FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

The Flexican is een herboren man

Dankzij wietolie kwam de dj tot een nieuwe EP.
Timo Pisart

Waar was Thomás Goethals, alias The Flexican, de afgelopen tijd? Voorheen draaide hij weekend na weekend in alle uithoeken van het land, vaak geflankeerd door Sef als mc. In 2016 was hij zelden in de club te vinden. Zonde, want weinig dj's draaien zo doeltreffend van UK garage naar bass naar R&B naar hiphop naar… ja, wat eigenlijk niet? De smaakpolitie zou het niet verfijnd noemen, maar The Flexican bezit een stel voelsprieten waarmee hij uitstekend ziet aankomen welk geluid de hitlijsten gaat overheersen en waarmee hij de dansvloeren gek maakt.

Advertentie

Juist daarom is het goed nieuws dat 2 december voor het eerst sinds twee jaar een nieuwe EP van hem verschijnt. Het is een nieuwe stap na Mother's Day en monsterhit Bumaye (Watch Out For This) met Major Lazer. De EP houdt het midden tussen de laatste plaat van Disclosure, elektronische popliedjes van Flume en de future R&B van Cashmere Cat. Best wel sick, en zo goed als zelden wordt gemaakt in Nederland. Hieronder hoor je voor het eerst het nieuwe liedje I Cruise I Rule. Ik vroeg hem waar hij al die tijd is gebleven.

Waar was Thomás Goethals, alias The Flexican, de afgelopen tijd? Voorheen draaide hij weekend na weekend in alle uithoeken van het land, vaak geflankeerd door Sef als mc. In 2016 was hij zelden in de club te vinden. Zonde, want weinig dj's draaien zo doeltreffend van UK garage naar bass naar R&B naar hiphop naar... ja, wat eigenlijk niet? De smaakpolitie zou het niet verfijnd noemen, maar The Flexican bezit een stel voelsprieten waarmee hij uitstekend ziet aankomen welk geluid de hitlijsten gaat overheersen en waarmee hij de dansvloeren gek maakt.

Juist daarom is het goed nieuws dat 2 december voor het eerst sinds twee jaar een nieuwe EP van hem verschijnt. Het is een nieuwe stap na Mother's Day en monsterhit Bumaye (Watch Out For This) met Major Lazer. De EP houdt het midden tussen de laatste plaat van Disclosure, elektronische popliedjes van Flume en de future R&B van Cashmere Cat. Best wel sick, en zo goed als zelden wordt gemaakt in Nederland. Hieronder hoor je voor het eerst het nieuwe liedje I Cruise I Rule. Ik vroeg hem waar hij al die tijd is gebleven.

THUMP: Ha Thomás! Ik had het idee dat je het afgelopen jaar een beetje out of the picture was. Voelde dat goed?
Thomás Goethals: Jazeker, achteraf was het de beste stap die ik ooit heb gemaakt. Ik weet nu dat ik niet altijd hoef te gaan, niet altijd op safe hoef te spelen en dezelfde boekingen moet aannemen om in de picture te blijven. Ik stond vaak op plekken geprogrammeerd waar iedereen heel stevig draait, en bepaald niet sexy. Heel veel energie! Drops! Moshpits! Handjes in de lucht! Ik zag mezelf dat niet nog tien jaar doen, het voelde geforceerd en zag dat vrouwen nooit in de moshpits doken. De hiphopstages op festivals werden langzaam maar zeker ramstages. De dj voor me vroeg om een moshpit, de dj na me zou dat ook gaan doen. Maar mensen moeten voor de muziek komen, niet om gecommandeerd te worden.

Als dat tegen gaat staan, lijken me dat echt vervelende avonden.
Inderdaad. Ik voelde me echt gevangen in dat kleine rondje en raakte ontevreden over de plekken waar ik stond. Daarom besloot ik terug te gaan van drie à vier boekingen per week naar eentje, en tijd te maken om te produceren. Vrienden dachten juist: wat is er met Flex aan de hand, gaat het wel goed met hem?

Haha, ik dacht ook al: The Flexican zal toch niet in een zwart gat zijn gevallen?
Nee man! Het ging beter dan ooit. Ik ben aan mezelf gaan werken door meditatie en reizen, een heb dingen herontdekt die ik vroeger tof vond: ik ben oude platen gaan diggen, af en toe vinyl-only sets en throwback-dingen gaan doen, en ik ben weer gaan blowen. Op mijn negentiende was ik gestopt omdat ik me een beetje asociaal voelde. Ik werd er stil van, maar het blowen heeft me vroeger heel erg geholpen me te ontwikkelen in draaien. Dan zat ik thuis met vrienden te blowen, deed mijn headphones op en ging de hele avond scratchen.

Wat deed het blowen nu met je?
Heel veel. Bumaye was een wereldhit, het was misschien geen nummer één, maar wel eentje die overal op de wereld werd gedraaid op de gekste plekken. Daar een vervolg op maken, dan is de druk op een gekke manier heel hoog, al helemaal omdat ik er nooit op was voorbereid dat het zo'n hit zou worden.
Het blowen heeft me nu geholpen dat rationele uit de weg te gaan, en gewoon gaan kloten en rotzooien. Dat is de beste manier om tot iets nieuws te komen, toch? Ik maak veel muziek met mijn toetsenist Quincy, dan sluiten we ons op, zetten de opname aan en gaan gewoon jammen. Een dag later luisteren we het terug. We hebben ook een keer met truffels geëxperimenteerd, dat heeft de gekste dingen opgeleverd.

Oja?
Zeker! En ik experimenteer met CBD olie met THC, dat komt best sterk je lichaam binnen. Het is ook een hele goede manier om te feesten, ik doe het in plaats van pillen. Een vriend van me maakt hele lekkere bonbons met chocolade, rauwe cacao en rozenolie, met THC erin. Je voelt je dan lekker, maar staat niet helemaal strak als een zombie. Mijn vriendin en ik hebben het op DGTL gedaan om eens te testen hoe het is op een groot festival. Nou, heel chill dus. We waren de hele dag superlollig, maar ook echt aan het dansen.

We dwalen af! Ik vind de EP te gek, hij klinkt heel fris, precies zoals dat laatste album van Disclosure had moeten klinken.
Thanks man. Ik heb er keihard aan gewerkt ben met een zak vol beats naar Engeland getrokken en heb voor het eerst met songwriters en vocalisten gewerkt. Ik wilde echte liedjes maken, maar tegelijkertijd moet het een beetje dansbaar zijn. Voor mijn gevoel zit er house in, maar ook jaren negentig R&B. Dat is opeens het hipste van het hipste in Amsterdam, in elk barretje hoor je TLC. Voor mij was dat vroeger 'schoolfeest', ik vind het heel leuk dat het weer terugkomt. Tegelijkertijd: ik woon vlakbij wat Trouw was, in het laatste halfjaar van de club probeerde ik er intens veel te zijn. Ik heb er zoveel toffe dingen gezien. Die liveshow van Henrik Schwarz was zo sophisticated, en met zoveel muzikanten, en zo strak. Nu ben ik heel blij met Claire, met z'n houten vloer en de trillende bassen als je staat te dansen. Als je je biertje neerzet en je kijkt niet uit, dan ligt-ie op de grond door de subs. Ook ben ik blij dat de Chicago Social Club, mijn thuisbasis, heeft gekozen voor een duidelijke lijn in de zaterdagprogrammering waar KLEAR een eigen avond heeft. Zo kan ik daar steeds beter mijn eigen sound ontplooien.

Jongens als Vic Crezée en Mairo Nawaz draaien wel in De School. Baal je dat je daar nooit draait?
Nee hoor, ik snap het wel. Ik heb een bepaalde bagage. Ik heb hits, hè? Ik ga er niet naar op zoek, maar kennelijk heb ik een sound die veel mensen aanspreekt. Daarom maak ik die jaarmixes: ik wil over een jaar of twintig, dertig kunnen terugluisteren en denken: het was misschien niet credible, maar over een paar decennia zijn het classics. Zo is het ook met die nineties house gegaan: op dat moment was het de meest corny muziek die je je kunt voorstellen, in 2014 was het het tofste dat je kon doen op een geloofwaardige manier. Ik wil me niet beperken door wat er in de mode is, maar probeer liever wat verder te kijken en met mijn carrière uiteindelijk een bescheiden stempel achter te laten op de muziekhistorie. En eerlijk gezegd: de tripjes naar het buitenland hebben me zoveel energie gegeven dat ik absoluut verder kijk dan Amsterdam.

Nu je het zegt: je EP past zijdelings ook wel in het geluid van Soulection. Dat is nu enorm groot in Azië.
Ja, dat klopt! Ik draai er sinds een jaar heel veel. Die gasten zijn echt crazy up to date, ze checken alles en kennen alle tracks, ze houden van die nieuwe stijl die geen heftige hiphop-trap is, maar juist wat meer mellow.

Ja, als trap de EDM van hiphop is, dan is Soulection de EDM van R&B.
Precies! En ze gaan er zo hard op. Die kids hebben echt crazy veel geld en zijn heel erg op de hoogte van nieuwe mode, met de duurste kleding. Er is tableservice, maar niet op een domme Amerikaanse manier. Ze gaan ook echt dansen. Dat is wel interessant: hier gebruikt het hiphop-publiek geen pillen, daar wel, en daardoor zijn ze gek op elektronische hiphop. Dan kun je zoveel breder en gekker draaien. Dat mist wel in Amsterdam.

The Flexican brengt de EP morgen in eigen beheer uit. Hij presenteert hem zaterdag in de Chicago Social Club.

THUMP: Ha Thomás! Ik had het idee dat je het afgelopen jaar een beetje out of the picture was. Voelde dat goed?
Thomás Goethals: Jazeker, achteraf was het de beste stap die ik ooit heb gemaakt. Ik weet nu dat ik niet altijd hoef te gaan, niet altijd op safe hoef te spelen en dezelfde boekingen moet aannemen om in de picture te blijven. Ik stond vaak op plekken geprogrammeerd waar iedereen heel stevig draait, en bepaald niet sexy. Heel veel energie! Drops! Moshpits! Handjes in de lucht! Ik zag mezelf dat niet nog tien jaar doen, het voelde geforceerd en zag dat vrouwen nooit in de moshpits doken. De hiphopstages op festivals werden langzaam maar zeker ramstages. De dj voor me vroeg om een moshpit, de dj na me zou dat ook gaan doen. Maar mensen moeten voor de muziek komen, niet om gecommandeerd te worden.

Als dat tegen gaat staan, lijken me dat echt vervelende avonden.
Inderdaad. Ik voelde me echt gevangen in dat kleine rondje en raakte ontevreden over de plekken waar ik stond. Daarom besloot ik terug te gaan van drie à vier boekingen per week naar eentje, en tijd te maken om te produceren. Vrienden dachten juist: wat is er met Flex aan de hand, gaat het wel goed met hem?

Advertentie

Haha, ik dacht ook al: The Flexican zal toch niet in een zwart gat zijn gevallen?
Nee man! Het ging beter dan ooit. Ik ben aan mezelf gaan werken door meditatie en reizen, een heb dingen herontdekt die ik vroeger tof vond: ik ben oude platen gaan diggen, af en toe vinyl-only sets en throwback-dingen gaan doen, en ik ben weer gaan blowen. Op mijn negentiende was ik gestopt omdat ik me een beetje asociaal voelde. Ik werd er stil van, maar het blowen heeft me vroeger heel erg geholpen me te ontwikkelen in draaien. Dan zat ik thuis met vrienden te blowen, deed mijn headphones op en ging de hele avond scratchen.

Wat deed het blowen nu met je?
Heel veel. Bumaye was een wereldhit, het was misschien geen nummer één, maar wel eentje die overal op de wereld werd gedraaid op de gekste plekken. Daar een vervolg op maken, dan is de druk op een gekke manier heel hoog, al helemaal omdat ik er nooit op was voorbereid dat het zo'n hit zou worden.
Het blowen heeft me nu geholpen dat rationele uit de weg te gaan, en gewoon gaan kloten en rotzooien. Dat is de beste manier om tot iets nieuws te komen, toch? Ik maak veel muziek met mijn toetsenist Quincy, dan sluiten we ons op, zetten de opname aan en gaan gewoon jammen. Een dag later luisteren we het terug. We hebben ook een keer met truffels geëxperimenteerd, dat heeft de gekste dingen opgeleverd.

Oja?
Zeker! En ik experimenteer met CBD olie met THC, dat komt best sterk je lichaam binnen. Het is ook een hele goede manier om te feesten, ik doe het in plaats van pillen. Een vriend van me maakt hele lekkere bonbons met chocolade, rauwe cacao en rozenolie, met THC erin. Je voelt je dan lekker, maar staat niet helemaal strak als een zombie. Mijn vriendin en ik hebben het op DGTL gedaan om eens te testen hoe het is op een groot festival. Nou, heel chill dus. We waren de hele dag superlollig, maar ook echt aan het dansen.

Advertentie

We dwalen af! Ik vind de EP te gek, hij klinkt heel fris, precies zoals dat laatste album van Disclosure had moeten klinken.
Thanks man. Ik heb er keihard aan gewerkt ben met een zak vol beats naar Engeland getrokken en heb voor het eerst met songwriters en vocalisten gewerkt. Ik wilde echte liedjes maken, maar tegelijkertijd moet het een beetje dansbaar zijn. Voor mijn gevoel zit er house in, maar ook jaren negentig R&B. Dat is opeens het hipste van het hipste in Amsterdam, in elk barretje hoor je TLC. Voor mij was dat vroeger 'schoolfeest', ik vind het heel leuk dat het weer terugkomt. Tegelijkertijd: ik woon vlakbij wat Trouw was, in het laatste halfjaar van de club probeerde ik er intens veel te zijn. Ik heb er zoveel toffe dingen gezien. Die liveshow van Henrik Schwarz was zo sophisticated, en met zoveel muzikanten, en zo strak. Nu ben ik heel blij met Claire, met z'n houten vloer en de trillende bassen als je staat te dansen. Als je je biertje neerzet en je kijkt niet uit, dan ligt-ie op de grond door de subs. Ook ben ik blij dat de Chicago Social Club, mijn thuisbasis, heeft gekozen voor een duidelijke lijn in de zaterdagprogrammering waar KLEAR een eigen avond heeft. Zo kan ik daar steeds beter mijn eigen sound ontplooien.

Jongens als Vic Crezée en Mairo Nawaz draaien wel in De School. Baal je dat je daar nooit draait?
Nee hoor, ik snap het wel. Ik heb een bepaalde bagage. Ik heb hits, hè? Ik ga er niet naar op zoek, maar kennelijk heb ik een sound die veel mensen aanspreekt. Daarom maak ik die jaarmixes: ik wil over een jaar of twintig, dertig kunnen terugluisteren en denken: het was misschien niet credible, maar over een paar decennia zijn het classics. Zo is het ook met die nineties house gegaan: op dat moment was het de meest corny muziek die je je kunt voorstellen, in 2014 was het het tofste dat je kon doen op een geloofwaardige manier. Ik wil me niet beperken door wat er in de mode is, maar probeer liever wat verder te kijken en met mijn carrière uiteindelijk een bescheiden stempel achter te laten op de muziekhistorie. En eerlijk gezegd: de tripjes naar het buitenland hebben me zoveel energie gegeven dat ik absoluut verder kijk dan Amsterdam.

Nu je het zegt: je EP past zijdelings ook wel in het geluid van Soulection. Dat is nu enorm groot in Azië.
Ja, dat klopt! Ik draai er sinds een jaar heel veel. Die gasten zijn echt crazy up to date, ze checken alles en kennen alle tracks, ze houden van die nieuwe stijl die geen heftige hiphop-trap is, maar juist wat meer mellow.

Ja, als trap de EDM van hiphop is, dan is Soulection de EDM van R&B.
Precies! En ze gaan er zo hard op. Die kids hebben echt crazy veel geld en zijn heel erg op de hoogte van nieuwe mode, met de duurste kleding. Er is tableservice, maar niet op een domme Amerikaanse manier. Ze gaan ook echt dansen. Dat is wel interessant: hier gebruikt het hiphop-publiek geen pillen, daar wel, en daardoor zijn ze gek op elektronische hiphop. Dan kun je zoveel breder en gekker draaien. Dat mist wel in Amsterdam.

The Flexican brengt de EP morgen in eigen beheer uit. Hij presenteert hem zaterdag in de Chicago Social Club.

Waar was Thomás Goethals, alias The Flexican, de afgelopen tijd? Voorheen draaide hij weekend na weekend in alle uithoeken van het land, vaak geflankeerd door Sef als mc. In 2016 was hij zelden in de club te vinden. Zonde, want weinig dj's draaien zo doeltreffend van UK garage naar bass naar R&B naar hiphop naar... ja, wat eigenlijk niet? De smaakpolitie zou het niet verfijnd noemen, maar The Flexican bezit een stel voelsprieten waarmee hij uitstekend ziet aankomen welk geluid de hitlijsten gaat overheersen en waarmee hij de dansvloeren gek maakt.

Juist daarom is het goed nieuws dat 2 december voor het eerst sinds twee jaar een nieuwe EP van hem verschijnt. Het is een nieuwe stap na Mother's Day en monsterhit Bumaye (Watch Out For This) met Major Lazer. De EP houdt het midden tussen de laatste plaat van Disclosure, elektronische popliedjes van Flume en de future R&B van Cashmere Cat. Best wel sick, en zo goed als zelden wordt gemaakt in Nederland. Hieronder hoor je voor het eerst het nieuwe liedje I Cruise I Rule. Ik vroeg hem waar hij al die tijd is gebleven.

THUMP: Ha Thomás! Ik had het idee dat je het afgelopen jaar een beetje out of the picture was. Voelde dat goed?
Thomás Goethals: Jazeker, achteraf was het de beste stap die ik ooit heb gemaakt. Ik weet nu dat ik niet altijd hoef te gaan, niet altijd op safe hoef te spelen en dezelfde boekingen moet aannemen om in de picture te blijven. Ik stond vaak op plekken geprogrammeerd waar iedereen heel stevig draait, en bepaald niet sexy. Heel veel energie! Drops! Moshpits! Handjes in de lucht! Ik zag mezelf dat niet nog tien jaar doen, het voelde geforceerd en zag dat vrouwen nooit in de moshpits doken. De hiphopstages op festivals werden langzaam maar zeker ramstages. De dj voor me vroeg om een moshpit, de dj na me zou dat ook gaan doen. Maar mensen moeten voor de muziek komen, niet om gecommandeerd te worden.

Als dat tegen gaat staan, lijken me dat echt vervelende avonden.
Inderdaad. Ik voelde me echt gevangen in dat kleine rondje en raakte ontevreden over de plekken waar ik stond. Daarom besloot ik terug te gaan van drie à vier boekingen per week naar eentje, en tijd te maken om te produceren. Vrienden dachten juist: wat is er met Flex aan de hand, gaat het wel goed met hem?

Haha, ik dacht ook al: The Flexican zal toch niet in een zwart gat zijn gevallen?
Nee man! Het ging beter dan ooit. Ik ben aan mezelf gaan werken door meditatie en reizen, een heb dingen herontdekt die ik vroeger tof vond: ik ben oude platen gaan diggen, af en toe vinyl-only sets en throwback-dingen gaan doen, en ik ben weer gaan blowen. Op mijn negentiende was ik gestopt omdat ik me een beetje asociaal voelde. Ik werd er stil van, maar het blowen heeft me vroeger heel erg geholpen me te ontwikkelen in draaien. Dan zat ik thuis met vrienden te blowen, deed mijn headphones op en ging de hele avond scratchen.

Wat deed het blowen nu met je?
Heel veel. Bumaye was een wereldhit, het was misschien geen nummer één, maar wel eentje die overal op de wereld werd gedraaid op de gekste plekken. Daar een vervolg op maken, dan is de druk op een gekke manier heel hoog, al helemaal omdat ik er nooit op was voorbereid dat het zo'n hit zou worden.
Het blowen heeft me nu geholpen dat rationele uit de weg te gaan, en gewoon gaan kloten en rotzooien. Dat is de beste manier om tot iets nieuws te komen, toch? Ik maak veel muziek met mijn toetsenist Quincy, dan sluiten we ons op, zetten de opname aan en gaan gewoon jammen. Een dag later luisteren we het terug. We hebben ook een keer met truffels geëxperimenteerd, dat heeft de gekste dingen opgeleverd.

Oja?
Zeker! En ik experimenteer met CBD olie met THC, dat komt best sterk je lichaam binnen. Het is ook een hele goede manier om te feesten, ik doe het in plaats van pillen. Een vriend van me maakt hele lekkere bonbons met chocolade, rauwe cacao en rozenolie, met THC erin. Je voelt je dan lekker, maar staat niet helemaal strak als een zombie. Mijn vriendin en ik hebben het op DGTL gedaan om eens te testen hoe het is op een groot festival. Nou, heel chill dus. We waren de hele dag superlollig, maar ook echt aan het dansen.

We dwalen af! Ik vind de EP te gek, hij klinkt heel fris, precies zoals dat laatste album van Disclosure had moeten klinken.
Thanks man. Ik heb er keihard aan gewerkt ben met een zak vol beats naar Engeland getrokken en heb voor het eerst met songwriters en vocalisten gewerkt. Ik wilde echte liedjes maken, maar tegelijkertijd moet het een beetje dansbaar zijn. Voor mijn gevoel zit er house in, maar ook jaren negentig R&B. Dat is opeens het hipste van het hipste in Amsterdam, in elk barretje hoor je TLC. Voor mij was dat vroeger 'schoolfeest', ik vind het heel leuk dat het weer terugkomt. Tegelijkertijd: ik woon vlakbij wat Trouw was, in het laatste halfjaar van de club probeerde ik er intens veel te zijn. Ik heb er zoveel toffe dingen gezien. Die liveshow van Henrik Schwarz was zo sophisticated, en met zoveel muzikanten, en zo strak. Nu ben ik heel blij met Claire, met z'n houten vloer en de trillende bassen als je staat te dansen. Als je je biertje neerzet en je kijkt niet uit, dan ligt-ie op de grond door de subs. Ook ben ik blij dat de Chicago Social Club, mijn thuisbasis, heeft gekozen voor een duidelijke lijn in de zaterdagprogrammering waar KLEAR een eigen avond heeft. Zo kan ik daar steeds beter mijn eigen sound ontplooien.

Jongens als Vic Crezée en Mairo Nawaz draaien wel in De School. Baal je dat je daar nooit draait?
Nee hoor, ik snap het wel. Ik heb een bepaalde bagage. Ik heb hits, hè? Ik ga er niet naar op zoek, maar kennelijk heb ik een sound die veel mensen aanspreekt. Daarom maak ik die jaarmixes: ik wil over een jaar of twintig, dertig kunnen terugluisteren en denken: het was misschien niet credible, maar over een paar decennia zijn het classics. Zo is het ook met die nineties house gegaan: op dat moment was het de meest corny muziek die je je kunt voorstellen, in 2014 was het het tofste dat je kon doen op een geloofwaardige manier. Ik wil me niet beperken door wat er in de mode is, maar probeer liever wat verder te kijken en met mijn carrière uiteindelijk een bescheiden stempel achter te laten op de muziekhistorie. En eerlijk gezegd: de tripjes naar het buitenland hebben me zoveel energie gegeven dat ik absoluut verder kijk dan Amsterdam.

Nu je het zegt: je EP past zijdelings ook wel in het geluid van Soulection. Dat is nu enorm groot in Azië.
Ja, dat klopt! Ik draai er sinds een jaar heel veel. Die gasten zijn echt crazy up to date, ze checken alles en kennen alle tracks, ze houden van die nieuwe stijl die geen heftige hiphop-trap is, maar juist wat meer mellow.

Ja, als trap de EDM van hiphop is, dan is Soulection de EDM van R&B.
Precies! En ze gaan er zo hard op. Die kids hebben echt crazy veel geld en zijn heel erg op de hoogte van nieuwe mode, met de duurste kleding. Er is tableservice, maar niet op een domme Amerikaanse manier. Ze gaan ook echt dansen. Dat is wel interessant: hier gebruikt het hiphop-publiek geen pillen, daar wel, en daardoor zijn ze gek op elektronische hiphop. Dan kun je zoveel breder en gekker draaien. Dat mist wel in Amsterdam.

The Flexican brengt de EP morgen in eigen beheer uit. Hij presenteert hem zaterdag in de Chicago Social Club.