FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Martin Garrix op gitaar: ongemakkelijk of het beste dat-ie kon doen?

Wat moet je als dj in een talkshow? Gewoon je liedje aanzetten en achterover leunen?

Zo, wat hebben we gisteren smakelijk gelachen om Martin Garrix toen hij voor het eerst op de Amerikaanse tv verscheen. Bij Jimmy Fallon deed hij 'live' zijn nieuwe single. Niet achter de CDJ's, maar plukkend op een Gibson Les Paul met The Roots als begeleidingsband. Tussen die virtuozen was het vrij ongemakkelijk om te zien dat hij net zo goed gitaar speelt als mijn twaalfjarige neefje na negen gitaarlessen. Hij kijkt al net zo ingespannen en heeft de rockster-pose helemaal niet onder de knie (terwijl hij toch de grootste ster op het podium is). Het klonk goed, maar het zag er niet uit. Het internet grinnikte er hard om, vanzelfsprekend. Onder de video zijn inmiddels flink wat discussies gaande tussen tienermeisjes (die Garrix vooral cute vinden), nerds (die hem liever hadden zien mixen) en haters (die Martin Garrix stom vinden).

Advertentie

Het fragment bij Jimmy Fallon is inmiddels offline gehaald. Een maand later vertolkte Garrix het nummer nog eens op dezelfde manier bij BBC Radio 1.

Maar toen ik er nog eens een nachtje over sliep, dacht ik: kon Martin Garrix wel anders?

De laatste jaren ontdekken mainstream praatprogramma's (eindelijk!) dat dj's ook relevante artiesten zijn, die de nodige aandacht verdienen op televisie. En daar komt nogal een vraagstuk bij kijken: hoe past een dj-set eigenlijk in het format van een talkshow? Je kunt een dj moeilijk een half uur geven, omdat de meeste televisiekijkers al wegzappen zodra ze dertig seconden naar een muzikant moeten koekeloeren.

Daarom werden optredens van dj's ook maar in een minuut gepropt, en tenzij je Kypski heet kun je daarin eigenlijk niets doen. Ja, één keertje op play drukken en een drop of refreintje laten vallen, veel meer eigenlijk niet. Dan is het zaak om te laten zien dat je toch echt heel hard aan het werk bent.

Het leverde een paar van de meest ongemakkelijke momenten uit de geschiedenis van televisie op. Martin Garrix die zijn grootse hit even aanzet bij Humberto Tan en heel hard zijn best doet om er druk uit te zien, bijvoorbeeld. David Guetta die zich verschuilt achter een giga-podium en de handjes semi-enthousiast laat wapperen. Afrojack die niet eens doet alsof, maar gewoon zijn liedje aanzet en vervolgens met een fles champagne gaat zwaaien. En Armin, Ferry en Sander die voor DWDD een kekke remix maakten van de intro-tune en telkens na een paar seconden worden afgebroken. De leukste video's zijn alweer offline gehaald: The Chainsmokers die op play drukken bij American Idol, Dash Berlin, Tiësto en Hardwell die bij Humberto iets te enthousiast hun armen in de lucht gooien.

De lijst gaat maar door, en alles aan deze fragmenten ademt ongemakkelijkheid. De blik van de meeste dj's verraadt wanhoop en vertwijfeling. Die pijnlijke frons die na een paar seconden opsteekt, spreekt boekdelen: wat de fuck doe ik hier? Hier krijgt m'n mediananny zo hard voor op haar kop! Nog mooier is de blik van veel van de tafelgasten tien seconden later: wat de fuck doen zij hier? Iedereen ziet toch dat ze niets doen? En dan gaat de regisseur door naar een close-up op het bejaarde publiek, dat zo kijkt van: wat de fuck doen zij hier? Dit is toch geen muziek?

Het is allemaal te lullig voor woorden. Wat moet je dan doen? Alleen aan tafel gaan zitten en naar een filmpje kijken van het optreden op Tomorrowland? Nee, dat kan niet, want de redactie wil actie in de studio. Feest zelfs! Je met je blik op oneindig door die zestig seconden heen worstelen die voelen als een eeuwigheid? Gewoon niet naar talkshows gaan, en met lede ogen aanzien dat de mainstream media je links laten liggen? Of een paar gitaar-, bas- of trompetlessen nemen en je liedje dan maar 'live' vertolken, terwijl dat helemaal niet is waar je grootste talent ligt? De vaak wat oudere kijker thuis wordt waarschijnlijk het gelukkigst van dat laatste. Kijk, die jongens hebben ook echt talent!

Zo awkward als Diplo op basgitaar was Martin Garrix gelukkig niet. Maar Martijn, totdat je je gezicht in zo'n oprechte grimas kunt vouwen als een pianospelende Kygo, kun je je gitaar beter niet meenemen naar je dj-sets. Tip: huur Slash in.