De gierend harde techno op Soenda deed vreemde dingen met de mensen

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De gierend harde techno op Soenda deed vreemde dingen met de mensen

Ik zag iemand die zich op de maan waande en een jongen die een trein dacht te zijn.

Trommels, vrolijk gezang en een rinkelende tamboerijn galmen door de buitenlucht. Het zonnetje brandt op mijn huid. Ik weet heus wel dat ik net buiten Utrecht in de Ruigenhoekse Polder sta, op het festival Soenda, vooraan bij Philou Louzolo, maar als ik mijn ogen dichtdoe, zou ik zweren dat ik me ergens ten zuiden van de rivier de Kongo bevind.

Ik ben in elk geval in een soort oase. Soenda heeft veel aandacht besteed aan de chillzone: er zijn genoeg comfortabele bankjes en zitplekken rond de stages. Het publiek bestaat voor het grootste deel uit twintigers met zwarte kleding. Ze deinen mee op de maat, maar er wordt ook veel geouwehoerd. Als ik bij de mainstage sta, waar Sam Paganini het publiek probeert te vermaken, merk ik dat de mensen om mij heen meer met elkaar bezig zijn dan met de pompende bassen en dreigende synths die vanaf het podium de menigte in worden geslingerd. De jongen naast me is ook niet helemaal aanwezig. Hij doopt zijn neus zowat in een flesje poppers en neemt een flinke snuif. Na een halve minuut kijkt hij zijn vriend aan en zegt: "Wow, ik was op de maan."

Advertentie

Het is, kortom, gezellig.

Iets later sta ik in een loods die dankzij hangende lichtbakken en enorme varens nog het meest wegheeft van een grote kas. Daar is de menigte wel aan het dansen: het publiek kijkt met glinsterende ogen naar Palms Trax die een uiteenlopende set draait. Het gaat van vrolijke disco naar overstuurde acid en techno.

Als er aan iets geen gebrek is op Soenda, dan is het techno. In een andere loods – groter en grimmiger – houdt Blawan het tempo hoog. Over de hele lengte van het plafond hangen lichtstaven, die golvend naar beneden zakken en verkleuren. Naast me doet iemand een trein na met zijn armen. Tsjoeketsjoeketuuuuut.

Mijn vrienden willen graag bij Kölsch gaan kijken. Dat blijkt een goed idee, want hij draait leuke liedjes (zoals een remix van Moby's Porcelain). Nadat Kölsch afsluit met de subtiele piano-akkoorden van zijn liedje Der Alte, is het donker geworden. Niet veel later fiets ik weer door de straten van Utrecht, een beetje sip dat het alweer is afgelopen. Gelukkig zijn hier nog de foto's!