Ik ging feesten met een internationale drugsdealer in Mexico en ik leef nog

Alle foto's zijn gemaakt door de auteur

Playa de Carmen is een Mexicaanse kuststad op 45 minuten rijden van Cancún. In de afgelopen tien jaar is de stad uitgegroeid tot een internationale feestbestemming, dankzij de grote stroom toeristen die afkomt op het jaarlijkse BPM Festival. Het is een verzamelplaats geworden voor danceliefhebbers, maar ook een onopvallende plek waar je je goed kunt verstoppen.

Mijn eerste aanraking met de donkere kant van Playa was in oktober 2013, toen ik bij een bedrijf werkte dat villa's verhuurde aan vakantiegangers. Prijzen liepen op tot drieduizend dollar per nacht. Mijn werkzaamheden bestonden boekingen afhandelen, vragen beantwoorden en zorgen dat onze gasten alles hadden wat hun hartje begeerde. Ik kwam aan het baantje omdat mijn ouders er zelf een villa hadden gehuurd. Na een paar shotjes tequila en de realisatie dat ik voorlopig niet wilde gaan studeren, vroeg ik de eigenaar van het bedrijf of hij nog werk had. Dat had hij. Anderhalve maand later vloog ik van Los Angeles naar Mexico zonder retourticket.

Playa del Carmen is een klein stadje. De drie maanden die ik er doorbracht ontmoette ik allerlei mensen van over de hele wereld: expats, backpackers, internationale clubbers en criminelen die flink wat te verbergen hadden. Het verhaal van Micha* zal ik nooit vergeten, omdat het mijn eerste glimp was – en waarschijnlijk mijn laatste – in de wondere wereld van drugs. Achteraf gezien, kreeg ik meer dan een glimp – gedurende een paar surrealistische weken speelde ik mee in het leven van Micha, een internationale drugsbaron.

Ik ontmoette Micha in januari 2014, toen hij een strandvilla met vijf kamers bij ons huurde. Hij was bijna twee meter lang, kortgeknipt, goed gekleed, liep op mooie designerschoenen en droeg peperdure horloges. Misschien was ik wel zo gecharmeerd van hem omdat hij de belichaming was van mannelijkheid, met zijn afgetrainde lichaam, de indrukwekkende verschijning van een mafiabaas uit The Godfather en zijn brede kaaklijn die je extra goed zag als hij boos was. Nadat we een tijdje hadden gepraat, zei hij dat hij uit Canada kwam, en dat hij begin dertig was.

Micha kwam aan met Tim, een vriend van hem. Het was de eerste keer dat Tim Canada verliet sinds hij uit de gevangenis kwam. Hij zat vast voor een poging tot moord. Tim was 29, maar had de energie van een tiener. Het leek alsof hij was gestopt met opgroeien terwijl hij in de gevangenis zat.

De band tussen Micha en mij was al vanaf het begin vreemd. Nog voordat ik ze een rondleiding door hun villa kon geven, haalde hij een plastic zak tevoorschijn. Hij zei dat er 75 xtc-pillen en zegeltjes lsd in de zak zaten. Ik was eventjes in shock, maar al snel kwam de adrenalinejunk in mij naar boven. Micha was een welkome afwisseling van alle rijke mensen en moeders waar ik het afgelopen seizoen mee had moeten dealen.

"Wil je er een paar?"

"Graag."

Hij gaf me vijf pillen.

Omdat ik me afvroeg waarom iemand in vredesnaam zoveel drugs bij zich had, vroeg ik wat voor werk hij deed. Micha haalde drie telefoons tevoorschijn en zei dat hij in de bouw werkte. Ik vroeg of hij wist dat deze villa voor tien personen was. En of ze daadwerkelijk met z'n tweeën waren.Diezelfde dag kwamen twee van de mooiste meiden die ik ooit heb gezien binnenlopen. Ze stelden zich voor als Lorena en Mari. Het leek alsof ze zo uit een videoclip waren gestapt, met een gezicht als Sofía Vergara en het lichaam van Nicki Minaj. Ze droegen kleine shirts en bikini's, skinny jeans, hadden lange, gelakte nagels en droegen een shitload aan juwelen. Een beetje mysterieus, zeker toen ik hoorde dat ze 'werden betaald om een weekje te komen feesten.'

De meiden waren aardig. We deelden een gezamenlijke liefde voor elektronische muziek en reizen. Lorena liet zelfs video's zien dat ze aan het draaien was in haar thuisstad Cali in Colombia. Onze interactie was echter snel over, aangezien ze hoofdzakelijk bezig waren met selfies nemen en poeder snuiven dat uit hun tas kwam. "In Colombia houdt niemand van cocaïne," zei ze in het Spaans. Ze zei dat ze in plaats daarvan 2C-B gebruikte.

De volgende dag kwam Micha's vriend Ivan aan. Terwijl hij zijn bagage uitpakte in de woonkamer, haalde hij nog meer designerdrugs tevoorschijn en nog een paar duizend dollar. Ondertussen vertelde hij dat het vals geld was. Ook was hij aangehouden op het vliegveld van Cancún, omdat hij nog verkeersboetes had openstaan in Miami.

Micha zei dat hij Ivan een paar jaar geleden in Guadalajara had ontmoet, tijdens een van zijn vele trips naar Mexico. Ze waren meteen vrienden. De laatste dagen was hij Micha's rechterhand als ze in Mexico waren.

Micha leek mij te mogen, misschien omdat ik de enige vrouw was waar hij Engels mee kon praten. Gedurende een paar nachten nam hij me mee uit naar clubs als Mamita's, Kool Beach Club, Canibal Royale en La Santanera. Het BPM Festival ging bijna van start, de meeste dj's draaiden underground house en techno. Micha hield vooral van de Las Vegas-achtige sfeer en liet zich graag omringen door mooie vrouwen en een hoop champagne.

Onze routine ging als volgt: naar de club, betalen voor een tafel en behandeld worden als goden. Als de obers aan kwamen zetten met Moët werden ze teruggestuurd voor een flesje Dom Pérignon. De rekening? Minstens 10.000 dollar. Altijd in cash. Elke avond werd er een overvloedige hoeveelheid drugs gebruikt, astronomisch duur gegeten en een hoop geneukt. Het leek op een hedonistische film. Ik genoot van elke seconde.

Een paar dagen voor zijn vertrek besloot Micha dat hij nog een trip wilde maken om een paar vrienden uit Guadalajara op te zoeken. Ondertussen waren de meiden en Ivan teruggevlogen naar Colombia. Ik was alleen over met Micha en Tim. We hadden direct een probleem: ze konden niet betalen met een creditcard omdat ze wilden voorkomen dat de autoriteiten ze konden traceren. In wezen was ik continue meegelift op zijn superdure all inclusive vakantie – en ik wilde graag iets terugdoen. Het was wel duidelijk dat Micha geen bouwbedrijf runde, maar omdat ik van hun aanwezigheid genoot besloot ik mijn bedenkingen te negeren.

Ik bood ze aan de tickets op mijn naam te bestellen, dan konden ze mij in cash betalen. Dat hebben ze toen vriendelijk afgeslagen. In plaats daarvan gaf Micha me duizend peso om naar Cancún te gaan, zodat ik twee vliegtickets cash kon betalen.

Na Mexico vloog Micha terug naar Canada en ik naar LA. In de zes maanden die volgden, hielden we contact via Whatsapp. Ik voelde me opgewonden om vrienden te zijn met een obscure bad boy die opereerde op een level ver boven de loopjongens die ik kende uit Playa en LA. Ik wist eigenlijk nog steeds niet wat-ie nou precies deed, maar daar zou ik snel achter komen.

In augustus 2014 vertelde hij dat hij een maand vakantie kwam vieren in LA. Hij dacht erover om te investeren in restaurantketen El Pollo Loco, omdat hij van vrienden had gehoord hoe goed de kip daar was. Hij zei dat hij misschien een vestiging wilde openen in zijn thuisstad Manitoba.

Hij vroeg of ik zijn chauffeur wilde zijn tijdens het bezoek. In ruil zou ik gratis mogen shoppen en eten, en nog eens 150 dollar per dag verdienen. Ik had even geen werk, dus het voelde als een prima deal. Bovendien betekende het rondhangen met hem: precies wat ik wilde. Ik heb altijd een zwak gehad voor bad boys – Micha was knap en zorgde goed voor me. Onze tijd in Mexico was geweldig, en in LA zou het net zo zijn. Ik wist dat hij betrokken was in een schimmige industrie, maar mijn gevoelens voor hem zorgen ervoor dat ik niet helder kon nadenken.

De eerste dagen waren geweldig. Ik nam hem een paar keer mee naar El Pollo Loco en hij vond het heerlijk. We gingen naar het strand in Hollywood en Santa Monica. Hij kocht sieraden voor me. Net als in Mexico werd alles in cash betaald, om geen sporen achter te laten.

Later die avond kreeg ik een berg paniekerige sms'jes en telefoontjes van hem, of ik hem kon ophalen bij zijn appartement. Aan de telefoon klonk hij kalm, maar ik hoorde aan zijn stem dat het helemaal mis was.

Toen ik aankwam, hopte hij snel in de passagiersstoel. "Rijden," zei hij. Zonder verdere uitleg. Tijdens de rit leunde hij achterover, om zeker te zijn dat hij niet te zien was. Regelmatig keek hij over zijn schouder. Ik was verward, maar tegelijkertijd opgewonden van de spanning. Het voelde alsof we in een Hollywoodfilm zaten.

Na een poosje ging hij weer rechtop zitten. Ik vroeg hem wat er aan de hand was en hij vertelde me dat de politie, FBI en DEA hem hadden overvallen in zijn appartement. Ze hadden 300.000 dollar gevonden. Ze hielden hem al de hele tijd dat hij in LA was in de gaten en hadden hem zien praten met een paar duistere figuren met cowboyhoeden. Het was de enige verklaring die hij me gaf, op dat moment alles wat ik wilde weten.

Hij vroeg me of ik hem naar het kantoor van zijn advocaat wilde brengen, om te zien hoe hij zo snel mogelijk naar Canada kon vertrekken. Vanaf dat moment begon ik angstig te worden. Ik realiseerde me ineens de ernst van de situatie

"Als je wil dat ik je ergens naartoe breng, moet je eerst vertellen wat je nou eigenlijk doet," eiste ik.

"Geef me je telefoon," zei hij, en hij staarde me aan met zijn blauwe ogen.

Ik gaf m'n telefoon. Hij zette hem uit en deed hem in zijn zak.

Ik handel in mdma en heroïne," zei hij nonchalant.

"Oh, oke," stotterde ik, geschokt dat hij het eindelijk toegaf.

"Ik vermoord je als je dit doorvertelt," zei hij lachend. In mijn hart wist ik dat daar een kern van waarheid in zat.

Na zijn 'bekentenis' voelde ik me vreemd genoeg op mijn gemak, met de gedachte dat ik toch niet gek was, en dat Micha niet een of andere gekke vastgoedhandelaar was die zijn financiële zaken niet op orde had. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen. Vreemd genoeg vertrouwde ik hem nog steeds.

Ik reed hem naar zijn advocaat, en maakte mezelf wijs dat ik niets illegaals deed en dat ik altijd nog kon zeggen dat ik nergens van afwist. Het kantoor van de advocaat lag in het louche gedeelte van Van Nuys; ik nam aan dat deze advocaat meerdere verdedigde. Terwijl we in de wachtkamer zaten, kwam een magere man binnenlopen met een krijtstreeppak en goed nieuws: zijn advocaat wist hoe hij thuis kon komen in Canada. Micha moest hem 35.000 dollar betalen – waarschijnlijk om nog meer dure krijtstreeppakken te kunnen kopen.

Nadat we het advocatenkantoor hadden verlaten, maakte Micha nog een paar telefoontjes op een van zijn prepaid-mobieltjes, om af te spreken met twee vrouwen die hem konden voorzien van nog meer mobieltjes en geld.

In een helder moment realiseerde ik me dat mijn naïeve sensatiezucht tot slechte dingen kon leiden. Nadat ik hem had afgezet, belde ik mijn vader voor advies. Hij heeft me altijd mijn gang laten gaan, maar nu was hij oprecht bezorgd. Hij zei direct dat ik Micha's nummer maar beter kon verwijderen, omdat mijn naam anders weleens in politiedossiers zou kunnen komen.

De volgende dag stuurde ik Micha een sms'je, dat ik voorlopig even de stad zou gaan. Ik loog dat ik overwoog om terug te gaan naar Mexico en dat het wellicht moeilijk zou zijn om contact te onderhouden. Hij reageerde en wenste me veel plezier. We zouden contact houden en in Mexico konden we eventueel weer afspreken. Daarna heb ik zijn nummer verwijderd, en mijn eigen nummer veranderd.

Het was de laatste keer dat ik van hem hoorde. Tot op de dag van vandaag denk ik nog weleens aan hem. Soms struin ik zelfs de websites van Amerikaanse en Canadese gevangenissen af, in de hoop hem te vinden. Maar eigenlijk weet ik niets – ik weet niet eens of Micha wel zijn echte naam was.

*Alle namen zijn veranderd

Volg Sarah Ontell op Twitter