Vier artiesten vertellen over de invloed van David Lynch op hun muziek

Al sinds Twin Peaks voor het eerst werd uitgezonden, inspireert de serie kunstenaars en muzikanten. Nicolas Jaars Essential Mix uit 2012 begint met een fragment van Angelo Badalementi die vertelt over het componeren van de muziek uit de serie. DJ Shadows Entroducingeindigt met de onheilspellende woorden van The Giant en Ben Frost vernoemde een liedje naar een van de meest memorabele figuren uit het tv-programma.

Blue Velvet viert deze maand haar dertigste verjaardag en Twin Peaks keert in 2017 terug, met bijdrages van Trent Reznor, Sky Ferreira en Ruth Radelet van Chromatics. Een goed moment om in te zoomen op de muziek uit de tv-show en andere films van Lynch. We vroegen Moby, Jon Hopkins, Jamie Stewart en Zola Jesus hoe Lynch hun carrière als muzikant vormde.

"Ik was nog erg jong toen Twin Peaks op tv kwam. Ik begreep er niet veel van en ik was er een beetje bang voor. Later nam ik mijn kleine broertje mee naar Fire Walk with Me in de bioscoop. Ik was veertien en mijn broertje acht. Ik snap nog steeds niet waarom ze twee kinderen binnenlieten bij de engste film ooit. Toen ik wat ouder was, liet iemand met Wild at Heart zien, en toen viel het kwartje.

Lynch heeft veel invloed gehad op Xiu Xiu. We coveren alleen liedjes die ons echt raken. Niemand van ons zegt: "Oh, ik kan dit echt wel beter dan Nina Simone" of Angelo Badalamenti. Het was lastig. Om te beginnen zijn die liedjes geliefd en erg bekend. Je kan de eerste twee noten van de openingsmelodie zingen, en iedereen weet wat het is. We wilden dat onze covers een weerspiegeling waren van hoe ze ons vormden als muzikanten. Het zou het tegenovergestelde van eerbiedig zijn om ze gewoon te kopiëren.

Wat ik zo mooi vind aan de muziek uit de serie en de films, is dat het een combinatie is van angstaanjagend, grappig, eenvoudig, romantisch en pretentieloos. Ik kan geen andere muziek bedenken die al die eigenschappen heeft en tegelijkertijd ook zo succesvol is."

"Als je naar de laatste drie nummers van mijn album Contact Note luistert, hoor je de invloed van David Lynch. Ik weet niet of iemand het heeft opgemerkt, maar het einde van de track Nightjar heeft iets dromerigs dat voor mij voelt als een direct eerbetoon. Mijn muziek heeft altijd iets filmisch gehad en David Lynch is mijn favoriete regisseur, dus het voelt logisch. Hij staat bekend om zijn samenwerking met Badalamenti, ik hou erg van het idee van een regisseur die een levenslange samenwerking heeft met een componist."

"Ik gok dat het 1990 was. Ik had een technoliedje gemaakt dat Go heette. Een Brits label wilde het uitbrengen, en ze hadden een remix nodig, dus voegde ik wat drumgeluiden toe. Het klonk nog wat leeg. Ik was geobsedeerd door Twin Peaks en werkte tegelijkertijd aan die remix. Ik nam even pauze om een aflevering te kijken en hoorde Laura Palmer's Theme. Ik zette de videorecorder uit, liep naar mijn studio en speelde de strijkers na op een oude Yamaha-synthesizer. Het was mijn tweede release en Go werd een hit in heel Europa. Ik had niet verwacht dat zoveel mensen dat liedje zouden horen.

David Lynch gebruikt elk element om zijn publiek te beïnvloeden. Ik denk dat hij probeert om iets te creëren dat echt impact heeft op de kijker. Het verbinden van muziek aan film is een manier om dat te bereiken.

Mensen kijken naar kunst om verschillende redenen, maar uiteindelijk reageren ze er vaak emotioneel op. Dat is wat Lynch heeft gedaan: hij neemt persoonlijke, subjectieve momenten, gooit ze de wereld in, en raakt mensen emotioneel. Als je kunst maakt en mensen reageren er niet emotioneel op, is iedereen het zo weer vergeten."

"Toen ik dertien was, zag ik een Koreaanse bootleg van Eraserhead. Het was de eerste keer dat ik iets van Lynch zag. De eerste keer dat ik die film zag, wist ik niet wat ik ervan moest denken. Het was zo ver verwijderd van alles dat ik kende, het was beangstigend. Uiteindelijk was ik zo geïntrigeerd en nieuwsgierig dat ik niet kon stoppen met kijken. Ik wilde meer.

Zijn muzikale keuzes zijn zo specifiek en roepen zulke sterke associaties op, dat het makkelijk is om betoverd te raken. Zijn muziek, net als zijn werk in z'n geheel, is een vervormde versie van de werkelijkheid, gebaseerd op een persoonlijke herinneringen en nostalgie. Het voelt bekend en onschuldig, maar heeft altijd iets verraderlijks. Het is naïef en tegelijkertijd angstaanjagend.

In zijn werk is muziek even belangrijks als beeld. Ze werken samen om een unieke en opmerkelijk atmosfeer te creëren. De wereld die hij schept heeft een enorme aantrekkingskracht, en ik probeer eenzelfde gevoel van onwerkelijkheid te creëren."