DJ HVAD maakt anti-fascistische elektronische muziek

DJ HVAD's "Handwork Pandit" video, geregiseerd door Casper Øbro

Denemarken mag dan opscheppen over haar reputatie als 'gelukkigste land op deze aardbodem,' er zijn een aantal gebeurtenissen in de recente geschiedenis die dit tegenspreken. Sinds de jaren negentig bevindt het land zich midden in een fascinerende identiteitscrisis.

Gevoerd door de opkomst van de anti-immigrantenpartij Dansk Folkeparti (of Deense Volks Partij) eind jaren negentig is het land verdeeld geraakt door een opkomend conservatief segment en een Bourgondisch verzet tegen het idee dat Denemarken een multiculturele toekomst heeft. Deze week stond de Deense Volkspartij bovenaan bij de verkiezingen voor het Europees Parlement, net als rechtsextremistische anti-immigrantenpartijen in Frankrijk en Engeland.

Dit turbulente politieke landschap is de reden voor de start van de muziek van Hari Shankar Kishore (aka DJ HVAD, wat Deens is voor "wat") in 2007. Als de zoon van een Deense moeder en een Punjabi vader, heeft Hari net zijn grootse single 'Klap Perker' gereleased - met de klap als "bass drop", en perker betekent het gewillig eigen maken van de negatieve eigenschappen voor Zuid-Aziaten, 'Paki'.ans, "Paki."

"Klap Perker," opgenomen onder zijn pseudoniem Kid Kishore, het is een straffe, hardcore drumtrack, met een laagje uitgesproken loops die heftige taal over zijn jeugd in Albertslund bevatten. Albertslund is een grote achterstandswijk in Kopenhagen. Hij heeft het deels opgenomen als reactie op de toename van de populariteit van de conservatieve partijen en wanneer de sociale onrust mid 2000 overkookte was de tijd rijp om een anthem te worden voor de anti-autoritaire beweging.

In 2006 heeft de gemeenteraad van Kopenhagen een poging gedaan om een openbare ruimte te privatiseren, dit betrof een centrum voor de linkse organisatie Ungdomshuset. Na bijna een decennia van conflicten betreffende het eigendom van het gebouw, de administratie en het onderhoud, weigerden de inwoners zich te laten ontruimen, ze kregen hiervoor steun vanuit heel Denemarken en zo onstonden ook de eerste rellen. Hari oppert dat terwijl veel mensen "zich niet kunnen voorstellen dat immigranten het land uit worden gezet en de rellen veroorzaken de verbreding van de context dichter bij huis." Het resultaat was een hele hoop furieuze protestacties, en "Klap Perker" werd op veel van deze acties gedraaid.

Een ironische twist is dat hoewel zijn intenties - het steunen en inspireren van "ghetto kinderen" die dezelfde straattaal als hij gebruiken - verdraaid begonnen te worden voor andere plannen en ideeën. "Klap kan ook betekenen 'hou je mond,'" zegt hij. "Een krant plaatste een voorpagina artikel met een foto van 'Klap Perker' gespoten op de zijkant van Syrian-Deense politicus Naser Khader's huis." Dit alles weerspiegelt de chaos waarin Kopenhagen zich bevindt en Hari werd snel gezien als de leverancier van de soundtrack voor rellen waar de demonstranten supermarkten overvielen en McDonalds restauranten vernielden.

Lang was hij op de Deense tv om zijn standpunten toe te lichten in muziekvideos en interviews, ongezouten meningen te verspreiden om zo niet alleen met de mainstream media te spelen, maar ook met de muziekindustrie. "Bij één gig die mijn vriend geregeld heeft in een duurdere club, "vroeg het management mij te stoppen, aangezien mijn set - bhangra en breakcore mashups - meer buitenlanders binnenbracht."

Boos, maar geïnspireerd besloot Hari een sociaal experiment op te starten. Hij veranderde tijdelijk zijn MySpace naam naar "Trentemøller," de naam van de Grammy-genomineerde Deense (en blanke) techno dj/producer. Hij begon snel aanbiedingen te krijgen "van plekken waar ik normaal niet toegelaten werd." Wanneer hij arriveerde bij de gigs, klaar om zijn stempel van theatrale breakcore te drukken, waren de promotors en het publiek, die relaxte elektronische muziek verwachtte, niet blij.

"Bij één show ben ik gepakt," vertelt hij. "Ik zei tegen de politie, 'Ja, ik ben Trentemøller.' Ik ben als hem geboekt, dus ik ben hem. Ik bedoel, de club hoorde mijn muziek op MySpace, dus ze wisten wat voor muziek ik maakte, toch?"

HVAD is geen onbekende als t aankomt op gedurfde uitspraken: Hij treed op in een politie uniform en zijn LPs zitten vaak vol met swastikas, een eeuwenoud symbool, met een lange geschiedenis in zowel Zuid-Aziatische religies, als de collectieve Europese herinnering er aan. Hij geeft hiermee de semiotische complexiteit weer: "Soms moet je dingen provoceren, en soms zijn dit 'lelijke' dingen. Maar die lelijkheid is ook weer schoonheid, het is altijd een uitgangspunt voor de diversiteit van referentiekaders."

Tegenwoordig wordt de muziek die ontstaat uit al deze zaken verspreidt via zijn eigen dubplate service, die hij gebruikt om records te maken voor zichzelf en zijn vrienden, terwijl hij doorgaat met "het maken van muziek die nog nooit gemaakt is," zoals hij het zelf stelt. "Ik wil niet suggereren hoe mijn volgende plaat eruit komt te zien." vertelt hij verder. "maar het moet nog steeds als HVAD voelen." Tussen het opnemen van een dubbele LP-release door, zijn zijn optredens in omvang toenomen en bevatten ze nu ook "een gong, taxi deuren en ander resonerend metaal." In een live setting ziet Hari's optreden eruit als een orkest opstelling, wat moeilijk uit te leggen is als je het niet gezien hebt, maar alle puzzelstukjes vallen op hun plek als je dit ervaren hebt.

De bovenstaande video voor "Handwork Pandit" - een variatie op zijn track "HVAD DEN ORIGINALE TRAN"— begint met Hari die in een studio zit met een plastic kam in zijn hand. Hij bouwt op naar een hallucinerende palimpsest van ledematen die een instrument bespelen, en tegelijkertijd de machines dirigeerd voor zijn grootse percussie loopjes..

Geregisseerd door Casper Øbro, die het concept bedacht terwijl hij keek naar één van HVAD's optredens. "Het is een enorme toevoeging voor de muziek." zegt hij. Zoals Casper het zich herinnert, "Ik hoefde niet veel aanwijzingen te geven; Ik heb het kader en concept bedacht en ik wilde het overlaten komen als één take." Hari was in eerste instantie sceptisch, maar na drie afzonderlijke takes - elk voor één van zijn handen, de violist en de gong - kwamen ze hier op uit. Wat resulteerde in een ingrijpende verkenning van de persoonlijke en politieke samensmelting.