Het leven van ex-Blink 182-lid Tom Delonge, de man die zong over zijn seksuele gevoelens voor een hond

(via)

Het is gebeurd. Het moment waar fans van blink-182 al rekening mee hielden sinds de band in 2009 weer bij elkaar kwam – zogenaamd voor de fans, maar eigenlijk gewoon om de hypotheek te kunnen betalen, eindeloos te touren en één album in zes jaar tijd te maken – is deze week waarheid geworden: dierenliefhebber Tom Delonge is uit de band is gestapt. Of toch niet. Of toch weer wel. Het was allemaal erg verwarrend.

De waarheid is: hij is echt vertrokken. De overgebleven twee, Mark Hoppus en Travis Barker, gaven twee dagen geleden een interview aan Rolling Stone waarin ze zeiden: “Het is moeilijk om het nog op te nemen voor iemand die zo respectloos en ondankbaar is. Hij zegt dat hij niet is vertrokken, maar dat is gewoon niet waar. Het is oneerlijk.”

Natuurlijk waren genoeg blink-182-fans van slag door het nieuws. Met zijn lange uithalen, poep-en-pieshumor en zijn grappige hoofd (hij lijkt wel een ver familielid van Will Ferrell), is hij altijd de ruggengraat van de band geweest.

Waarom heeft het zo lang geduurd voordat men erachter kwam wat een totale idioot hij is? Misschien wel doordat hij niet meer het stonede, dronken punkjochie van vroeger is, hij is inmiddels bijna veertig. Als jonge jongen, met de onschuldige aantrekkelijkheid van een hunk, kom je makkelijker met dingen weg. Echter, bij Tom Delonge ligt het anders. Nog voordat hij een Tom DeGoner werd was hij al niet veel meer dan een kinderachtige, onbetrouwbare pisvlek die de muziekindustrie bevuilde. Laten we eens tot de bodem uitzoeken waarom dit zo is.

In november 2014 had Tom Delonge het opeens over crimineel onrecht: “Het goedkeuren van het streamen van muziek is als het goedkeuren van Chinezen die olifanten vermoorden voor het ivoor en hier beeldjes van maken. Het is cool om het thuis in de kast te hebben staan, maar als je er echt over nadenkt is het dieptriest.”

Ik weet niet hoe het er in de wereld van Tom Delonge aan toegaat, maar hier op aarde – waar stropers in drie jaar tijd ongeveer honderd duizend olifanten uitmoorden – vindt het streamen van muziek plaats in de cloud, een plek waar niemand fysiek kwaad wordt aangedaan en waar geen dodelijke slachtoffers vallen. Ik bedoel, het is natuurlijk flink balen dat het laatste album van zijn project Angel & Airwaves in de eerste week van de release nog geen twintigduizend exemplaren werden verkocht, in plaats van de vijftien miljoen die er van Enema of the State over de toonbank gingen, maar ik weet zeker dat hij nog altijd rijk genoeg is.

NB: Op de site van Rolling Stone is het hele album van Angel & Airwaves te streamen.

Na de eerste break van Blink-182 in 2005 begon Tom Delonge een nieuwe band: Angels & Airwaves. Het is duidelijk dat deze naam klinkt als natte winden-poëzie, maar het zijn de statements van de band die echt duidelijk maken wat een douchebag Tom Delonge is. Uitspraken als:

Over de band: “De band bevat een diepe innerlijke energie en spiritualiteit, het is een soort magie.”

Over de optredens van de band: “Het voelt als een hemelvaart. Mensen stijgen op van de grond.”

Over het debuutalbum: “De beste muziek sinds tijden.” / “Ik heb nog twee nummers te gaan voor ik het beste fucking album in twintig jaar ooit afheb.” / “Ik ben bezig met een van de grootste revoluties in rock ‘n roll voor deze generatie.”

Er is iets met Tom Delonge waardoor hij een nog hoger niveau van zelfverheerlijking weet te bereiken dan Kanye West. Maar waar Yeezy’s muziek op zijn minst objectief gezien goed is, is Angel & Airwaves een conceptueel project over middelmatigheid, en gaat het vooral over de vraag in hoeverre een fan bereid is geld uit te geven aan een ‘exclusieve’ fanclub.

Leonardo DiCaprio, Will Smith, Helen Keller (zoek maar even op), Seth Cohen, ze waren allemaal op hun 23ste bekend en populair. Dus die opmerking in What’s My Age Again? is ongelooflijk misleidend, en alleen maar waar als je het op klootzakken betrekt.

Als er iets is waaruit je kunt opmaken dat Tom Delonge een onbetrouwbare hond is, dan zijn het wel zijn songteksten. In de nummers die hij tot nu toe heeft uitgebracht gaat het over seks met een hond, seks met zijn opa, over een gast die zijn zus berijdt en een nummer waar hij de zin “shit piss fuck cunt cocksucker motherfucker tits fart turd and twat” tot in den treuren herhaalt.

Dat soort teksten zijn grappig als je 14 bent, een leeftijd waarbij het leven vooral draait om zoveel mogelijk penisgerelateerde opmerkingen maken. Maar Tom Delonge was geen 14 toen hij deze nummers schreef. Fuck a Dog schreef hij toen hij 16 was. Nu ben ik zelf 22 jaar, dus vraag ik het aan alle 26-jarigen op deze wereld: zou jij een leeftijdsgenoot serieus nemen wanneer je weet dat hij nummers schrijft over het penetreren van een hond? Ik mag toch hopen dat je dit soort volk zo snel mogelijk afstoot, wanneer je na je troebele tienerjaren weer een beetje bij zinnen bent gekomen?

In een interview met Kerrang werd Tom Delonge gevraagd wie hij de held van het jaar vond. Hij antwoordde: “Bono. Ik vind hem geweldig en hij blijft de grenzen verleggen van wat een rockster is en kan doen.”

:(