De ontmaagding van nieuwe club Claire: kleurrijke kitsch

Gek hoor, zo die lange hal doorlopen. Ergens is de schim van de vorige bewoner nog te zien. Ik ben voor het eerst in Claire, de nieuwe club aan het Rembrandtplein, die huist in het geraamte van Studio 80, om eens te kijken hoe ze bevalt. Ik had er vooraf überveel zin in: tussen de 'Berlijnse' en nogal donkere toestanden in Amsterdam wilde Claire een kleurrijk lichtpuntje zijn. En inderdaad, het lijkt in elk geval in niets meer op 80: het is zo kleurrijk als vooraf beloofd, en nogal tongue-in-cheek-kitscherig. Laten we er eens doorheen lopen voor een proefrit.

Een beetje onhandig is het wel: het toegangsbewijs is een pasje dat je drie meter voor de ingang krijgt, en weer moet inleveren bij de deur. Nadat ik door twee vriendelijke security-gasten word binnengelaten, valt meteen op dat er geen garderobe is. De hele gang staat vol kleine kluisjes (twee euro per stuk, krijg je niet terug), met daarboven een hele rij plastic planten. Aan het einde van de gang staat een flink beeld. Uit een stenen engelengezichtje komt een stroompje water, dat in een bak met drijvende bloemen terechtkomt. Leuk detail.

Rechts de trap op is de wc – daar ga ik zo eens gebruik van maken – en links de hoek om beland je direct in de hoofdzaal. Het is visueel nogal een drukke bedoening: achterin een bar met panelen waarachter schaduwen van tropische bladeren te zien zijn, aan de muur houten panelen die – auw – niet geschuurd zijn. Bijna een splinter in mijn hand. Nee, dit is bepaald geen donker hol meer.

Flinke speakers hangen schuin tegenover elkaar in de zaal waardoor het geluid overal in balans zou moeten zijn, en aan de zijkant staat een lompe rij subwoofers. Mijn broekspijpen wapperen erbij weg. De dj-booth voorin lijkt van beton, maar de heren van Studio Barnhus hebben er een vrolijke witte vlag overheen gehangen. Het Zweedse label maakt de laatste tijd furore met kolderieke Zweedse house met vleugjes disco. Axel Boman, Kornél Kovács en Pedrodollar staan het grootste gedeelte van de avond b2b2b te draaien, en geven een set weg die precies is wat je hoopt bij een club als Claire: luchtig en funky, een tikkeltje weird met hier en daar een gekke kwinkslag. Achter de booth hangt een nepraam gemaakt van een scherm, waar duidelijk nog wat technische problemen mee zijn: opeens zijn er YouTube- en Google-icoontjes in het raam te zien, en op een ander moment een foutmelding van een HDMI-kabel.

Op naar de achterzaal. Beneden is de dansvloer waar nog net iets toegankelijkere disco en funk wordt gedraaid door Mr. Mendel en Marcel Vogel, met een trappetje op kom je in een chillhoek annex cocktailbar terecht met uitzicht op de Amstel.

Wat blijkt? De cocktailkaart is (nog?) superklein. Er zijn drie keuzes: de altijd lekkere Moscow Mule, gemberbom Dark and Stormy, en een mierzoet ranzig drankje dat luistert naar de naam Bees Niece en niet te zuipen is. Bah. De barman is wel alvast goedgekleed, met een kittig vlinderstrikje en gilletje. De cocktails krijg je in stevige glazen waarmee je iemands hoofd ook goed zou kunnen inslaan. Dat doen we toch maar niet.

Tijd voor een plasje. De toiletjuffrouw lijkt te druk om een gezellig praatje mee te maken, maar wow: de wc's glimmen als een gek. Verder is daar niet zo heel veel bijzonders over te zeggen: een pisbak is een pisbak. De wasbakken daarentegen: gigantische goudkleurige schalen. Uit de kraantjes met bewegingssensor komt warm in plaats van koud warm water. Hygiënisch, man! Pro-tip: pak de linker kraan. De rechter kraan hebben ze nog niet helemaal onder controle, ik heb er drie keer mijn handen verbrand.

Beneden heb ik het er nog eens met wat vrienden over: wat vinden we nou van Claire? De een vindt het ordinair en kut. Zo kut, dat hij het blijft herhalen. De ander is inmiddels zo dronken dat hij alles best vindt. Ikzelf hang er een beetje tussenin: niets mis met een gezellige club waar je cocktails kunt slurpen, een tent waar house (en hiphop!) zonder al teveel pretenties wordt geserveerd, maar waar wel met smaak en kennis wordt geprogrammeerd. Eigenlijk lijkt het nog het meest op de Haçienda op Lowlands, met zijn overdaad aan kleur en planten. Maar is die kitsch van Claire nou met een knipoog? Of is dit hun serieuze definitie van stijl? Het is onduidelijk en verwarrend. Laten we nog niet te vroeg oordelen, maar ik ben nog niet hoteldebotel op Claire.