Soms maak je iets mee waardoor je alle keuzes die je in je leven hebt gemaakt in twijfel trekt. Ik was nog nooit op Defqon of een soortgelijk feest of festival geweest. Na een kwartier rondlopen over het terrein krab ik mezelf eens achter een oor.Op Defqon zijn mensen waar ik op straat met een boogje omheen zou lopen. Grote gespierde kale mannen met tatoeages, die mij, als ze zouden willen, met twee vingers doormidden kunnen breken. Maar hier, onder een warm dekentje van synthetische muziek, kijk ik ze recht aan en lach ik breed naar ze. De kale mannen lachen nog breder terug, en ze steken hun duim omhoog.
Ik ben een indringer, zij staan al sinds 93 strak. Het maakt niks uit, ik word geaccepteerd en beschouwd als een van hen. Gewoon een ziel als alle anderen, een mens dat naar de klote wil. Met twee vuisten in de lucht en een kaaklijn van chirurgisch staal.
Advertentie
