Op een eenzame avond hoorde ik voor het eerst Bobby Womacks 'If You Think You're Lonely Now'. Ik heb gejankt, tranen met tuiten. En stiekem doe ik dat soms nog steeds. Nu heeft iedereen wel zo'n nummer dat het voor elkaar krijgt je aan het huilen te maken. Ik vroeg een aantal dj's welke nummers dit voor hen zijn, en waarom.Ik was totaal verslaafd aan de serie Twin Peaks. De openingstune begint eng en dreigend, de piano klimt dan ineens op uit de lage tonen, net zoals het personage Laura Palmer: zij probeert uit haar ellende en misbruik op te klimmen. En iedere keer zakt ze onherroepelijk terug. Uiteindelijk sterft ze en niemand blijkt haar goed te kennen. Zielig, vind ik dat.Terecht dat Moby dit sampelde voor zijn grootste hit 'Go!'. Hij maakte er iets vrolijkers van, maar toch blijft het mysterieus. De Woodtick remix van 'Go!' vind ik de beste trouwens, er is hier een connectie naar de dansvloer. En ik ben nou eenmaal een sample-spotter, de andere samples van Go! zijn Go! van Tones On Tail en Jocelyn Browns vocals uit Love's Gonna Get You. Sandrien
Het laatste nummer waarop ik heb gehuild was de live versie van Noisey Sunday van Patrick Watson tijdens Lowlands 2012. Ik ben al langer fan van hem, ik houd van zijn breekbare stem en liedjes. Op de albumversie van Noisey Sunday houdt hij het klein, maar tijdens de live-uitvoering kwam de fragiliteit samen met extreme distorted noise en gitaren op het einde. Iets wat subtiel begint en dan eindigt in zo'n enorme heftigheid, super intens! Je kon me opvegen daarna, ik had zeker een uur nodig om bij te komen.Noisey Sunday begint op 40:31:Jordash jordan (Juju & Jordash)
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat ik dit jaar heb gehuild om muziek, wel keek ik dit afgelopen nacht en moest ik huilen van het lachen.Maar als ik huil dan is het vaak wanneer ik superstoned of gedeprimeerd ben. Tegenwoordig huil ik veel bij reclames. Maar vroeger, toen ik een gedeprimeerde stoner van twintig jaar oud was, kon ik wel een potje janken om intense muziek zoals een solo van Eric Dolphy of echt melancholisch spul zoals het Shostakovich String Quartet. Ik denk dat zulke muziek je oren echt triggert.
Nummers die me aan het huilen maken vallen in twee categorieën, sommige nummers putten hun kracht uit teksten of vocalen (die ik te persoonlijk vind om te delen op het internet) en andere nummers doen het door manipulatie en structuur van geluiden. Het samenstellen van deze shortlist was emotioneel uitputtend voor me.Er is een gedeelde eerste plaats:Tronik House – Up-Tempo (Reese Mix)
Johanna Mercker
De track waar ik ooit van moest huilen was Archangel van Burial.
Er zijn wel een paar platen die mij hebben laten huilen, maar dit ging veelal gepaard met gebeurtenissen in mijn leven. Sommige platen triggeren dan het moment van huilen. Een plaat alleen en zonder een persoonlijke trigger heeft mij nog nooit laten huilen, of nou ja: bijna misschien toen XTC-pillen nog in overvloed aanwezig waren. Toen mijn hond overleed moest ik om bijna alle Italo's huilen.Boys Next Door – I Will Follow was altijd een dikke tranentrekker. Ook DJ Rolando aka the Aztec Mystic (Rolando) – Knights of the Jaguar heeft ooit eens een waterval aan tranen bij me veroorzaakt. Een meesterwerk is dat nummer sowieso, maar die keer triggerde die plaat mijn liefdesverdriet wat ik toen had. Persoonlijk gevoel van het moment en de kwaliteit van deze plaat gaan hand in hand.Vond je dit leuk om te lezen? Volg THUMP op Facebook en Twitter.
Advertentie
Het laatste nummer waarop ik heb gehuild was de live versie van Noisey Sunday van Patrick Watson tijdens Lowlands 2012. Ik ben al langer fan van hem, ik houd van zijn breekbare stem en liedjes. Op de albumversie van Noisey Sunday houdt hij het klein, maar tijdens de live-uitvoering kwam de fragiliteit samen met extreme distorted noise en gitaren op het einde. Iets wat subtiel begint en dan eindigt in zo'n enorme heftigheid, super intens! Je kon me opvegen daarna, ik had zeker een uur nodig om bij te komen.Noisey Sunday begint op 40:31:Jordash jordan (Juju & Jordash)
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat ik dit jaar heb gehuild om muziek, wel keek ik dit afgelopen nacht en moest ik huilen van het lachen.Maar als ik huil dan is het vaak wanneer ik superstoned of gedeprimeerd ben. Tegenwoordig huil ik veel bij reclames. Maar vroeger, toen ik een gedeprimeerde stoner van twintig jaar oud was, kon ik wel een potje janken om intense muziek zoals een solo van Eric Dolphy of echt melancholisch spul zoals het Shostakovich String Quartet. Ik denk dat zulke muziek je oren echt triggert.
Advertentie
Estroe
Muziek die me laat huilen is bijna altijd filmmuziek. Ik volg Cliff Martinez sinds de film Solaris en ben gek op soundtracks van films waarbij beeld, emotie en de muziek voor mijn gevoel helemaal samen vallen. Dat zijn bijvoorbeeld films als Babel, Contagious, Amelie, Intouchables, Inception en recentelijk La grande belezza (echt een aanrader).Als ik een nummer moet kiezen dat me echt heeft geraakt, zou dat het volgende zijn:Ryuichi Sakamoto - Bibo no aozora/04 uit de film Babel.
Abraxas
Nummers die me aan het huilen maken vallen in twee categorieën, sommige nummers putten hun kracht uit teksten of vocalen (die ik te persoonlijk vind om te delen op het internet) en andere nummers doen het door manipulatie en structuur van geluiden. Het samenstellen van deze shortlist was emotioneel uitputtend voor me.Er is een gedeelde eerste plaats:Tronik House – Up-Tempo (Reese Mix)
Alles is perfect aan deze track. De drop van de basslijn (vergeef me voor het gebruiken van dat woord) op 0:29 maakt overstuur, nog steeds. Het is een geluid van immense droefheid en somberheid. Dan – op 1:12 – komt de breakbeat erin met een 'betekenis' waar ik niet aan ontkom.Het tweede nummer is All Day Long door New Order. Vanaf 2:20.. Ik wil graag dat dit op mijn begrafenis wordt gespeeld, wanneer mijn kist uit het zicht verdwijnt.
Johanna Mercker
De track waar ik ooit van moest huilen was Archangel van Burial.
Advertentie
Na een geweldige avond stappen in Nijmegen hadden we nog een kleine nazit, (je kent het wel). Degene bij wie we thuis zaten, zette het nieuwe album van Burial op: Untrue. Ik kan niet uitleggen wat er gebeurde, maar toen de eerste traan gevallen was, bleven er maar meer komen. Ik had nog nooit zulke emotionele edoch mooie dub-muziek gehoord. De lading die achter elke track zit ging door merg en been. Voor mij was het vooral vreemd dat ik op het moment totaal niet verdrietig was, maar dat het niet te controleren was.David Vunk
Er zijn wel een paar platen die mij hebben laten huilen, maar dit ging veelal gepaard met gebeurtenissen in mijn leven. Sommige platen triggeren dan het moment van huilen. Een plaat alleen en zonder een persoonlijke trigger heeft mij nog nooit laten huilen, of nou ja: bijna misschien toen XTC-pillen nog in overvloed aanwezig waren. Toen mijn hond overleed moest ik om bijna alle Italo's huilen.Boys Next Door – I Will Follow was altijd een dikke tranentrekker. Ook DJ Rolando aka the Aztec Mystic (Rolando) – Knights of the Jaguar heeft ooit eens een waterval aan tranen bij me veroorzaakt. Een meesterwerk is dat nummer sowieso, maar die keer triggerde die plaat mijn liefdesverdriet wat ik toen had. Persoonlijk gevoel van het moment en de kwaliteit van deze plaat gaan hand in hand.Vond je dit leuk om te lezen? Volg THUMP op Facebook en Twitter.