Kölsch over zijn eerste keer in een club: “Ze deelden cassettebandjes uit en die heb ik kapot geluisterd.”

Rune Reilly Kölsch heeft een briljante naam. Daarnaast is hij ook een goede producer en een uitstekende dj. Na jarenlang rondgehangen te hebben in de undergroundscene ging hij bovengronds en tekende hij bij het legendarische label Kompakt. Vorig jaar bracht hij zijn fantastische collectie 1977 uit, waar onder andere tranentrekker All that Matters, en de euforische track met het lekkere pianoriedeltje Der Alte opstaan, beide enorme techno-bangers uit de clubscene van de afgelopen paar jaar.

Hij heeft een druk jaar achter de rug: hij won de Seth Troxler cook-off tijdens ADE en dropte een heerlijke Essential Mix voor de legendarische BBC radioshow van Pete Tong, en zo richting de kerst wordt het er niet rustiger op. Deze maand gaan we de release van Kölsch zien op de Balance Presents compilatie-cd en hij zal draaien tijdens Fire in Vauxhall ter ere van de twintigste verjaardag van Bugged Out.

Het leek ons daarom een mooi moment om even te kletsen met de Deen om erachter te komen waar zijn nachtelijke escapades ooi zijn begonnen.

Mijn eerste echte clubervaring was in Kopenhagen, ergens in '92. Ik was nog nooit naar een echte rave geweest dus werd ik door een goede vriend van me meegesleept naar een lokaal technoconcert. Ik was toentertijd helemaal blut, ik kon nauwelijks de entree betalen. Al bij aankomst voelden we ons direct niet op onze plek. Ik droeg baggy kleding en mijn vriend had lang haar en skinny jeans; we zagen er uit als een stelletje nerds. Iedereen die daar rondliep zag er techno uit: overal zag je plateauzolen en heel veel felgekleurde kleding. De muziek was heel trancerig en er was een live-act, van een act die Construction heette. Aan het einde van die set deelden ze cassettebandjes uit: ik heb dat bandje grijs gedraaid. De muziek was helemaal nieuw voor me, en ik voelde me erg aangetrokken tot het geheime genootschap wat het representeerde. Ik heb die avond zo hard gedanst dat ik dagenlang niet meer kon lopen. Het was mijn introductie in de wereld van de elektronische muziek. Grappig genoeg vond ik het bandje een paar jaar geleden terug – kutmuziek.

In die tijd had je in Kopenhagen een platenzaak, LOUD, dat was de plek waar ik hing. Ik ging daar altijd heel vroeg op maandag naartoe zodat ik de eerste was die de nieuwste imports kon kopen. Het was een geweldige winkel, het soort winkel waarbij je een band opbouwt met het personeel, dat dan op een gegeven moment ook platen voor je achter houdt als ze weten dat jij die plaat vet vindt. Ik mis die spirit soms wel eens – andere dj's ontmoeten, een beetje hangen met een kop koffie en een stapel platen. Het grappige is dat ik altijd de platen kocht die niemand anders wilde hebben. Ik denk dat mijn oren gewoon anders waren. Ik negeerde altijd de populairste platen, ik wilde juist dieper gaan, de dingen kopen die andere mensen niet wilden, ik gebruikte mijn residency in een club om te testen waar ik mee wegkwam. Gelukkig vonden mensen het tof om uitgedaagd te worden met andere soorten muziek.

Mijn goede vriend en mentor Kjeld Tolstrup, die een paar jaar geleden helaas is overleden, had de grootste invloed op mij als dj. We wisten al jaren van het bestaan van elkaar af, maar je weet hoe die dingen gaan – pas later in mijn carrière werden we goede vrienden. Ik denk dat het zo lang duurde en daarna zo goed werkte, omdat we precies het tegenovergestelde van elkaar waren. We hadden een totaal andere aanpak in ons werk. De manier waarop hij speelde bleef me maar fascineren. Hij had de skills die sommige dj's hebben: letterlijk alles aan elkaar kunnen plakken zodat het perfect klopt. Ik was altijd onder de indruk van hem, en door de jaren heen vonden we elkaar als vriend en als artiesten. We konden uren en uren praten over muziek, onze buien, en over hoe een dansvloer werkte. Hij was een van de weinige mensen die me af en toe iets nieuws kon leren.

In 1996 realiseerde ik me dat ik de rest van mijn leven niets anders meer wilde doen. We waren naar de Love Parade in Berlijn geweest en ik had net mijn eerste track uitgebracht. We hadden een draaitafel in de bus en we hadden de tijd van ons leven. Toen we die avond aankwamen, gingen we gelijk door naar E-werk, dat was een gigantische technoclub in een elektriciteitsstation. We hadden geluk omdat de hele Relief/Cajual-crew aan het draaien was en het was gewoon geweldig. We hebben Green Velvet, Gemini en DJ Sneak die avond gezien. Die avond, daar, besloot ik dat dit het was. Dit was wat ik wilde doen. Luisterend naar mijn favoriete nummers op een geweldig soundsystem, omringd door duizenden mensen die allemaal voelden wat ik voelde, het veranderde mijn leven. En dat is nog altijd zo.

Volg Kölsch on Twitter: @KolschOfficial