Het is zeldzaam dat een elektronische muziekvideo verward wordt met een korte film of vice versa. De in Berlijn gevestigde regisseur Parker Ellerman heeft met producer en Berghain resident-dj Marcel Dettmann de krachten gebundeld om dit te veranderen. Het resultaat is een negen minuten durende film voor Dettmans nieuwe single Seduction, met vocalen van Emika. Het is geen typisch videoclip, eerder een korte, donkere film over lust, fetisj, verlies van controle, angst en waanzin, waarin alle elementen en stemmingen voorkomen die je ook terugvindt in Dettmanns muziek.
Is het een videoclip of een korte film? PE: Ik denk dat iedere videoclip met een verhaal een korte film is. Aan het einde van de dag is dit niet zo'n klassieke korte film die op filmfestivals zou worden gepresenteerd en achteraf in vergetelheid raakt. Ik vind het ook leuk dat deze film op VICE en THUMP gepresenteerd wordt en dat veel mensen het hopelijk zien, samen met de muziek van een artiest die zijn eigen fans heeft en die hem voornamelijk als een dj en producer kennen.Het zou als een korte film erkend worden als je kijkt naar de lengte, het ontwerp van de set, de cinematografie en de verhaallijn zelf. Hoe heb je het script ontwikkeld - vooral omdat de beelden hun eigen verhaal vertellen, in plaats van simpelweg de muziek illustreren? PE: Ik had het oorspronkelijke idee binnen een dag af. Ik heb geprobeerd om die typische Berlijnse cliché's die verbonden zijn met de stad, Marcel, de Berghain en dat alles te voorkomen.
Films over Berlijn gebruiken meestal ten minste één shot van de Warschauer Brug… PE: Ik wilde dieper graven. De gouden jaren twintig, het expressionisme, het zwart-witte, ik wilde inhaken op dat alles. En ik wist dat het uitgevoerd zou worden als een korte film met een cast van acteurs. We schoten het grootste deel van de film in West Berlijn: Ku'damm, Fasanenstrasse en Kranzler Eck. De film toont ook de ingang van Hotel Atlanta, maar de shots binnenshuis vonden vonden plaats in de Pension Funk. De beroemde stomme film actrice Asta Nielsen woonde daar gedurende de jaren twintig. Het interieur van de kamer heeft nog steeds dezelfde stijl uit die tijd. Hetzelfde gold voor de kostuums, die zijn ook afkomstig uit de jaren twintig. Maar tegelijkertijd reden moderne auto's rond in de stad. Dat was geen kwestie van budget, maar een bewuste stilistische inconsistentie om het surrealistische gevoel te dragen en om een verbinding met het heden te maken.
Advertentie
De film toont ook een platenspeler, en daarnaast is er niet alleen de Dettmann II album te zien, maar ook een vintage schellakplaat. PE: Dat is een detail van onze décor-ontwerpster Isabella Ott. Er zijn nog meer referenties: De dansers van de dak scène dragen kostuums die geïnspireerd zijn door de expressionistische gemaskerde danseres Lavinia Schulz, zij woonde in Berlijn tot in de twintiger jaren van de vorige eeuw. Schulz vermoordde eerst haar man in een Absinthe-razernij en daarna schoot ze zichzelf dood. Haar kostuums worden getoond bij Hamburg Museum of Arts and Crafts. We hebben ze één op één nagemaakt.
Een ander element dat centraal staat in de film is het verlies van controle- aan de ene kant is er het seksuele spel, later een ongeval en de val van het dak. PE: Het is niet alleen een ongeval. De bepalende scène toont een epileptische aanval. Ik heb met een vriendelijke neuroloog van tevoren gesproken. In eerste instantie wilde ik gewoon meer leren over waanideeën van vervolging, maar dat was vrij ontgoochelend. Zoals hij vertelde me: "Zulke complexe dingen als in A Beautiful Mind, dat is allemaal Hollywood-bullshit. Die mensen horen eerder stemmen. Kies zelf maar….." Vervolgens hebben we het over temporaalkwab-epilepsie gehad. Patiënten ervaren meestal vervelende religieuze visioenen.
En dat is waarom er een engel in de kamer is. PE: Precies. De trigger is de epilepsie. Die dood niet het gevolg van een ongeval, dat is wat je veel hoort: Iemand verloor de sleutels van de handboeien en dat soort dingen. Maar je begrijpt nog steeds niet waar de engel voor staat, dat is het verhaal achter het verhaal. En in tegenstelling tot de meeste keren in Duitse films, hoeft je niet elk klein ding uit te leggen.
Marcel, hoe vond je het plot passen bij je muziek? MD: Nou, we hebben natuurlijk gesproken over Parker's ideeën op voorhand… PE: Onze echtgenotes waren geschokt, wij vonden het tof… MD: Wij vonden het tof! Voor mij was het passend. Ik had geen precieze visuele verbeelding van de track, maar Parker's script klopte voor mij. Ik vond het een leuk idee totdat ik de eerste edit van de shoot zag. En toen dacht ik: "Wauw!" Negen minuten zonder veel dialoog, dat zou te lang kunnen zijn. En we hebben zelfs de originele versie van Seduction met ongeveer twee minuten verlengd. Maar om in staat te zijn om iets zo lang te kunnen absorberen, dat is voor mij de definitie van een goede film.*** Lees ook: Vierdimensionale yogasessie met techno-icoon Lucy Speedy J: "Wij zijn de slow-cooking van de elektronische muziek De tien favoriete leftfield trips van Tripeo*** Volg ons op Facebook en Twitter.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
