Fuck Justin Bieber, hier is een YouTube geschiedenis van het échte Ibiza

Vorige week, toen de volwassen Orlando Bloom (49) zogenaamd Justin Bieber (12 jaar oud – geslacht onbekend) overdonderde, draaiden alle spotlights naar de plek die zo geliefd is in de dance: Shangri La, Ibiza. Dit om alle verkeerde redenen. Het akkefietje Bieb-Bloom is een goed voorbeeld van een zorgelijke trend, waarbij complete klootzakken uit de sterrenwereld zich naar de Balearen haasten om gezien te worden. We zijn bezorgd dat deze toestroom van eikels een schadelijk effect heeft op het beeld dat mensen hebben van Ibiza: een eiland waar iedereen een beetje lol trapt met vrienden, chicks regelt, aan de pillen zit en een danst. Iedereen lijkt er rond te hangen: Lindsay Lohan, we waren verbaasd toen we hoorde dat ze überhaupt nog leeft; de Kardashians (standaard); Zac "Ik zit er over na te denken om eerst je vriendin te neuken en dan je hele oude moeder" Efron en zelfs midlife-crisis emo Jordan Catalono. Ibiza dreigt een soort PR-stop te worden voor verschrikkelijke en bekende mensen. Het is een kwestie van tijd voordat menselijke encryptie Alexa Chung door de Pacha zwalkt in een Palma Violets t-shirt en aan iedereen loopt te verkondigen dat ze "altijd al van dance muziek hield."

Om het beeld te normaliseren neemt THUMP je mee op een magische reis door het grootse en duistere verleden van 'the island' om te bewijzen dat Ibiza staat voor meer dan alleen TMZ en intergenerational handbagging. Zie het maar als onze manier om ons Balearische huis-van-huis te bewaken voor de mensen die de plek maken tot wat hij is – mensen die echt iets geven om dance.

Pre-1980.

De oorsprong van de geschiedenis van 'Beefa's tegencultuur' zijn de Londense hippies uit de jaren zestig. McCarthy verstotenen, schilders en ook Terence Stamp migreerde naar het eiland om te leven in vrije harmonie. Destijds was Ibiza groovy en Boheems en mensen geen hadden seks omdat ze dronken waren - totdat wij, stelletje asocialen, alles overnamen.

Meh, hippies zijn toch saai. Wel moet gezegd worden dat zij het eiland MDMA hebben gegeven. Toen in de begin jaren tachtig de Spaanse politie de MDMA-gebruikende hippie inwoners uitroeiden, werd het gebruik ervan direct overgenomen door de lokale bevolking.

Beste Youtube comment: "We verhuisden naar ibiza begin 1969 – we huurden een huis van een lokale boer net buiten San Juan – geen nutsvoorzieningen of wat dan ook. Het was een wilde en rare tijd – ons huis werd vaak binnengevallen door de Guardia, die een ons een pistool tegen het hoofd hielden totdat we besloten te verhuizen naar een andere plek – we hebben fijne herinneringen aan het hele dagen chillen en naar het strand gaan. We reden rond in een oude Londense taxi."

Begin jaren '80: De kalmte voor de storm

Hoor je dat? Zo klonk Ibiza voordat iemand een housebeat dropte en toen de controls voor altijd opendraaiden. Het is alsof je kijkt naar beelden van G.I.'s die krioelde over Hawaii op een heldere dag in December 1941. De armada was op komst. In 1994 maakten een kwart miljoen Britten een jaarlijkse pelgrimtocht naar het Med's walhalla 'L'Illa Blanca'.

Begin jaren '80 # 2

Dit reisverslag uit 1984, bestaande uit een ronduit verschrikte Gary Crowley op een Club 18-30 gearrangeerde vakantie, is een onbetaalbare snapshot van pre-ecstacy Ibiza, in een tijd waarin de Britse nationale sport darten was en de Balearen gewoon een Med vakantiebestemming was voor platina blondines uit de buitenwijken of mensen uit Ayr. Het is geen toeval dat Wham Ibiza koos om de video voor 'Club Tropicana' op te nemen. In het kader, wat meer is dan een beetje Rita, Bob and Sue Too, realiseer je je al snel dat je vader altijd al als een debiel danste en het jaren tachtig gezegde "hem ergens inhangen" best grappig was, terwijl de beelden van een pre-rave Es Paradis een neppe zigeuner, nouveau riche, en een jaren tachtig griezel paleis voor Darren en Debs uit Romford laten zien.

Het was rond 1984 dat een ex-politiek gevangene uit Argentinië met de naam Alfredo Fiorita begon te draaien in een destijds volledig floppende Amnesia. In 1987 namen de Ibiza Four (Rampling, Oakie, Johnny Walker en Nicky Holloway) zijn residency over. De rest is geschiedenis.

Beste Youtube Comment: "OMG Ik kan niet geloven dat deze beelden boven water zijn gekomen!!!! Dit heeft echt mijn dag (nee, jaar) gemaakt. Ik herinner me die vakantie alsof het vorige week was!! Thank god voor haarverf – Ik ben de dikkige Manc die naar haar arme man op het balkon schreeuwt!!! (We zijn nooit getrouwd)!!"

Eind jaren 80: Gouden tijd van Ibiza

1989: Als er een closing party was die het keerpunt aangaf van de eerste naar de tweede golf, waar de pioniers van Ibiza en de vroege ravers het stokje overgaven aan de massa, dan was het dit feest in Amnesia. De beelden laten een argeloze, underground vibe van een Renoir-achtige Amnesia zien die vol staat met de underground en mainstream, met Duitse party-brüders en Britse jongens die naast goth art-vamps staan te dansen met oud geld op Alfredo's mix van Belearische beats en de piano house die de begin jaren negentig zou domineren. Het is echt speciaal.

Beste Youtube comment: "Er waren meisjes in bikini met rugtassen vol MDMA, die het hele publiek eens in de zoveel tijd bijtankten. Goeie ouwe tijd."

De jaren '90

Wie heeft er liefde en eenheid nodig als je rave muziek hebt? Slave to the rave, maat. Rave to the grave. Jaren negentig tot ik doodga – het enige echte 'rave decennium'. Tegen deze tijd was Ibiza niet te stoppen. Iedereens grote broer had Altern-8's 'Activ-8' op cassette single, Pete Tong was oprecht een beetje cool en aan xtc ging nooit iemand dood. Rammalammadingdong, inderdaad.

Beste Youtube comment: "Toen de Space nog geen commerciële fabriek was"

Midden jaren '90: Cafe Del Mar

Geen geschiedenis over Aaibiesah zonder een knik naar de iconische Cafe del Mar, waarvan we bijna zeker zijn dat het iets betekent als Cafe van de Zee, alhoewel ik bedoel, wie weet er nou echt wat het betekent? Tegen de midden jaren negentig aan was het kijken naar de ondergaande zon vanaf CDM het Ibiza-equivalent van een ei bakken in Death Valley (wat trouwens helemaal niet werkt). Het was zo dat resident-dj's als José Padilla hun set zo designeden dat de muziek perfect in sync liep met de verdwijnende zon en dat je double drop precies viel op het moment dat de kleine bol het water raakte, anders was je niet cool genoeg en moest je diezelfde avond nog een vliegtuig, met andere niet-coole mensen, naar huis pakken. Het café maakte zichzelf in 1997 onsterfelijk dankzij Energy 52, en dat was het einde van CDM als cult bedrijf: tegenwoordig lijkt het strand meer op een angstige legbatterij, waar duizend semi-rijke stelletjes vechten om wat beenruimte, terwijl ze net doen of ze onwijs kosmisch zijn. Wat ook kut is: Café del Mar gaf de wereld de bevergeluiden en het zuigende panfluit reizigers post-rave genre, tegenwoordig bekend als 'chill out'. Bleeurrgghh… fuck you panfluit!

Beste Youtube Comment: "Zit Ibiza vol rijke paupers?"

Eind jaren '90:

Met de jaren negentig reailty documentaire Ibiza Uncovered de internationale bekendheid beklonken. Ibiza was nu echt mainstream. Helaas voor Ibiza, lieten de producers het toen nog quasi-mystische dance Mekka er even magisch uit zien als een dag in Lutjebroek. Ze dikten het format aan met gezapige verhaallijnen van de lokale we-moeten-onze-tijd-doden-voor-we-dood-gaan expats als stereotypische Med promotor Danny Gould en John de barman, die evenveel charisma had als een sok. Zelfs de excuus-homo van de serie, Michael die op een men only cruise ging, zag er saai uit, evenals de cruise. Hier en daar werden we verblijd met wat tieten van Geordies die echt Geordie waren en sommige verbrande ruggetjes deden denken aan een klassieke voyeuristische weerspiegeling van Ibiza als sub-Benidormse afvoerput, in het licht van in fluweel gehulde hoeren met neon sekspakjes.

Star Youtube comment: "John bij 28:00, je hebt het gewicht er niet echt af kunnen houden he, dik zijn!!! De eikel heeft mijn paspoort gestolen!

1999, het jaar van de trance. En dan niet het soort trance dat het ook waard is zo genoemd te worden – wij hebben het over Paul van Dyk, ATB en Da Hool. Deze agressieve commerciële stroom van trance die eind jaren negentig de helft van Europa heeft opslokte was een afscheiding van goa-trance – de utopische muziek die populair was bij eeuwige backpackers op zoek naar een stijl die sprak tot hun nooit-meer-naar-huis hedonisme. Eurotrance had dezelfde ultra-euforische vibe als goa-trance, maar de BPM lag wat hoger en er werden wat pop vocals toegevoegd en wat energieverhogende delen: een beetje zoals de EDM wait-for-it 'drop', in trance was het grote gebeuren de "euforische breakdown" (meestal aangegeven door een versnellende snare roll), ondertussen was het een verplicht nummer voor elke trance-poptrack om betekenisloze, aspirerende songteksten te bevatten over het beklimmen van bergen of vliegen, wolken of liefde die alles overwint in de hemel. De puristen haatten het, maar met al zijn universele waarden, het liefde aanbiddende optimisme en de spirit van een dansvloer-als-kerk saamhorigheid (de crucifix positie was de trance move, samen met de gouwe ouwe Anglo Saxon waar men de voeten op de grond hield en danste met de handen) eerde trance de "summer of love" rave manifestatie IDM en progressive house in de jaren negentig de rug toe hadden gekeerd.

Door het trance fenomeen was Ibiza weer mateloos populair. De video laat Creamfield residents zien en Radio One DJ Seb Fontaine die doet alsof hij iets aan het doen is met zijn EQ op één van MTV's MTV Ibiza evenementen, en het bevat ook veel ''Avin it" publiekshots. De muziek die je hoort op de achtergrond (de Perfecto mix van JX's 'Son Of A Gun") is trance, de keuze van een oude generatie

Star Youtube comment: "Twee draaitafels en één mixer – super-oldschool draaien dit."

Rapture TV in Ibiza: 'Trainspotters', 1999

Ibiza meets post-The Word yoof programmering op free-to-air Sky channel Rapture TV, met 'Trainspotters', gepresenteerd door de voor het tijdperk standaard 'bijdehandte Noord-Britse chick', Lishia Graves, en de meest homoseksuele man van de vrije wereld, Colin Rothbart, (De regisseur door zijn oortje: "Snel Colin, zeg iets over piemels") die ook nog eens het spiky rave-punk haar had dat destijds zo populair was: een parodie van een homoseksuele Britse man waarb zelfs hij ongemakkelijk door wordt. De opening is echt televisie-goud en bevat een aantal mensen die aan het dansen zijn in een studio midden op de dag, een strak script gelul dat sowieso grappiger klonk op papier en wat attributen die de pier moeten insinueren, zoals maracas. De mate van geforceerde vrolijkheid is ogenschijnlijk hoog. Er is niet zo'n erg ongeluk op tv geweest sinds ze Richard Bacon live tv hebben laten doen. Dat daar gelaten, ze moeten echt even het dansende studiopubliek reanimeren, terwijl het beeld van de pillenslikkende presentatoren die zeurende Cream feestgangers interviewen echt een succes is – alsof je kijkt naar een paar blije slachtoffers van hartaanvallen, die elkaar als walvissen aan het toeroepen zijn vanaf andere kanten van de kosmos.

De late jaren '00

De internet serie We Love…Ibiza, die vol zit met interviews en clubbeelden, geeft je een idee hoe het er aan toegaat in 2009. Ali, van techno-duo Tiefschwartz, legt uit hoe de electroclash movement de Ibiza-vibe gered heeft van de seksloze stijlen binnen de trance en prog-techno, terwijl house-titaan Ralph Lawson verteld hoe housestijlen met de vervaging van genres in grote clubsets irrelevant zijn geworden. In de Miss Kittin interviews onderzoekt men de groeiende aanwezigheid van rock-sets in de scene. In 2008 kreeg Club Paraiso Mediterrane de naam 'Ibiza Rocks' en werd het de vaste spot voor hun jaarlijkse rockfestivals, waarvan sommigen zeiden dat ze niet thuishoorden op het eiland. Wat ook duidelijk naar voren komt, is de veranderende economie van de clubs op Ibiza in het tijdperk van schitterende hi-tech ruimtes en ook de toename van weelderige kleine locaties van de laatste tijd.

Een onschuldige vakantie-promo of een goed beeld van waar Ibiza naar toe gaat? Gefilmd als de vastgelegde shots van een TOWIE scene, is dit echt waar Ibiza om draait? Een groep veel te gemaakte, statusgeile mensen die om het zwembad poseren? Die alles weten over looks en houding, en dan het champagne drinken afwisselen met een beetje zweetloos dansen? Is dat niet de cultuur van de goedkope elite die zich ook inkocht in de rave scene van de jaren tachtig? Nee, dit is nog steeds erger… Als je je ogen samenknijpt, is het net fucking EDM Las Vegas.

In het weekend deed 'the Bieb' een item waarin Oakenfold, Afrojack en Steve Angello zeiden dat de lokale economie het normale volk wegjaagt uit Ibiza. Afrojack omschrijft een VIP-cultuur die alleen de rijken kunnen betalen, met 79 euro aan entreeprijzen en drankjes van minimaal 12 euro. Het probleem volgens Angello is de EDM (wat, interessant genoeg, volgens Oakie pas door Amerika werd omarmd nadat Lady Gaga en B.E.P. elektronische beats aan hun tracks toevoegde) – een cultuur waarin de dj wordt geprofileerd als popster, zodat het Amerikaanse volk het idee begrijpt van de-jongen-met-de-platen als superster. Wat inhoud dat promoters worden gedwongen ook supersterprijzen te betalen. Angello maakt ook het argument dat het systeem alle diversiteit in de stad omlegt. Omdat alle clubs aan het vechten zijn voor goede cijfers, bieden ze dj's een plek aan ongeacht hun stijl, terwijl vroeger Space de techno plek was, Pacha de house spot, en zo verder. De programmeur van de Pacha, Steve Hulme, legt uit dat clubs niet langer meer het risico kunnen lopen om te openen met een minder bekende resident-dj, uit angst om geld te verliezen, wat dus inhoud - zoals Angello uitlegt - dat Ibiza niet langer meer een plek is voor ravers om nieuw talent te ontdenken. Als de Amerikaanse EDM inderdaad overslaat naar The White Isle, kunnen we er vergif op innemen dat Ibiza een tweede Vegas wordt voor de asociale glitterati en vogue-najagende sterren als Justin Bieber.

Star Youtube Comment

: "Het ziet er uit als wanker central!"