De schilderijen van Stefan Vincent zijn net zo innemend als zijn technoproducties

Foto's: Raymond van Mil

Technoproducer en live-act Stefan Vincent laat op labels als Balans, Dynamic Reflection, Stockholm LTD en Anagram een emotionele en gelaagde sound horen. Platen met een verhaal die je echt meenemen. Zijn tracks worden niet voor niets opgepikt door onder andere Tommy Four Seven, Ben Sims en Jeff Mills. We zochten Stefan thuis op, waar hij naast muziek ook schilderijen maakt.

Weten veel mensen dat je naast je muziek ook schildert?
Nee, eigenlijk niet. Er zit ook niet echt een verhaal achter mijn schilderijen. Ik was een aantal jaar geleden op bezoek bij mijn toenmalige bovenburen die mooie schilderijen aan de muur hadden hangen die ze zelf hadden gemaakt, daar was ik best wel van onder de indruk. Ik heb toen materiaal gekocht en ben zelf aan de slag gegaan. Ik had geen flauw idee hoe ik moest beginnen, en ben zonder idee aan alle werken begonnen. Ik deed maar wat. Op een gegeven moment ontdekte ik dat je een leuk effect krijgt als je een zooi verf over een doek flikkert en er met een kwast overheen gaat.

Schilder je veel?
Op dit moment ben ik voornamelijk met muziek bezig, daar gaat het nu best goed mee. Ik heb voor dit jaar nog vier EP's gepland staan, en die zijn nog niet allemaal af. Bovendien ben ik niet snel tevreden: van de zes of zeven projecten vind ik er meestal maar één goed genoeg om daadwerkelijk uit te brengen. Uit de rest haal ik elementen die ik dan in een nieuw project gebruik.

Zijn er parallellen tussen je schilderijen en je muzikale producties?
Aan de ondertoon van mijn schilderijen en muziek kan je zien en horen wat er op dat moment in mijn persoonlijke leven gebeurde – een geslaagde track laat horen hoe ik me voelde op het moment dat ik 'm maakte. Dat is voor mij niet alleen het meest waardevolle aan muziek, maar ook de maatstaaf die ik wil hanteren. Gedraaid worden in de Berghain is natuurlijk ook een doel, maar niet het uiteindelijke doel.

Oprechte nummers maken is dus belangrijk voor je. Wat staat er nog meer op je muzikale bucketlist?
Eigenlijk wil ik heel graag klassieke muziek componeren, ik luister veel naar muziek van Chopin en Debussy. Op mijn komende release op Stockholm LTD zit een ambienttrack die naar klassiek neigt.

Zie je jezelf als onderscheidend binnen het technogenre?
Binnen techno kan ik me door zo veel artiesten laten inspireren dat ik geen flauw idee heb hoe ik mijn eigen muziek zou moeten definiëren. Soms luister ik ergens naar en denk ik: godver, dit lijkt precies op iets dat ik zelf net gemaakt heb. Binnen techno is bijna alles al een keer gedaan: de basis is altijd een 909 en een synthesizer. Om goede muziek te maken hoef je ook niet per se onwijs vernieuwend te zijn, als je maar mooie dingen kan maken. Uiteindelijk is herkenning de essentie van dancemuziek.

Wat is tot nu toe het hoogtepunt van je carrière?
Ik heb een tijdje geleden op een fantastisch feest gestaan in Parijs. Ik heb mensen nog nooit zo hard los zien gaan. Twee weken daarvoor stond ik tijdens Imprint voor de eerste keer in Trouw, met Mirella voor me en Sandrien na me. Dat vond ik echt fantastisch.

Een ander hoogtepunt was de eerste keer dat Jeff Mills een plaat van mij draaide terwijl ik er zelf bij was – dat was in Nijmegen tijdens Herfstdrift 2013. Ik gaf hem een cd en zonder te kijken zette hij die gelijk op. Toen dacht ik: holy shit, dan moet hij er wel echt vertrouwen in hebben. Dat is wel heel vet, als een van je grootste voorbeelden dat doet.

Wanneer hoorde je voor het eerst een plaat van jezelf in een club?
Dat was tijdens Imprint in een set van Sandrien. Ik stond te trillen op mijn benen, zo blij was ik. Toen dat gevoel een beetje was gaan liggen, realiseerde ik me dat de track helemaal niet goed was afgemixt. Op het moment dat het over zo'n grote PA komt, hoor je alle details uitvergroot. Maar dat motiveert je meteen om harder te werken zodat de mix de volgende keer wel helemaal goed is. Toen zij de keer daarop weer een plaat van mij draaide, dacht ik: yes, het is allemaal gelukt.