een paar regels mee zong, jammer genoeg klonk dat meer als je opa die half in slaap op een stoel mee doet aan een karaoke avondje. Gelukkig redde hij zichzelf door later beter te zingen dan alle ongeboren kleinkinderen van Pharrell bij elkaar.

Op het moment dat ik dit schrijf heeft Pharrells hoed 13.688 volgers op Twitter, toevallig precies zoveel als het aantal volgers dat Robin Thicke per seconde kwijt raakte tijdens zijn performance.